Bloedonderzoek, wat kunnen ze zien: de hoeveelheid hemoglobine in het bloed, de aantallen rode bloedcellen en verschillende witte bloedcellen en de bloedplaatjes. Middels dit onderzoek kijkt men naar afwijkingen in de cellen van zowel het bloed als van het beenmerg, waar de bloedcellen aangemaakt worden.
Een bloedanalyse kan zeker bepaalde zaken uitsluiten of bepaalde ziektes aantonen. Zo kunnen vb. lever-, schildklier- of nieraandoeningen in een vroeg stadium ontdekt worden. Op deze manier kan je veel nauwkeuriger maatregelen nemen en toch doorverwezen worden naar een arts indien nodig.
De meest voorkomende bloedonderzoeken zijn om te zien of er ontstekingen zijn (BSE of bezinking), om vast te stellen of er een ontsteking is en hoe hoog de ontstekingswaarde in het bloed is (CRP), een Hb-test om een algemene indruk van je gezondheid te krijgen en om te bepalen of er sprake is van bloedarmoede, een ...
Kanker opsporen met alleen een bloedafname, zonder te zoeken naar een specifieke kanker, is niet mogelijk. Als je arts een bepaalde kanker bij jou vermoedt, kan hij soms wel proberen om die op te sporen in je bloed maar meestal volstaat een bloedonderzoek niet.
Bij een bloedonderzoek naar vermoeidheid wordt, naast de mineralen calcium en magnesium ook getest op een tekort aan vitamine D. Een tekort geeft klachten zoals een moe, futloos en belabberd gevoel. Daarnaast gaan we ook de waarden voor vitamine B12 na.
Stress is meetbaar
Chronische stress kan biologisch gemeten en aangetoond worden. Via een bloedname kunnen bepaalde bloedmarkers (vb cortisol) opgespoord worden, Microscopisch onderzoek van hersenweefsel kan duidelijk schade aantonen aan de verbindingen tussen de hersencellen (dendritische schade).
Met een volledig bloedbeeld kun je zien welke soorten cellen er in je bloed zitten en hoeveel. Er wordt gekeken hoeveel bloedplaatjes je hebt en hoe groot ze zijn. Je rode bloedcellen worden geteld en ook wordt gekeken naar de vorm, de grootte, de inhoud, de hoeveelheid hemoglobine en de bloeddikte (het hematocriet).
Een bloedonderzoek wordt vaak door een huisarts of specialist aangevraagd om de werking van organen te controleren, zoals de lever, nieren of schildklier. Het kan helpen bij de diagnose van aandoeningen, zoals infecties, ontstekingen of bloedarmoede, of om eventuele tekorten aan vitamines en mineralen op te sporen.
Nadat het bloed is afgenomen, worden de buisjes met bloed in een laboratorium onderzocht en vergeleken met een aantal standaard bloedwaarden. Dit houdt in dat er gekeken wordt of bestanddelen in je bloed binnen vastgestelde grenzen vallen. Als dit niet zo is, dan spreek je van afwijkende bloedwaarden.
De uitslag van de meeste bloedonderzoeken is binnen één tot drie dagen beschikbaar. Soms duurt het echter langer voordat een onderzoek is afgerond. Bij minder vaak voorkomende onderzoeken kan het een aantal weken duren voor de uitslag bekend is.
Hij zendt het monster naar het laboratorium om het virustype te identificeren. Een bloedafname voor antilichamen is niet geschikt als diagnostische test en geeft ook geen zekerheid over bescherming tegen een volgende infectie aangezien het griepvirus regelmatig muteert.
Besmet bloed bevat bloedoverdraagbare ziekteverwekkers, zoals bacteriën of virussen. Soms voel je je daar ziek van maar dat hoeft niet. Je kunt ziekteverwekkers bij je dragen zonder dat je er zelf iets van merkt. Na een besmetting kan het zelfs vier maanden duren totdat de ziekte in het bloed aantoonbaar is.
Via bloedonderzoek kan er veel worden bekeken. Een vaak aangevraagd onderzoek is een volledig bloedbeeld (o.a. hemoglobine en witte bloedcellen). De functie van organen kan ook worden onderzocht, bijvoorbeeld de nierfunctie. Er kan ook gekeken worden naar aanwijzingen voor infectie en nog veel meer.
'Bloedonderzoek geeft ons onder andere informatie over de werking van organen , vitamine- en mineraalniveaus , cholesterol en suiker. Het kan ook bloedarmoede aantonen, dat is een tekort aan rode bloedcellen in het bloed. Daarnaast kan het infecties en allergieën opsporen.
Een volledig bloedbeeld wordt vaak uitgevoerd als onderdeel van een routinematig gezondheidsonderzoek, om de algemene gezondheidstoestand te beoordelen, of om specifieke aandoeningen te diagnosticeren of te monitoren, zoals bloedarmoede, infecties, bloedstollingsstoornissen, en bepaalde vormen van kanker.
Officieel kan je burn-out momenteel niet vaststellen", aldus professor Godderis. Het is wel niet de bedoeling dat de bloedtest alle andere klinische testen zal vervangen. Volgens de professor is het belangrijk om een burn-out objectief te kunnen vaststellen om goed een onderscheid te maken met een depressie.
Als je vaak moe bent, kan bloedprikken bij vermoeidheid helpen om de oorzaak te vinden. Deze test controleert je bloed op tekorten die vermoeidheid kunnen veroorzaken, zoals lage niveaus van ijzer, ferritine, vitamine D, vitamine B12 (actief), cortisol en schildklierfuncties.
Diagnose van een depressie
Via lichamelijk onderzoek, zoals bloed- of hersenonderzoek, is een depressie niet te herkennen.
Vermoeidheid kan verschillende oorzaken hebben. Bij ziektes als post-COVID, ME/CVS, Q-koorts en Lyme spelen vermoeidheidsklachten een belangrijke rol, maar ook bij andere ziektes en aandoeningen komt vermoeidheid voor. ZonMw laat onderzoek doen naar de oorzaken en behandeling van vermoeidheidsklachten.
Naast schildklieraandoeningen wordt vermoeidheid ook vaak geassocieerd met het volgende: IJzergehalte (ferritine) en bloedarmoede . Ferritine is een proteïne dat uw bloed helpt ijzer op te slaan, wat helpt bij de productie van meer rode bloedcellen. Bloedarmoede treedt op wanneer u een laag gehalte rode bloedcellen (hemoglobine) heeft en kan extreme vermoeidheid veroorzaken.
Samen met uw dokter besloot u om bloed te laten prikken om te kijken hoe uw bijnieren werken. Uw bijnieren maken hormonen aan, zoals adrenaline en noradrenaline. Dit doen ze als u stress heeft.