Bij een afweerstoornis, ook wel immuundeficiëntie genoemd, werkt een deel van het afweersysteem niet goed. Hierdoor loopt u gemakkelijker infecties op en bent u vaker ziek. Infecties verlopen vaak ook heftiger en kunnen moeilijk te behandelen zijn.
Mensen met een afweerstoornis zijn vaker ziek dan anderen. Als ze ziek zijn, verloopt de ziekte vaak heftiger en is soms moeilijker te genezen. Gelukkig zijn afweerstoornissen zeldzaam. Er zijn veel soorten afweerstoornissen, die in ernst en verschijnselen sterk kunnen verschillen.
Primaire immuundeficiënties of immuunstoornissen (PID) zijn aangeboren afwijkingen in de werking van het afweer- of immuunsysteem. PID leidt daardoor tot verhoogde vatbaarheid voor infecties en soms tot het ontwikkelen van bepaalde kankers.
Een verzwakt immuunsysteem herken je aan de volgende symptomen: Aanhoudende vermoeidheid. Terugkerende infecties, zoals regelmatige blaasontstekingen, ontstoken tandvlees, maagklachten of diarree. Regelmatige verkoudheidsklachten.
Op latere leeftijd kunnen afweerstoornissen ontstaan door: ziekte (bijvoorbeeld leukemie) een infectie (bijvoorbeeld ziekte van Pfeiffer, of HIV / aids) medicijnen die het afweersysteem onderdrukken, waaronder ook chemotherapieën operatie of ongeval (bijvoorbeeld beschadiging of verwijdering van de milt)
In je bloed kunnen stoffen aanwezig zijn die mogelijk op een auto-immuunaandoening wijzen.
De meest voorkomende auto-immuunziekten zijn: Reumatoïde artritis (RA), systemische lupus erythematosus (SLE) en Multiple Sclerose (MS). Reuma komt vaker voor bij vrouwen, met een verhouding tussen vrouwen en mannen van ongeveer 3:1.
Het is van cruciaal belang om te begrijpen dat het ontstaan van auto-immuunziekten vaak verband houdt met langdurige overbelasting van het immuunsysteem. Diverse factoren, zoals chronische stress, virale infecties, of zelfs een bevalling, kunnen een overactief immuunsysteem triggeren.
Vermoeidheid kan verschillende oorzaken hebben. Voorbeelden zijn: structureel te weinig slapen, te veel stress, bloedarmoede, schildklierproblemen, of een depressieve stoornis. Bijkomende symptomen van vermoeidheid kunnen zijn: vermoeide ogen, geheugenproblemen, een futloos gevoel en hoofdpijn.
Auto-immuunziektes kan je niet genezen. De behandelingen die ervoor bestaat, kunnen wel het effect van het immuunsysteem beperken waardoor de pijn en ontsteking kan verminderen. Meestal worden middelen zoals NSAIDs en immunosuppressiva ingezet.
Van het hormoon is bekend dat het ons immuunsysteem onderdrukt en ook impact heeft op hoe ons lichaam reageert op infecties. Als iemand lijdt aan chronische stress, en daardoor een hoog cortisolniveau heeft, reageert het lichaam minder goed op een wond of infectie. Er komen dan minder immuuncellen in actie.
Er zijn veel verschillende afweeronderdrukkende medicijnen. Voorbeelden zijn prednison, azathioprine, methotrexaat, ciclosporine en de zogenaamde biologics (bijvoorbeeld TNF-alfa remmers als infliximab, etanercept en adalimumab). Het is het beste om vaccinaties toe te dienen voor de start van deze medicijnen.
Als je grote hoeveelheden auto-antilichamen of anti-nucleaire antilichamen (ANA) in je bloed hebt, kan dit wijzen op een auto-immuunziekte. De ANA-test spoort de anti-nucleaire antilichamen (ANA) in je bloed op. Anti-nucleaire antilichamen (ANA) richten zich tegen de kern (nucleus) van de cellen in je lichaam.
Deze cellen en eiwitten ruimen infecties op en ruimen overbodige celresten op. Een goed werkend immuunsysteem moet dus infecties en overbodige celresten kunnen herkennen. Als uw immuunsysteem infecties opruimt, krijgt u ontstekingsverschijnselen zoals koorts, zwellingen, roodheid, pijn of een grieperig gevoel.
Voorbeelden van ziektes die waarschijnlijk auto-immuunziekten zijn en waarover we op onze website een tekst hebben: Alopecia areata. Auto-immuun hepatitis. Coeliakie.
Bij de meeste auto-immuunziekten kan men in het laboratorium aantonen (vooral in de vorm van afweerstoffen = antistoffen) dat het lichaam afweerreacties vertoont tegen bestanddelen van het eigen lichaam (men spreekt van autoantistoffen). Bloedonderzoek is de meest gebruikte manier om autoantistoffen aan te tonen.
Bij mensen met een auto-immuunziekte functioneert het afweersysteem niet goed. Dan vallen de cellen niet alleen schadelijke invloeden (van buitenaf) aan, maar ook de eigen, gezonde cellen van uw lichaam. Hierdoor kan er schade aan weefsels en organen ontstaan.
SLE staat voor systemische lupus erythematodes. SLE is een auto-immuunziekte. Bij een auto-immuunziekte maakt het lichaam ontstekingseiwitten aan, die schade aan weefsels en organen kunnen veroorzaken. SLE wordt gekenmerkt door periodes van weinig tot geen ziekteactiviteit, afgewisseld met periodes van actieve ziekte.
Levensverwachting. Zonder behandeling heeft een patiënt met auto-immuunhepatitis ongeveer 20% kans op vijf jaar overleving. Door behandeling met een combinatie van ontstekingsremmende medicijnen en medicijnen die het afweersysteem onderdrukken is dit beeld veranderd.
Een auto-immuunziekte ontstaat als er bij het opruimen van lichaamseigen celresten iets verkeerd gaat. Dit gebeurt bijvoorbeeld als goed werkende cellen worden opgeruimd door het lichaam. Hierdoor beschadigt het orgaan waarin deze cellen voorkomen.