Je zou het niet denken, maar de huid van de ijsbeer is zwart. Dit komt door pigment, net zoals onze huidskleur wordt gevormd door pigment. De haren van een ijsbeer zijn hol: er zit stilstaande lucht in en daardoor is er sprake van extra isolatie. Op deze manier houdt een ijsbeer zichzelf warm.
Onder de vacht is de huid zwart, wat te zien is op de naakte delen zoals de neus en de lippen. De haren van de vacht zijn niet wit, maar doorzichtig en hol. De kleur van de vacht is, afhankelijk van de tijd van het jaar, lichtval en de hoeveelheid vuil in de vacht, gelig wit tot vuil grijs.
De ijsbeer heeft een witte vacht. Heel vroeger bestond de ijsbeer ook nog niet en waren alle beren bruin. Tot er zo'n twee miljoen jaar geleden een grote ijstijd aanbrak. Toen heeft de ijsbeer zich langzaam aangepast aan een wereld vol sneeuw en ijs.
Deze gebroken witte of gele vacht is voornamelijk te wijten aan de onzuiverheden of olie dat aan de prooi (zeehonden) zit. IJsberen vinden het ook prettig om in zeewier te liggen, waardoor ze soms ene bruine kleur krijgen.
De witte vacht van een ijsbeer dient als camouflage tegen hun leefgebied van sneeuw en ijs, maar het zal je verbazen dat ze een zwarte huid hebben. Dit helpt ijsberen om zoveel mogelijk warmte van de zonnestralen op te nemen.
Je zou het niet denken, maar de huid van de ijsbeer is zwart. Dit komt door pigment, net zoals onze huidskleur wordt gevormd door pigment. De haren van een ijsbeer zijn hol: er zit stilstaande lucht in en daardoor is er sprake van extra isolatie. Op deze manier houdt een ijsbeer zichzelf warm.
Veel van de fysieke aanpassingen van de ijsbeer helpen hem om zijn lichaamswarmte te behouden en om te gaan met zijn ijzige habitat. De buitenste laag van de vacht van de beer is hol en reflecteert licht, waardoor de vacht een witte kleur krijgt die de beer helpt om gecamoufleerd te blijven .
Waar we de Noordpool kunnen zien als een bevroren oceaan, is de Zuidpool juist een eiland omringd door water. Het ijsoppervlakte bestaat dus, voor het grootste deel, uit landijs. Juist vanwege dit verschil in opbouw vinden we geen ijsberen op de Zuidpool: naar de Zuidpool bestaat geen natuurlijke brug.
In tegenstelling tot veel witte dieren die met het noorden geassocieerd worden, zoals ijsberen en sneeuwuilen, die het hele jaar door wit zijn, veranderen deze wezens van kleur met de seizoenen. Waarom dit gebeurt, is niet helemaal duidelijk.
IJsberen praten met elkaar
Ze schudden met hun kop bijvoorbeeld wanneer ze willen spelen. Wanneer ze een andere beer om voedsel willen vragen, gaan ze naar hem toe en gaat ze met hun neuzen tegen elkaar staan. Als ijsberen boos of bang zijn gaan ze sissen, grommen of maken zij hakkende geluiden met hun tanden.
Interessant genoeg heeft de vacht van de ijsbeer geen wit pigment; de huid van een ijsbeer is namelijk zwart en zijn haren zijn hol. Ze hebben een dikke laag lichaamsvet, die ze warm houdt tijdens het zwemmen, en een dubbellaagse vacht die ze isoleert van de koude Arctische lucht.
Op dit moment zijn er nog ongeveer 26.000 ijsberen in het wild. Dit aantal kan in de komende jaren snel achteruitgaan als we niets doen. Dit is vooral het gevolg van klimaatverandering. Doordat het warmer wordt op aarde is er in het leefgebied van de ijsbeer steeds minder ijs.
Uit evolutionaire studies blijkt dat ijsberen tijdens de ijstijden zijn ontstaan uit bruine beren.
Ondanks de populaire mening is de vacht van ijsberen echter niet echt wit. Hoewel de vacht van ijsberen er meestal wit uitziet, kan de kleur van hun vacht veranderen afhankelijk van de omgeving waarin ze leven . Soms ziet de vacht van ijsberen er grijs, groen, oranje of zelfs geel uit, om er maar een paar te noemen.
De meeste ijsberen wegen 400 tot 680 kilo, maar er zijn uitzonderingen van bijna 1000 kilo! De ijsbeer wordt tussen de 20 en 25 jaar oud en kan zo'n 2,5 meter worden.
Dat komt omdat pinguïns op de Zuidpool wonen en ijsberen op de Noordpool.
IJsberen, die het beste reukvermogen hebben in het dierenrijk, kunnen een zeehond (hun hoofdvoedsel) op ijs op 32 km afstand detecteren. Ze kunnen ook een zeehond in het water 3 voet onder de ijsschots ruiken op 1 km afstand. Ze kunnen dus zeker ook menstruatiebloed ruiken vanaf die afstand.
De ijsbeer heeft een warme vacht en een dikke speklaag.Zo kan er nauwelijks warmte uit zijn lijf ontsnappen.Ook is de huid van de ijsbeer zwart.Zwart wordt snel warm, zodat hij goed opwarmt.
De grootste bedreiging voor de ijsbeer is klimaatverandering. Door temperatuurstijging smelt namelijk het zeeijs in rap tempo. In dit tempo zal binnen één generatie het grootste deel van de Noordpool 's zomers ijsvrij zijn.
Beren hebben zich over de wereld verspreid via landbruggen en korte oversteken van de oceaan. Antarctica is echter al ongeveer 45 miljoen jaar van andere continenten gescheiden door de uitgestrekte Zuidelijke Oceaan – al voordat beren ontstonden. Hoewel ijsberen uitstekende zwemmers zijn, zouden ze moeite hebben om naar Antarctica te migreren .
Er leven geen pinguïns op de Noordpool!
Ze blijven dicht bij de kust en brengen het grootste deel van hun tijd op zee door. Dit zijn dus geen pinguïns, want die komen alleen op het zuidelijk halfrond voor.
IJsberen zijn sterk afhankelijk van zee-ijs om te overleven. Zonder zee-ijs als consistent jachtgebied in een opwarmende omgeving, hebben ijsberen geen toegang tot het soort en de hoeveelheid voedsel die ze nodig hebben om in de extreme omstandigheden van de Noordpool te kunnen overleven.
Regelmatig ijsberen verhoogt de weerstand. "Door de stressreactie met het koude water, komen er meer witte bloedcellen in het bloed, wat het afweer- en immuunsysteem versterkt. Daardoor krijg je minder courante ziektes, zoals verkoudheden of griep."
Hun klauwen zijn dik en scherp en helpen hen om gladde zeehonden onder water vandaan te trekken. IJsberen hebben ook hele grote koppen met hele scherpe tanden die hen helpen om hun prooi te jagen. Ze hebben grote hoektanden aan de voorkant en hele scherpe achterste kiezen die hen helpen om blubber en vet van hun prooi af te snijden.
IJsberen is continu heen en weer lopen. Het is vaak een uiting van nervositeit of van verveling. Het woord ijsberen is afgeleid van een specifiek gedrag van dieren in gevangenschap (bijvoorbeeld in een dierentuin).