Een bijstelling lijkt op een bijvoegelijke bepaling. Het verschil is dat een bijvoeglijke bepaling vóór het zelfstandig naamwoord staat en een bijstelling achter het zelfstandig naamwoord. Ook kan een bijvoeglijke bepaling werkwoorden bevatten en dat is bij een bijstelling nooit zo.
Een bvb zegt iets over een zn; een bwb zegt iets over het gezegde. Een bvb is een deel van een zinsdeel; een bwb is een zelfstandig zinsdeel. Een bwb kun je voor de persoonsvorm plaatsen zonder de betekenis van de zin te veranderen, bij een bvb kan dat niet.
Een bijvoeglijke bijzin is een bijzin die als nabepaling bij een zelfstandig naamwoord of een voornaamwoord staat. Een bijvoeglijke bijzin is nooit een zelfstandig zinsdeel, maar altijd een deel van een zinsdeel.
Het verschil tussen het voorzetselvoorwerp en de bijwoordelijke bepaling zit vooral in de band met het werkwoord: het voorzetselvoorwerp heeft een nauwe band met het werkwoord en de bijwoordelijke bepaling juist een lossere band. Vergelijk deze zinnen: Hij staat stil bij het stoplicht.
Het voorzetselvoorwerp is een onderdeel van grammatica dat valt onder het redekundig ontleden. Om een voorzetselvoorwerp te kunnen herkennen moet je weten wat een voorzetsel is. Het voorzetselvoorwerp begint met een voorzetsel en wordt vaak gevolgd door een voorwerp, bijvoorbeeld: Ik hou van pindakaas.
Hoe vind je een bijwoordelijke bepaling? Bij zinsontleding zoek je eerst de persoonsvorm en het onderwerp van de zin. Dan kijk je of er een lijdend voorwerp en eventueel een meewerkend voorwerp in de zin staat. De overgebleven zinsdelen zijn vaak bijwoordelijke bepalingen.
Hoe herken je een bijvoeglijke bijzin? Meestal begint een bijvoeglijke bijzin met een betrekkelijk voornaamwoord, zoals who, which of whom, en bevat het een onderwerp en een werkwoord . Het betrekkelijk voornaamwoord kan het onderwerp of het object van een bijvoeglijke bijzin zijn. Een bijvoeglijke bijzin wordt over het algemeen na het zelfstandig naamwoord geplaatst dat het modificeert.
Een bijvoeglijke bepaling zegt iets over het zelfstandig naamwoord waar het bij hoort in de zin, bijvoorbeeld: de lieve kat, de stomme vogel, het leuke kind, het mooie huis.
Een beknopte bijzin is een bijzin waarin het onderwerp en de persoonsvorm ontbreken. Het gezegde van een beknopte bijzin bevat alleen een deelwoord of een infinitief met te. Luid vloekend loopt hij de winkel uit.Door wanhoop gedreven stemde ze ermee in.
De bijvoeglijke bepaling (bvb) is altijd een deel van een zinsdeel en vertelt iets over een zelfstandig naamwoord en hoort daar ook bij. Let op: Als het zinsdeel begint met een lidwoord maakt dat geen deel uit van de bijvoeglijke bepaling.
Adjectieven worden meestal voor de zelfstandige naamwoorden geplaatst die ze beschrijven , zoals in de voorbeelden, tall man en easy assignment, hierboven. Adjectieven kunnen ook volgen op het zelfstandig naamwoord dat ze beschrijven. Net als zelfstandige naamwoorden zijn adjectieven vaak herkenbaar aan hun achtervoegsels. Uitgangen zoals -ous -ful -ish -able duiden meestal adjectieven aan.
Voorzetselvoorwerp. Een voorzetselvoorwerp bestaat (net zoals een bijwoordelijke bepaling) uit één woord of meerdere woorden die meer informatie geven over wat in het gezegde wordt uitgedrukt.
Uitgesplitst in de samenstellende delen betekent de naam: Balspelclub – Borussia – 1909 – geregistreerde vereniging – Dortmund. 'Dortmund' verwijst hier natuurlijk naar de stad waar de club is gevestigd. 'eV' verwijst naar de rechtsvorm van de club. '09' betekent dat de club in 1909 is opgericht .
Het meewerkend voorwerp (mv) kun je vinden door de volgende vraag te stellen: meewerkend voorwerp: aan/voor wie + (werkwoordelijk) gezegde + onderwerp + (lijdend voorwerp)? Let op: Het voorzetsel 'aan' of 'voor' kan bijna altijd worden weggelaten of toegevoegd bij het meewerkend voorwerp.
De afkorting BVB staat voor Ballspielverein Borussia. De cijfers verwijzen vanzelfsprekend naar het oprichtingsjaar 1909.
Voorbeelden hiervan zijn woorden als enorm, hondachtig, dwaas, geel, leuk en snel . Bijvoeglijke naamwoorden hebben drie vormen: absoluut (beschrijft één ding, zoals rommelig), comparatief (vergelijkt twee dingen, zoals rommeliger) en superlatief (geeft de hoogste graad aan, zoals het meest rommelig).
Een bijvoeglijke bijzin is een bijzin die dezelfde functie heeft als een bijvoeglijke bepaling en zegt dus iets over een zelfstandig naamwoord of voornaamwoord. Een voorbeeld hiervan is: 'De vrouw die daar fietst is vrolijk'. In deze zin is 'die daar fietst' de bijvoeglijke bijzin.
Een relatieve bijzin verbindt ideeën door voornaamwoorden te gebruiken die betrekking hebben op iets dat eerder is genoemd en stelt de schrijver in staat om twee onafhankelijke bijzinnen in één zin te combineren. Een relatieve bijzin staat ook bekend als een adjectiefzin .
Je kind kan een hoofdzin en bijzin van elkaar onderscheiden door naar de plaats van de persoonsvorm te kijken.In een hoofdzin staat deze namelijk altijd (bijna) vooraan, terwijl hij in een bijzin meestal verder naar achteren staat. Voorbeeld: Sanne plukt appels van een boom, omdat ze een appeltaart wil bakken.
Houd er rekening mee dat bijvoeglijke bijzinnen een onderwerp en een werkwoord bevatten, beginnen met een betrekkelijk voornaamwoord (who, whom, whose, that, which) en afhankelijke bijzinnen zijn. Dat wil zeggen dat ze niet op zichzelf kunnen staan, omdat ze geen betekenis hebben zonder een onafhankelijke (hoofd)zin.
Bijwoordelijke bepalingen komen ook voor als zinsdeelstuk.
Het zijn dan bepalingen bij een bijvoeglijk naamwoord, een bijwoord of een telwoord. In tegenstelling tot een bijvoeglijke bepaling staat een bijwoordelijke bepaling niet bij een zelfstandig naamwoord. Meestal gaat het om een bepaling van graad.