De doodstraf wordt sporadisch opgelegd en sinds 1993 niet meer voltrokken. De doodstraf wordt vooral nog opgelegd aan mensen die veroordeeld zijn voor terrorisme, al werd begin 2012 nog iemand ter dood veroordeeld voor grootschalige drugshandel en moord. In de dodencellen zitten circa 100 mensen.
De dader zelf wacht mogelijk de doodstraf, want dat is in Marokko de straf voor het ontvoeren van een minderjarige met de dood tot gevolg. In de praktijk is de doodstraf weliswaar al sinds 1993 niet meer uitgevoerd. Terdoodveroordelingen worden in de praktijk omgezet in levenslange gevangenisstraffen.
In Marokko betekent levenslang minimaal 30 jaar gevangenisstraf. Pas na 30 jaar is gratie van de koning mogelijk.
Tegenwoordig gebruiken bijna alle staten een dodelijke injectie. Sommige staten staan ook elektrocutie, vergassing, ophanging en een vuurpeloton als executiemethode toe. Tussen 1976 en 2004 werd 82% van de executies voltrokken door middel van een injectie.
Brahim Saadoun (19) studeerde luchtvaarttechnologie aan de universiteit van Kiev en zou zich bij het Oekraïense leger hebben aangemeld toen Rusland het land binnenviel. Hij werd een paar maanden later krijgsgevangen gemaakt in de strijd om de havenstad Marioepol.
De doodstraf werd in zijn geheel (ook in vredestijd) afgeschaft in Nederland in 1983; de laatste terechtstelling in vredestijd was voltrokken in 1860. In België was die laatste burgerexecutie in 1863; daarna werden tot 1950 259 mensen voor oorlogsmisdrijven geëxecuteerd, vooral door de kogel.
Veruit de wreedste methode van executeren behoorde echter toe aan de oude Perzen. Zij bedachten namelijk de praktijk genaamd 'scaphisme', dat is afgeleid van het Griekse woord voor 'uitgehold'. Bij deze methode werd het slachtoffer vastgebonden in een overdekte boot, waarbij alleen zijn hoofd en ledematen uitstaken.
De doodstraf kost ongeveer vier keer zo veel als een levenslange gevangenisstraf. De grootste kostenpost is de slopende rechtsgang. De afgelopen jaren is het geregeld voorgekomen dat ter dood veroordeelden onschuldig bleken te zijn. Rechters zijn daardoor zeer huiverig geworden om fouten te maken.
Een correct uitgevoerde onthoofding waarbij één slag genoeg is, is een snelle en relatief pijnloze manier om te overlijden. Sommige experts schatten dat je binnen een paar seconden het bewustzijn verliest door de snelle bloeddrukverlaging in de hersenen.
32 en p. 39). Na langdurige (verplichte) detentie is (voorwaardelijke) invrijheidstelling (VI) mogelijk in Estland (na 30 jaar), Litouwen en Italië (26 jaar), Polen, Slowakije en Moldavië (25 jaar), Tsjechië, Roemenië en Turkije (20 jaar).
De levenslange gevangenisstraf is de zwaarste straf die Nederland kent. Alleen mensen die de meest ernstige misdrijven hebben gepleegd krijgen deze straf. Het gaat dan bijvoorbeeld om moord of terrorisme. Levenslang was in Nederland decennia lang ook echt levenslang.
Nederland is het enige land in Europa waar levenslang ook echt levenslang betekent. De levenslange gevangenisstraf werd in 1878 ingevoerd nadat in 1870 de doodstraf werd afgeschaft.
Marokko doet het minder met 704 moorden en 2,2 per 100.000 mensen.
In Amerika zijn er nog 27 staten die de doodstraf hebben. Ruim 2500 mensen wachten op voltrekking, waarvan dus zo'n 50 in een federale gevangenis. Vorig jaar werden in vijf staten zeven executies uitgevoerd, het laagste aantal in twintig jaar.
Naarmate het zuurstoftekort voortduurt sterven meer hersendelen af. In normale omstandigheden is er na 9 minuten sprake van hersendood. In bijzondere omstandigheden, bijvoorbeeld bij onderkoeling (verdrinking, sneeuwlawine) kunnen de hersenen mogelijk langer zonder zuurstof.
Voor de wetenschap is er nog nooit een mens onthoofd, maar we weten wel dat onthoofding niet tot een onmiddellijke (dus op het moment dat de bijl valt of het mes snijdt) dood leidt. Tussen de onthoofding en het verlies van bewustzijn zitten waarschijnlijk enkele seconden.
De laatste onthoofding in Europa was in 1977
De laatste publiekelijke onthoofding met guillotine was in Frankrijk. Daar werd in 1939 seriemoordenaar Eugen Weidmann onthoofd. De echt allerlaatste onthoofding in Europa, was van de moordenaar Hamida Djandoubi, in 1977, achter gesloten deuren.
Volgens Amnesty International worden op dit moment wereldwijd vooral de volgende methoden gebruikt om veroordeelden ter dood te brengen: dodelijke injectie met gif, elektrocutie met de elektrische stoel, vergassing in de gaskamer, het ombrengen met een vuurwapen ("met de kogel", door middel van een nekschot of ...
De elektrische stoel wordt tegenwoordig in een beperkt aantal Amerikaanse staten gebruikt: In Alabama, South Carolina en Virginia kan de veroordeelde kiezen tussen de stoel en een dodelijke injectie. Ook in Florida kan de veroordeelde kiezen tussen stoel en injectie.
Tot slot volgt een injectie met het eigenlijke dodelijke middel dat het hart stillegt: kaliumchloride. Kaliumchloride is een zout in ons lichaam dat een invloed heeft op de snelheid waarmee het hart klopt. Een overdosis verstoort de elektrische activiteit van het hart waardoor het stopt met kloppen.
De Amerikaanse moordenaar Willie Francis (1929-1947) overleeft de elektrische stoel op 3 mei 1946. Hij is dan zeventien jaar. Het voltage is klaarblijkelijk niet hoog genoeg, want de getuigen horen hem schreeuwen: “Take it off!
Een elektrische stoel doodt door een combinatie van een massieve schok en geleidelijk koken, stelt Von Drehle fijntjes vast. Hij beschrijft de executie op 24 januari 1989 van Theodore Robert (Ted) Bundy, Amerika's beruchtste seriemoordenaar, gehaat door de gruwelijkheid en de gevoelloosheid van zijn daden.
De doodstraf in Wit-Rusland vormt de hoogste straf in dit land en wordt uitgevoerd door een kogel in de nek van de veroordeelde wanneer hij dat niet verwacht.
Wit-Rusland is het enige land in Europa dat executies blijft uitvoeren. Rusland heeft een moratorium ingesteld.
Steniging is een vorm van executie waarbij een menigte mensen stenen naar de te executeren persoon gooit tot hij of zij bezwijkt aan de verwondingen. De executeur is hier dus niet een door de rechtbank aangestelde persoon maar de menigte.