In de Arabische wereld is Israël alleen erkend door Egypte, Jordanië en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO). Sinds de oprichting van de Arabische Liga in 1945 wordt Israël door andere Arabische landen geboycot.
Na verschillende Arabisch-Israëlische oorlogen was Egypte de eerste Arabische staat die Israël diplomatiek erkende in 1979 met de ondertekening van het Israëlisch-Egyptische vredesverdrag. Het werd gevolgd door Jordanië met het Israëlisch-Jordanië vredesverdrag in 1994. In 2020 normaliseerden nog eens vier Arabische staten (de VAE, Bahrein, Marokko en Soedan) de betrekkingen.
Israël niet erkend door Afghanistan, Algerije, Bangladesh, Brunei, Comoren, Cuba, Djibouti, Indonesië, Iran, Irak, Koeweit, Libanon, Libië, Maleisië, Noord-Korea, Oman, Pakistan, Qatar, Saudi-Arabië, Somalië, Syrië, Tunesië en Jemen. Noord-Korea niet erkend door Zuid-Korea, Japan en Frankrijk.
Israël grenst aan Libanon, Syrië, Jordanië, Egypte en de Palestijnse gebieden, waarbij Israël sinds 1967 de Westelijke Jordaanoever en de Golanhoogten bezet houdt en deels onder zijn bestuur heeft gebracht. Het land heeft een kust aan de Middellandse Zee en een haven aan de Golf van Akaba, een zeearm van de Rode Zee.
Degenen die vóór Israël stemden waren: Argentinië, Australië, Bolivia, de Wit-Russische SSR, Canada, Chili, China, Colombia, Costa Rica, Cuba, Tsjecho-Slowakije, de Dominicaanse Republiek, Ecuador, Frankrijk, Guatemala, Haïti, Honduras, IJsland, Liberia, Luxemburg, Mexico, Nederland, Nieuw-Zeeland, Nicaragua, Noorwegen, ...
Israëls hechte vriendschap met de Verenigde Staten is een hoeksteen van het buitenlands beleid sinds de oprichting van de staat. Tot de Iraanse Revolutie en de val van de Pahlavi-dynastie in 1979 onderhielden Israël en Iran nauwe banden.
In de Arabische wereld is Israël alleen erkend door Egypte, Jordanië en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO).
Op 29 november 2012 verkreeg Palestina de status van "waarnemerstaat niet-lid" binnen de Verenigde Naties toen Resolutie 67/19 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties met grote meerderheid werd aangenomen. Op 22 mei 2024 verklaarden Noorwegen, Spanje en Ierland Palestina officieel te erkennen.
Hezbollah is voortgekomen uit deze verzetsbewegingen en wordt nog altijd actief gesteund door Iran. De beweging noemde zich Hizb Allah, wat staat voor 'Partij van God'.
Sinds de aanvallen op de Gazastrook zijn er verschillende lijstjes gemaakt van bedrijven die het Israëlische geweld direct of indirect steunen. Enkele voorbeelden van deze bedrijven zijn Starbucks, McDonalds, Coca-Cola en Pepsi.
Dit kan komen door het missen van internationale erkenning of oppositie van bepaalde leden. Voorbeelden van staten die geen lid zijn: Antarctica (Antarctisch Verdrag), Kosovo, Palestina (wél waarnemersstaat), Vaticaanstad (de Heilige Stoel is waarnemer) en de Westelijke Sahara (onder militaire bezetting door Marokko).
Syrië heeft Israël nooit erkend als een legitieme staat en accepteert geen Israëlische paspoorten als wettelijk geldig voor toegang tot Syrisch grondgebied. Israël beschouwt Syrië eveneens als een vijandige staat en verbiedt zijn burgers over het algemeen om daarheen te reizen, met enkele uitzonderingen en speciale voorzieningen door beide partijen.
De redenen zijn: Na de Tweede Wereldoorlog raakt de VS in Israël geïnteresseerd en Israël krijgt in verhouding tot andere landen veel meer hulp. Deze steun is zowel financieel als militair. De VS heeft hiervoor als argument in de jaren zestig en zeventig dat Israël een strategische positie inneemt tegen de Sovjet-Unie.
De opwarmende relaties tussen de twee partijen zijn een direct resultaat van de onofficiële Arabisch-Israëlische alliantie, die tot bloei kwam in het licht van het proxyconflict tussen Iran en Israël en het proxyconflict tussen Iran en Saoedi-Arabië. Tegelijkertijd is de Saoedische relatie met de Palestijnse Nationale Autoriteit verslechterd.
De vrede tussen Egypte en Israël duurt al meer dan veertig jaar en Egypte is een belangrijke strategische partner van Israël geworden.
Hoewel de staat Israël op 15 mei 1948 werd opgericht en toegelaten tot de Verenigde Naties, werd er geen Palestijnse staat opgericht . De resterende gebieden van Palestina van vóór 1948, de Westelijke Jordaanoever - inclusief Oost-Jeruzalem - en de Gazastrook, werden van 1948 tot 1967 bestuurd door respectievelijk Jordanië en Egypte.
Israël bezette tussen 1982 en 2000 grote stukken van Zuid-Libanon om een buffer te vormen tegen Palestijnse aanvallen. De nadruk ligt dit keer volgens de bronnen echt op het uitschakelen van dreiging voor Israël, al konden de functionarissen niets zeggen over de duur van het grondoffensief.
In een aantal islamitische en Arabische landen wordt Hamas gesteund, onder andere door het sjiitische Iran.
Jordanië en Israël tekenden in 1994 een vredesverdrag. De Verenigde Staten steunen mede hierom de Jordaniërs en het land is een van de grootste ontvangers van Amerikaanse hulp in het Midden-Oosten. De Jordaanse koning probeert zo veel mogelijk te bemiddelen in het regionale vredesoverleg.
Negen landen van de G20 (Argentinië, Brazilië, China, India, Indonesië, Rusland, Saoedi-Arabië, Zuid-Afrika en Turkije, plus permanent uitgenodigde Spanje) hebben Palestina als staat erkend, terwijl tien landen (Australië, Canada, Frankrijk, Duitsland, Italië, Japan, Mexico, Zuid-Korea, het Verenigd Koninkrijk en de ...
Vanaf 1517 tot na de Eerste Wereldoorlog maakte Gaza deel uit van het Ottomaanse Rijk. Na 1917 viel het onder het Britse Mandaatgebied Palestina, waarin later de staat Israel werd opgericht. Tijdens de daarop volgende Arabisch-Israelische Oorlog van 1948 bezette Egypte de strook.
Het Israëlische leger bestaat uit 495 000 militairen die in dienst zijn. Het aantal reservisten is dubbel zo groot. Het Israëlische leger is een van de sterkste en beste legers van de wereld. Als je bij de top-100 zou kijken van sterkste en beste legers staat het IDF op de derde plaats in die lijst.
Israël grenst aan Libanon, Syrië, Jordanië en Egypte en ligt aan de Middellandse Zee. Het land heeft zo'n 8,7 miljoen inwoners, en de hoofdstad is, volgens Israël zelf Jeruzalem (veel andere landen erkennen Jeruzalem als hoofdstad niet. Voor de meeste andere landen is dat Tel Aviv).
In drie aanvalsgolven viel Israël in de nacht van vrijdag op zaterdag Iran aan. Volgens Amerikaanse onderzoekers die commerciële satellietbeelden bekeken werd onder meer een fabriek waar brandstof voor raketten wordt gemaakt en een voormalige kernwapentestlocatie geraakt.
De aanleiding van de oorlog was een verrassingsaanval door de militante tak van Hamas vanuit de Gazastrook op nederzettingen in Israël. Onder de naam Operatie Al-Aksa-storm werd een groot aantal mensen mishandeld, vermoord en gekidnapt. Als reactie daarop volgde een Israëlische militaire invasie in de Gazastrook.