Krijg je partneralimentatie en ga je samenwonen met een nieuwe partner, dan komt jouw recht op partneralimentatie te vervallen. Dit is onherroepelijk. Dit betekent dat, ook als jouw nieuwe relatie op de klippen loopt, je geen aanspraak meer kan maken op partneralimentatie bij je ex.
Samenwonen heeft namelijk geen invloed op de kinderalimentatie. Ga je trouwen of is er sprake van een geregistreerd partnerschap, dan is het een ander verhaal. Staan de kinderen ook bij jou ingeschreven, dan is de nieuwe partner ook officieel stiefouder en heeft daarmee ook een eigen onderhoudsplicht naar de kinderen.
Wanneer uw ex partner gaat samenwonen, vervalt uw onderhoudsverplichting definitief. Er moet dan wel sprake zijn van een affectieve (1) en duurzame (2) relatie waarbij er sprake is van wederzijdse verzorging (3), waarbij wordt samengewoond (4) en een gemeenschappelijke huishouding wordt gevoerd (5).
Hebben jullie alleen samengewoond en was er geen sprake van een huwelijk of een geregistreerd partnerschap, dan heb je wettelijk gezien geen recht op partneralimentatie. Na samenwonen kan je alleen aanspraak maken op partneralimentatie als jullie dit hebben afgesproken in het samenlevingscontract.
De hoogte van de kinderalimentatie is afhankelijk van jouw inkomen, dat van je ex-partner en van het inkomen toen jullie samen waren. Als er iets verandert in jullie situatie kan dit leiden tot aanpassing van de kinderalimentatie. Ook veranderingen van overheidsregels kunnen gevolgen hebben.
Volgens de wettelijke richtlijn bedraagt de duur van de partneralimentatie de helft van het aantal huwelijksjaren met een maximum van vijf jaar. Bijvoorbeeld: ben je 12 jaar getrouwd, dan moet je maximaal 5 jaar partneralimentatie betalen aan je minder verdienende ex-partner.
Hoe kan ik de alimentatie verlagen? Als je redenen hebt om de alimentatie te verlagen, dan kan dit op twee manieren; in goed overleg met jouw ex-partner of met behulp van een advocaat. Als je in overleg met de ex probeert om nieuwe afspraken te maken, dan is het belangrijk dat er goed contact tussen jullie is.
Afspraken alimentatie sinds 1 januari 2020
De partneralimentatie bedraagt maximaal 5 jaar. Of korter, als het huwelijk of geregistreerd partnerschap minder dan 10 jaar duurde. Dan ontvangt uw ex-partner alimentatie voor de helft van de tijd dat het huwelijk of partnerschap duurde.
Partneralimentatie geldt alleen bij een scheiding
Het recht op partneralimentatie bestaat niet alleen als je getrouwd was. Partneralimentatie moet soms ook worden betaald na het verbreken van een geregistreerd partnerschap. Ook als je hebt samengewoond kun je afspreken om partneralimentatie te betalen.
Zijn jullie langer dan vijf jaar met elkaar getrouwd of hebben jullie samen kinderen, dan geldt de maximale termijn van 12 jaar. Na deze 12 jaar stopt de alimentatieplicht en kun je gewoon stoppen met betalen. Gaat de ex in de tussentijd samenwonen, dan komt daarmee ook het recht op partneralimentatie te vervallen.
Bij de berekening van de alimentatie wordt in principe alleen naar het inkomen gekeken. Het vermogen telt echter wel mee, naarmate dit vermogen substantieel inkomen oplevert.
Minimale hoogte kinderalimentatie
Het minimum aan kinderalimentatie is 25 euro per kind per maand. Dit bedrag kan alleen worden toegepast als de betaler een minimum inkomen heeft.
Zolang je beiden eigenaar bent van de koopwoning, ben je beiden hoofdelijk aansprakelijk voor de hypotheek. Ook als je niet meer in de woning woont. Als het je partner financieel lukt de woning over te nemen, moet de eventueel nog bestaande hypotheek op zijn/haar naam komen te staan.
Het uitgangspunt is dat de ouders verantwoordelijk zijn voor de kosten van het levensonderhoud van hun eigen kinderen. Een nieuwe partner is daarvoor in beginsel niet verantwoordelijk. Als een van de ouders met een nieuwe partner gaat samenwonen heeft dat in beginsel geen gevolgen voor de kinderalimentatie.
Duurzaam samenwonen houdt in dat u met een andere persoon blijvend een gezamenlijke huishouding voert. Er is sprake van een gezamenlijke huishouding als u samen met een ander uw hoofdverblijf in dezelfde woning heeft en financieel voor elkaar zorgt.
U zoekt in het huwelijksgoederenregister via de website Rechtspraak.nl. De gegevens zijn gratis te bekijken.
U bent in principe verplicht om partneralimentatie te betalen als uw ex-partner na de echtscheiding onvoldoende inkomsten heeft om in het levensonderhoud te voorzien. Daarbij wordt rekening gehouden met uw levensstandaard ten tijde van het huwelijk.
Uw ex partner kan tot 12 maanden gevangenisstraf krijgen als hij weigert de (kinder-)alimentatie te betalen. De rechter dient altijd te toetsen of het een proportionele straf is die hij uw ex partner oplegt. Het gaat dus niet om het plegen van een criminele daad, maar om het niet betalen van achterstallige alimentatie.
Kinderalimentatie is niet preferent aan het aflossen van schulden. Ondanks dat het onderhouden van kinderen een wettelijke plicht is en in de onderlinge verhouding van onderhoudsplichten prioriteit heeft, heeft het geen voorrang op het aflossen van de schulden bij andere schuldeisers.
In principe telt elk redelijkerwijs te verdienen inkomen mee in de draagkrachtberekening die de basis vormt voor een alimentatieberekening. Dus ook fooi, inkomsten uit een handeltje op marktplaats, overwerkvergoeding, dividend, huurinkomsten, rente op vermogen etcetera.
Gaat uw ex-partner akkoord met minder alimentatie? Dan kunt u samen nieuwe afspraken maken. Of een nieuwe berekening laten maken door het LBIO (Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdrage). Schrijf de nieuwe afspraken op in een ouderschapsplan of een andere overeenkomst.
Nee, dat is in Nederland expliciet verboden. Je kan niet afzien van partneralimentatie, ook niet in huwelijks voorwaarden. Je kan er wel afspraken over maken in het zicht van een echtscheiding. Ook dan moet die afspraak wel redelijk zijn.
De ex-partner die in de echtelijke woning woont kan op grond van art. 3:178 lid 1 BW de rechter verzoeken de woning voor maximaal drie jaar onverdeeld te laten.
De draagkracht van de betaler
Deze kosten zijn kosten die de betaler zelf moet maken om rond te kunnen komen, zoals woonlasten en zorgverzekering. Wat er overblijft is draagkracht. Van de draagkracht is dan meestal ca. 60% beschikbaar voor alimentatie.