De antagonist is de tegenstander en/of de tegenspeler. Door beide te definiëren, geef je jezelf belangrijke handvatten om een verhaal te ontwikkelen. Andersom gezegd, zonder een hoofdrolspeler en een tegenstander/tegenspeler te kiezen, wordt het heel lastig om een aansprekend verhaal te vertellen.
De antagonist is het personage wiens doel lijnrecht tegenover dat van de protagonist staat. Hij is diens tegenstander. En in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht is de antagonist niet per se een slechterik. Overigens kan ook je protagonist de schurk in je verhaal zijn - áls er een schurk is.
Een antagonist is een tegenstander of tegenspeler. De aanduiding komt al sinds de Klassieke Oudheid vooral voor in de toneelwereld. In het klassieke toneel werd de hoofdpersoon of eerste speler de protagonist genoemd; traditioneel is dat de held. De antagonist is zijn tegenspeler en soms zijn directe rivaal.
Een antagonist is een stof die zich bindt aan een receptor zonder een biologische respons op te roepen, en daarmee de werking van een agonist dempt of bij verzadiging van de receptor zelfs verhindert. Zoals een agonist een respons veroorzaakt, blokkeert een antagonist die respons.
Een echte held zal de antagonist waarschijnlijk niet snel zijn, maar het label 'schurk' is ook niet altijd van toepassing. Ook een antagonist heeft mooie karaktereigenschappen. Bovendien is zij vanuit haar eigen perspectief waarschijnlijk ook niet de bad guy. Haar doel conflicteert simpelweg met dat van de protagonist.
Iets wat het tegenovergestelde van elkaar doet heet een antagonist. Een voorbeeld hiervan zijn spieren in je bovenarm. Als je je arm buigt worden de biceps kort en dik maar de triceps worden juist langen en dun.
In de klassieke strijd tussen goed en kwaad is de protagonist gewoonlijk de 'held' van het verhaal en de antagonist is, of vertegenwoordigt, de kwade genius of de 'slechterik'. De antagonist van het verhaal probeert het de protagonist moeilijker, of onmogelijk, te maken zijn doel te bereiken.
Vijandigheid (aspect van antagonisme): aanhoudende of frequente boze gevoelens; woede of prikkelbaarheid als reactie op kleine wrok en beledigingen; kwaadaardig, wraakzuchtig gedrag.
Agonisten zijn stoffen die binden aan een receptor en die het effect van de lichaamseigen stof nabootsen. Antagonisten zijn stoffen die binden aan een receptor en die de werking van de receptor blokkeren.
Een relatie wordt als antagonistisch geformuleerd als verschillende betekenissen van het zelf onverzoenbaar zijn. Het is de perceptie van de beelden van onszelf die de ander op ons projecteert, die een voortdurende limiet leggen op de mogelijkheid tot constructie van een compleet en gesloten zelf.
Een antagonist hoeft overigens geen mens te zijn. Het kan bijvoorbeeld ook een natuurfenomeen zijn waartegen de hoofdpersoon moet vechten. Daarnaast zijn er bijfiguren. Het doel van bijfiguren is dat zij de hoofdpersoon in een bepaald perspectief plaatsen.
Een protagonist is de hoofdrolspeler in het verhaal dat je vertelt als storyteller. De antagonist is de tegenstander en/of de tegenspeler. Door beide te definiëren, geef je jezelf belangrijke handvatten om een verhaal te ontwikkelen.
Een agonist kan zijn: Agonistische spier, een spier die een agonistische, meestal buigende beweging veroorzaakt. Deze beweging is tegenovergesteld aan de antagonistische, strekkende beweging. Agonist (biochemie), een signaalmolecuul dat bij binding aan een receptor een biologisch proces activeert.
Harry Potter
Hij is de ultieme vertegenwoordiger van het kwaad en wordt gezien als de aanvoerder van de Duistere Zijde. Daarmee is hij de antagonist van onder anderen Harry Potter en Albus Perkamentus. Voldemort was op Zweinstein de leerling Marten Vilijn jr.
In fictie is degene die een verhaal vertelt de verteller. Deze wordt ook wel de vertelinstantie genoemd.
zo volledig mogelijk gekarakteriseerd personage.
Antagonisme (versus vriendelijkheid): Manipulatief gedrag, onbetrouwbaarheid, grandiositeit, aandacht zoeken, ongevoeligheid, vijandigheid. Ongeremdheid (versus consciëntieusheid): Onverantwoordelijk gedrag, impulsiviteit, afleidbaarheid, riskant gedrag, rigide perfectionisme.
Het woord 'agonisme' betekent rivaliteit. Het idee erachter is dat de democratie conflicten moet cultiveren en in goede banen moet leiden. Mouffe pleit niet zozeer voor conflict als wel voor erkenning van het feit dat er nu eenmaal conflicten zijn, en dat we daar ook ruimte voor moeten maken.
Er kunnen ook meerdere antagonisten in een werk zijn die elk op een bepaald moment in de weg van de protagonist staan.
Waarom heb je voor elke beweging een antagonistisch paar nodig? Omdat spieren botten niet kunnen terugduwen (er is dus een tweede spier nodig met een tegengestelde werking).
De buigspier en de strekspier hebben een tegengestelde werking. Een dergelijk paar spieren noem je antagonisten.
Iemand met een lage score in Openheid is juist pragmatischer en doelgericht. Consciëntieusheid. Deze volgende eigenschap meet hoe georganiseerd, gedisciplineerd en betrouwbaar een individu kan zijn. Ze kunnen goed prioriteiten stellen en houden ervan zich aan een vast schema te houden.
De hoofdpersoon of protagonist is het belangrijkste personage in een verhaal. De plot en motieven van het verhaal concentreren zich rond de protagonist of hoofdpersoon. Afhankelijk van de aard van de hoofdrol is de hoofdpersoon de held of antiheld.
Een personage in een toneelstuk of musical is de rol die door een acteur of actrice wordt gespeeld. Het woord personage stamt af van het Latijnse woord persona, dat 'masker' betekent. Heel vroeger droegen acteurs in toneelstukken ook vaak maskers.
De biceps (musculus biceps brachii) en de triceps (musculus triceps brachii) als tegenstanders in de bovenarm, die buigen en strekken, zijn daar een goed voorbeeld van. Spieren die het tegenovergestelde doen worden ook wel antagonisten genoemd. Deze spieren antagoneren elkaar.