Als je grote hoeveelheden auto-antilichamen of anti-nucleaire antilichamen (ANA) in je bloed hebt, kan dit wijzen op een auto-immuunziekte. De ANA-test spoort de anti-nucleaire antilichamen (ANA) in je bloed op. Anti-nucleaire antilichamen (ANA) richten zich tegen de kern (nucleus) van de cellen in je lichaam.
Ook moeten er aanwijzingen zijn voor een auto-immuunziekte zoals een sterk verhoogd IgG en aanwezigheid van auto-antistoffen, te weten anti nucleaire antistoffen (ANF of ANA) of antistoffen tegen glad spierweefsel. Ook de aanwezigheid van andere antistoffen kan helpen bij het stellen van de diagnose.
Bij de meeste auto-immuunziekten kan men in het laboratorium aantonen (vooral in de vorm van afweerstoffen = antistoffen) dat het lichaam afweerreacties vertoont tegen bestanddelen van het eigen lichaam (men spreekt van autoantistoffen). Bloedonderzoek is de meest gebruikte manier om autoantistoffen aan te tonen.
Bij veel auto-immuunziekten maakt het lichaam specifieke antistoffen aan die soms in bloedonderzoek kunnen worden gemeten. Bekende antistoffen zijn anti-TPO (bijvoorbeeld de ziekte van Hashimoto) en anti-TSI (ziekte van Graves). Er zijn ook auto-immuunziekten waar de antistoffen nog niet van bekend zijn.
Het aantonen van antinucleaire antistoffen (ANA) draagt bij aan de diagnose van systemische auto-immuunziekten, zoals systemische lupus erythematodes (SLE), Sjögren-syndroom, systemische sclerose, idiopathische inflammatoire myopathie (IIM) en 'mixed connective tissue disease' (MCTD).
WAT BETEKENT EEN POSITIEVE ANTINUCLEAIRE ANTILICHAAM TEST? Patiënten met virale infecties kunnen ook positief testen op ANA. Deze ziekten omvatten het Epstein-Barr-virus, parvovirus B19 en hepatitis C. Sommige personen kunnen positief testen op ANA en toch nooit een auto-immuunziekte ontwikkelen.
Antinucleaire antistoffen (ANA) zijn antistoffen gericht tegen verscheidene componenten van de celkern, en worden vaak gedetecteerd bij patiënten met auto-immuunziekten. Bepaling van ANA bij vrouwen met herhaalde miskramen kan worden overwogen.
In het begin zijn de symptomen van auto-immuunziekten vaak vrij licht en vaag, waardoor de patiënt er weinig aandacht aan besteedt. Denk aan vermoeidheid, hoofdpijn, futloosheid, darmklachten, spierpijn, gewrichtspijn … Bij een doktersbezoek wordt er zelden alarm geslagen, omdat de symptomen niet ernstig zijn.
Een verzwakt immuunsysteem herken je aan de volgende symptomen: Aanhoudende vermoeidheid. Terugkerende infecties, zoals regelmatige blaasontstekingen, ontstoken tandvlees, maagklachten of diarree. Regelmatige verkoudheidsklachten.
Polycythaemia vera (pol-e-sy-THEE-me-uh VEER-uh) is een vorm van bloedkanker. Het zorgt ervoor dat uw beenmerg te veel rode bloedcellen aanmaakt. Deze overtollige cellen verdikken uw bloed, waardoor de bloedstroom vertraagt, wat ernstige problemen kan veroorzaken, zoals bloedstolsels.
Een auto-immuunziekte ontstaat als er bij het opruimen van lichaamseigen celresten iets verkeerd gaat. Dit gebeurt bijvoorbeeld als goed werkende cellen worden opgeruimd door het lichaam. Hierdoor beschadigt het orgaan waarin deze cellen voorkomen.
Nadat het bloed is afgenomen, worden de buisjes met bloed in een laboratorium onderzocht en vergeleken met een aantal standaard bloedwaarden. Dit houdt in dat er gekeken wordt of bestanddelen in je bloed binnen vastgestelde grenzen vallen. Als dit niet zo is, dan spreek je van afwijkende bloedwaarden.
Sommige auto-immuunziekten, zoals lupus of reumatoïde artritis, kunnen een verhoogd aantal witte bloedcellen veroorzaken .
Auto-immuunziektes kan je niet genezen. De behandelingen die ervoor bestaat, kunnen wel het effect van het immuunsysteem beperken waardoor de pijn en ontsteking kan verminderen. Meestal worden middelen zoals NSAIDs en immunosuppressiva ingezet.
Een goed werkend immuunsysteem kenmerkt zich door een hoge weerstand met een lage kans op ontstekingen en een goede kwaliteit van de huid. Je hebt voldoende energie en voelt je psychisch goed. Je sportieve prestaties zijn goed en je hebt geen darmklachten.
Medicijnen tegen afweerreacties
De meest gebruikte medicijnen om de afweer te onderdrukken zijn azathioprine, basiliximab, ciclosporine, mycofenolzuur, sirolimus, tacrolimus, thalidomide en thymocytenimmunoglobuline.
De ziekte van Bechterew begint met pijn en stijfheid, vooral laag in de rug. Na de rugwervels raken ook de gewrichten van schouder, heup en knieën ontstoken. Patiënten met de ziekte van Bechterew zijn vaak moe. In een latere fase kunnen ook de ogen, hart en andere organen ontstoken raken.
Klachten die kunnen ontstaan zijn vermoeidheid, kouwelijkheid, afname van de menstruatiefrequentie, gewichtstoename, haaruitval, het droger en dikker worden van de huid, trage stoelgang (obstipatie), verlaging van de toon van uw stem, afname van uw gehoor, pijn en krampen in spieren, tintelingen in vingers en handen en ...
MCV (Mean Corpuscular Volume) oftewel de gemiddelde grootte van rode bloedcellen. Een te hoge MCV -waarde komt voor bij bloedarmoede ten gevolge van een vitamine-B12 gebrek. Een te lage MCV -waarde komt voor bij bloedarmoede ten gevolge van een ijzergebrek.
Een positieve ANA test betekent dat er een hogere concentratie van auto antistoffen aanwezig is dan normaal. Wanneer er ook klachten zijn van een auto-immuunziekte, geeft dit de huisarts een reden om verder uit te laten zoeken of en welke auto-immuunziekte het zou kunnen zijn.
Een bloedanalyse kan zeker bepaalde zaken uitsluiten of bepaalde ziektes aantonen. Zo kunnen vb. lever-, schildklier- of nieraandoeningen in een vroeg stadium ontdekt worden. Op deze manier kan je veel nauwkeuriger maatregelen nemen en toch doorverwezen worden naar een arts indien nodig.