Op 12 september 1683 versloeg een Pools leger onder bevel van koning Jan III Sobieski ook met andere bondgenoten Beieren en Saksen, het Ottomaanse leger onder bevel van
Op 10 augustus 1920 beging Mehmet vervolgens een fatale misstap door in te stemmen met het Verdrag van Sèvres. Met de overeenkomst kwam het grootste deel van het Midden-Oosten onder controle te staan van de geallieerden en werd het Ottomaanse Rijk gereduceerd tot niet veel meer dan Turkije.
Het Ottomaanse Rijk had sterk te lijden onder politieke intriges binnen het sultanaat, de opkomst van Europese machten, het ontstaan van nieuwe handelsroutes en het begin van de industriële revolutie. Het ooit ongeëvenaarde imperium moest stukken land inleveren en raakte economisch in verval.
De bezetting van Constantinopel (Istanbul), samen met de bezetting van Smyrna (het huidige İzmir), mobiliseerde de Turkse nationale beweging, die uiteindelijk de Turkse Onafhankelijkheidsoorlog won. De formele afschaffing van het Ottomaanse Sultanaat werd uitgevoerd door de Grote Nationale Assemblee van Turkije op 1 november 1922.
Het mislukte beleg van Wenen in 1683 wordt wel gezien als het begin van het einde van het Ottomaanse Rijk. Op het initiatief van de paus werd in 1684 een Heilige Liga gevormd voor een gezamenlijke strijd van het christelijke westen tegen de islamitische Turken.
In ruil daarvoor begon koning Hoessein de Arabische opstand tegen het Ottomaanse Rijk. Tegelijkertijd sloten het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk in het geheim het Sykes-Picotverdrag, waarin ze bepaalden hoe ze onderling hoe ze de Levant zouden gaan opdelen. Dit werd als verraad gezien door de Arabieren.
De Republiek kreeg nog steeds steun door het Ottomaanse Rijk. Het leger van Maurits werd steeds sterker. In 1599 gaf het Ottomaanse Rijk het Nederlands militair hulp bij de Slag bij Zeeland. Ongeveer 1500 Ottomaanse soldaten hielpen mee om Zeeland te bevrijden van de Spanjaarden.
De Arabische Opstand, die deels door Lawrence werd georkestreerd, resulteerde erin dat Britse troepen onder generaal Edmund Allenby de Ottomaanse troepen in 1917 versloegen in de Sinaï- en Palestinacampagne en Palestina en Syrië bezetten. Het land werd voor de rest van de oorlog door de Britten bestuurd.
Het rijk werd gesticht door de Turkse leider Osman I en groeide uit tot een van de grootste en meest invloedrijke rijken in de geschiedenis, met Istanbul als hoofdstad.
Er gebeurden twee dingen die het Ottomaanse Rijk later ernstig zouden schaden: ◦ De Europeanen vonden een manier om via zee handel te drijven met het Oosten in plaats van via de landhandelsroute van het Ottomaanse Rijk . ◦ De Safawiden-dynastie kwam in het oosten op en zij zouden veel veldslagen voeren met de Ottomanen.
Het Ottomaanse of Osmaanse Rijk was een islamitisch rijk dat bestond van 1299 tot 1922. Het was gesticht door de Oğuzturken onder Osman I, de stamvader van de Ottomaanse dynastie en naamgever van dit rijk. Het kan beschouwd worden als de opvolger van het Seltsjoekse sultanaat Rûm.
Op 29 oktober 1923 verklaarde de vergadering Turkije tot een republiek en koos Mustafa Kemal als haar eerste president. Het kalifaat werd op 3 maart 1924 afgeschaft en alle leden van de Ottomaanse dynastie werden uit Turkije verdreven .
Het Osmaans of Ottomaans-Turks was een variant van het Turks die in het Ottomaanse Rijk werd gebruikt.
Zoals gezegd was het eens zo machtige Ottomaanse Rijk in verval. Het rijk brokkelde af als gevolg van interne spanningen en buitenlandse bemoeienissen, in economisch opzicht was er sprake van stagnatie. De Turken hadden de macht over de Middellandse Zee verloren en daarmee hun positie in de internationale handel.
De Turken brachten de islam en de Turkse taal naar Turkije.
Het Britse Rijk was het grootste imperium aller tijden. Het Rijk omvatte op zijn hoogtepunt, kort na de Eerste Wereldoorlog, een bevolking van 458 miljoen mensen, een kwart van de toenmalige wereldbevolking. Met zijn bijna 31 miljoen km² strekte het zich uit over ongeveer een kwart van het landoppervlak.
De Arabische verwante termen Turkiyya` (Arabisch: تركيا) en ad-Dawlat at-Turkiyya (Arabisch: الدولة التركية, "Staat van de Turken" of "de Turkse staat") werden historisch gebruikt als een officiële naam voor het middeleeuwse Mammelukkensultanaat dat Egypte, Palestina, Syrië, Hidjaz en Cyrenaica bedekte.
Verschillende Ottomaanse gebieden werden onafhankelijk, waaronder Griekenland, Roemenië en Servië . Andere gebieden kregen een aanzienlijke mate van autonomie, zoals Egypte onder Muḥammad ʿAlī en Bulgarije.
Osman I (1258-1326) was de grondlegger van het Osmaanse Rijk en de stichter van de Osmaanse dynastie. Osman I el Gazi werd niet als moslim geboren. Hij bekeerde zich echter tot dit geloof, waarna hij de naam 'el Gazi' kreeg: strijder voor de islam.
Op het einde van de 13de eeuw verliezen de Osmanen van de Mongoolse legers in Centraal-Azië. Eind 17de eeuw wordt het Osmaanse leger verslagen in Oost-Europa. Het Osmaanse leger wordt pas verslagen tijdens de Eerste Wereldoorlog door de geallieerde troepen.
In 1917 trokken de Britse troepen Palestina binnen en in 1918 kwam er een einde aan de Ottomaanse overheersing over Palestina, nadat de Ottomaanse troepen in september 1918 de Slag bij Megiddo hadden verslagen .
Het besluit van de Ottomaanse regering om zich bij de Eerste Wereldoorlog aan te sluiten was daarom rationeel: neutraliteit zou haar kwetsbaar hebben gemaakt, terwijl oorlogszuchtigheid haar bondgenoten en invloed in het buitenland gaf en haar handen thuis vrijmaakte . Noodgedwongen sloot ze zich aan bij de Centrale Mogendheden: zij hadden haar bondgenootschap nodig, de Entente niet.
De Turken uit Turkije maken voornamelijk deel uit van de Oghuz-Turken (Ottomanen, Seltsjoeken, Turkmenen).
In 1612 was het Ottomaanse Rijk, de voorloper van het huidige Turkije, het eerste land ter wereld dat de soevereiniteit van de Republiek der Verenigde Nederlanden officieel erkende.
Het Ottomaanse of Osmaanse Rijk (Osmaans: دَوْلَتِ عَلِيّهٔ عُثمَانِیّه, Devlet-i 'Aliyye-i Osmaniyye, Turks: Osmanlı İmparatorluğu) was een islamitisch rijk dat bestond van 1299 tot 1922. Het was gesticht door de Oğuzturken onder Osman I, de stamvader van de Ottomaanse dynastie en naamgever van dit rijk.