Een anamnese waarin aandacht is voor sociale gegevens waaronder huidige woonsituatie, burgerlijke status, leefstijl met sociale activiteiten (patiënt in systeem), aanwezig mantelzorgsysteem en overige hulpvoorzieningen en biografie, vormt een belangrijk onderdeel van het CGA.
Er wordt onderscheid gemaakt tussen drie verschillende soorten anamnese. Dit zijn algemene anamnese, speciale anamnese en tractus anamnese.
Anamnese = gesprek als dokter met patiënt om klacht te verhelderen. Speciële anamnese = deel anamnese gericht op de klacht (uitvragen van de klacht). Algemene anamnese (tractus anamnese) = meer verdiepend op andere klachten of aandoeningen die mogelijk van belang zijn in relatie met klacht waar patiënt voor komt.
Het doel van een anamnese is inzicht verkrijgen in de gebruikelijke levens- en gezondheidspatronen van de patiënt, de verstoringen die zich hierin hebben voorgedaan als gevolg van de gezondheidsproblematiek en de reacties van de patiënt hierop, zodat de aangeboden zorg een optimaal persoonsgericht karakter krijgt .
Tijdens een anamnesegesprek stelt de arts je allerlei vragen die belangrijk kunnen zijn bij het stellen van een diagnose of het kiezen van een behandeling. Als je bijvoorbeeld last hebt van rugpijn is het voor de arts relevant om te weten of je de afgelopen tijd zware arbeid hebt verricht.
Letterlijk is het een herinnering of een verhaal. Een belangrijk onderdeel van de anamnese is de ziektetheorie. Dit is de eigen visie op het ontstaan van de klachten, de relatieve ernst en de benodigde hulp. Het wordt onder andere beïnvloedt door modeling (ouders, cultuur), eigen leerervaringen en persoonlijkheid.
De anamnese, betekent in het Grieks letterlijk herinnering. In de medische wereld is de anamnese, ook wel ziektegeschiedenis, wat de patiënt over zijn klachten en ziekte kan vertellen. De anamnese is het vraaggesprek met de patiënt waarin duidelijk moet worden wat zijn klachten of gezondheidsproblemen zijn.
In een familie-anamnestisch gegeven wordt per aandoening vastgelegd bij welk familielid deze aandoening voorkomt, op welke leeftijd de aandoening bij het familielid is geconstateerd en op welke leeftijd die daaraan is overleden.
Doel van de heteroanamnese is ook het (opnieuw) betrekken van mantelzorgers bij de patiënt (zie ook sociale anamnese). Het getuigt van goed hulpverlenerschap en respect voor de privacy om de patiënt toestemming te vragen bij anderen verdere gegevens op te vragen.
Als er informatie over de medische voorgeschiedenis en achtergrond van een patiënt ingewonnen wordt bij een andere persoon dan de patiënt zelf, spreekt men van een heteroanamnese. Dit gebeurt onder meer bij patiënten die omwille van een bestaande pathologie niet zelf op de vragen van de zorgverlener kunnen antwoorden.
13. De biografische anamnese wordt ingedeeld naar gezin van oorsprong en persoonlijke levensgeschiedenis. Ook hier kan feitelijke informatie met een vragenlijst worden verzameld, maar dient wel de betekenis van belangrijke (psychotraumatische) levensgebeurtenissen voor de patiënt te worden genoteerd.
De anamnese moet niet alleen informatie verschaffen over ziekte en gezondheid, maar ook over de patiënt als persoon, zijn emoties en sociale omstandigheden (zie paragraaf Communicatiekanalen).
Crisisanamnese: Snel handelen staat op de voorgrond, alleen hoogst noodzakelijke zaken worden nagegaan. Er zijn twee soorten gegevens te onderscheiden: Subjectieve gegevens: Symptomen (Engels: symptoms) Wat zegt de patiënt zelf. Dit kan men niet zien of meten.
Algemene anamnese: afgenomen tijdens een opnamegesprek, het eerste contact tussen verpleegkundige en zorgvrager (patiënt, cliënt, bewoner). Vervolganamnese: met name bij langdurige zorg. Spoedanamnese: ten behoeve van acute situaties, bijvoorbeeld op de Spoedeisende hulp.
De brede anamnese is zo opgebouwd dat de dikgedrukte onderwerpen aan bod moeten komen tijdens het gesprek, de cursieve vragen zijn bedoeld als voorbeeld van mogelijke vervolg- of verdiepingsvragen.
De sociale anamnese, de biografische anamnese en de ontwikkelingsheteroanamnese geven aanwijzingen voor stoornissen in de ontwikkeling, voor psychotraumatische levensgebeurtenissen, en voor actuele stressoren die invloed kunnen hebben op de predispositie, de precipitatie en de perpetuatie van de psychiatrische stoornis ...
De verpleegkundige anamnese is de eerste stap in het cyclisch verpleegkundig proces. Met de anamnese verzamel je als wijkverpleegkundige op systematische wijze gegevens die je een goed inzicht geven in de situatie van een cliënt, een groep cliënten of een wijk.
In het diagnostisch proces volgen in de regel de volgende stappen elkaar op: reden van verwijzing, hoofdklacht en/of hulpvraag van de patiënt, anamnese gericht op de huidige klachten, algemene anamnese, lichamelijk onderzoek, samenvatting van feitelijke bevindingen in een probleemlijst, zo nodig laboratoriumonderzoek ...
Het onderzoek bestaat uit een of een aantal gesprekken waarbij er ook eventueel aanvullend onderzoek, zoals een persoonlijkheidsonderzoek, lichamelijk onderzoek of neuropsychologisch onderzoek, kan worden verricht. De psychiater stelt zelf vragen, maar maakt ook gebruik van vragenlijsten.
3.1.2 Ziekenhuispsychiatrie (in engere zin)
Specialistische psychiatrische zorg wordt gedefinieerd als zorg die zich kenmerkt door een sterke diagnostische functie en/of complexe behandeling waarvoor medisch-specialistische expertise nodig is onder verantwoordelijkheid van een psychiater.
Een psychose is een psychiatrisch toestandsbeeld waarbij de patiënt gedurende een zekere periode het contact met de werkelijkheid geheel of gedeeltelijk kwijt is.
De HAP is een korte vragenlijst voor informanten waarmee in een vroeg stadium van het diagnostisch proces onderzoek kan worden gedaan naar persoonlijkheidskenmerken en persoonlijkheidsstoornissen.
De vier essentiële methoden van het lichamelijk onderzoek zijn: inspectie, percussie, auscultatie en palpatie (zie paragraaf De onderzoeksmethoden).