De eetbare slakken zijn de wijngaardslakken. Deze zijn vooral in Frankrijk erg populair. Tegenwoordig kweken ze ook in landen als Servië, Bosnië, Montenegro, Roemenië, Bulgarije, Macedonië en Kroatië deze slakken.
Slakken zijn dol op planten en gewassen met veel en grote bladeren zoals sla, kool, hosta's of de scheefkelk. Maar wist je dat er ook planten zijn die er juist voor zorgen dat slakken niet in de buurt van de andere planten komen? Dit zijn kruiden of planten met sterke geuren zoals munt en lavendel.
Egels, vogels en spitsmuizen eten graag slakken. Je maakt je tuin gastvrij voor deze natuurlijke vijanden van slakken door ze een schuilplaats te bieden onder struiken of stapels takken. Een groene tuin is uitnodigend voor allerlei insecten en dieren. Ook padden en kikkers vinden een slak een lekker maaltje.
Fransen ongeveer 500 miljoen slakken per jaar eten en dat dit niets is vergeleken met de 10 miljard stokbroden?
Maar of je het kunt eten? Slakken eten: je moet ervan houden, maar voor zover bekend zijn op het land levende huisjesslakken niet giftig en dus eetbaar. De gewone tuinslak kun je in elk geval eten. Lekkerder dan de gewone tuinslak zijn de petit-gris: de wijngaardslak en de segrijnslak kun je ook eten.
De slakken die het vaakst op het menu staan, zijn de gewone wijngaardslak, de segrijnslak en de 'Franse' wijngaardslak. De meeste van deze slakken komen voor in Frankrijk en worden daar gevangen. Daarom worden slakken vooral in Frankrijk gegeten.
Van nature heeft de slak een vrij neutrale 'aardse' smaak. Deze smaak is het beste te vergelijken met de smaak van een paddenstoel. Niet met de smaak van een witte, steriel gekweekte champignon, maar de vergelijking met een mooie, langzaam gegroeide bospaddenstoel is zeker op zijn plaats.
Slakkenvlees is zeer gezond en voedzaam te noemen, het bevat vele essentiële aminozuren en is licht verteerbaar. Ook is het rijk aan mineralen zoals magnesium, koper en jodium.
Verwijder de ingewanden, zodat je enkel het spierweefsel overhoudt. En altijd bakken of koken: eet de slakken zeker niet rauw op." Want ook al is een slak zelf niet giftig, wat op zijn menu staat kan voor ons wél giftig zijn. Daarom moet je slakken eerst laten 'ontslakken'.
Bijgevolg zoeken landslakken plaatsen op waar de relatieve luchtvochtigheid hoog is en leven ze verscholen in de vegetatie, onder afgevallen bladeren of dood hout, onder stenen, in spleten, ... Ook composthopen zijn een paradijs voor deze slijmerige beestjes.
Slakken zijn echte opruimers. Naast onze planten eten ze ook dode bladeren en dode dieren. Zo smullen ze van een dode regenworm of een andere slak die zijn laatste adem heeft uitgeblazen. En zoals eerder gezegd vormen naaktslakken een lekker hapje voor veel andere dieren.
Zorg voor hindernissen waar slakken niet over heen kunnen, waaronder scherp zand, sparrennaalden, schelpengrit, fijngemaakte eierschalen en schelpen, zaagsel, kaf, houtas, lavagruis, dolomiet, koffieprut (hoe meer cafeïne, hoe beter de werking), zeewier, ongebluste kalk op jouw paadjes, hennepstrooisel of cacaodoppen.
Daarnaast bleek ook dat de slakken worden aangetrokken te worden door de alcoholachtige geur die vrijkomt wanneer de beglazingskit uithardt. Het komt ook regelmatig voor dat er algengroei ontstaat op en rondom de glaskit en het kozijn. Daar zijn de slakken, maar ook ander ongedierte, verzot op!
Egels, spitsmuizen, maar ook reptielen zoals kikkers, padden, hagedissen, ringslangen en hazelwormen eten namelijk slakken. Zo was de hazelworm 30 jaren een trouwe gast in de Biogroei-tuin. Vogels zoals zanglijsters, spreeuwen, eksters en merels en zelfs kippen en loopeenden kunnen talloze slakken verorberen.
Hoe doden? Echte die-hards knippen ze met een scherpe schaar doormidden (ð¤¢). Krijg jij dat echt niet voor elkaar, dan kun je ze ook verdrinken in bier, suikerwater of flink heet water. Of verzamel ze in een bakje met deksel en zet dat in de vriezer.
Afrikaantjes kunnen goed worden ingezet als lokplant.Slakken zullen dus niet zo snel meer op je groenten en fruit afkomen, maar wél op de afrikaantjes.
Het slijm zelf heeft al een plakkende functie, maar het schokdempende effect van de substantie zorgt ervoor dat het middel zo goed lijmt. Uit het experiment beschreven in Science blijkt dat de lijm niet giftig is voor "levend weefsel" en bovendien drie keer zo sterk is als andersoortige medische lijm.
In Marokko eten ze gekookte slakken en de bouillon daarvan als soep." Toub ziet de slak in de toekomst ook in de Nederlandse keuken. "Meer eetculturen worden gewoner in Nederland, ook insecten eten.Als het aanbod groot is, zoals dat van Marokkaanse slakken, worden aanbieders creatief en kunnen zij een vraag creëren."
In de uitwerpselen van ratten zitten larven van de longworm, die vervolgens worden opgegeten door (naakt)slakken. Het aanraken van slakken wordt daarom ten strengste afgeraden door de artsen.
Ze bijten niet, maar raspen gaten. Langs de gemaakt gaten krijgen ook schimmels en bacteriën vrije ingang tot de planten. Wat eten slakken het liefst?
De slakken die het meest gegeten worden zijn de wijngaardslak of escargot de Bourgogne (Helix pomata) en de segrijnslak of petit gris (Cornu aspersum). Die laatste soort vind je in zo'n beetje elke tuin in Nederland (en de rest van Europa), terwijl de wijngaardslak vooral in Oost-Europa wordt geraapt.
Het gevaarlijkst voor de tuinbezitter zijn de naaktslakken. Naaktslakken, maar ook huisjesslakken, vreten aan groenten, fruit en siergewassen. Ze hebben een voorkeur voor kiemplanten, jonge planten en gewassen met zachte, tere bladeren.
Agaatslakken eten met name plantaardig. Erg kieskeurig zijn ze niet, want er zijn honderden plantensoorten waar de slak van eet. Soms helpen ze bij het opruimen van kadavers en eten ook andere slakken. Dus volledig vegetarisch zijn ze niet.
Slakken vormen tussengastheren voor parasieten. Een slak kan meerdere larven van een Franse hartworm of vossenlongworm met zich meedragen. Een hond die een slak eet, kan zo besmet raken.
De meeste huisjesslakken hebben twee paar tentakels of voelhoorns. Het langste paar draagt de ogen. Slakken zien maar weinig; ze kunnen alleen veranderingen in lichtsterkte waarnemen. De kleine tentakels bevatten heel gevoelige tastzintuigen.