De stinkende gouwe is een algemeen voorkomende vaste plant uit de papaverfamilie, de enige in het geslacht Chelidonium. Hij heeft gele bloemen, enigszins op eikenblad gelijkende bladeren en kan circa 70 cm hoog worden. De stinkende gouwe bevat oranje-geel melksap en groeit vooral langs heggen en op ruige plaatsen.
De plant bloeit vanaf mei tot in september. De bloemen zijn klein en geel en bij kneuzing van de stengel komt er een oranje- of goudgeel en onaangenaam geurend sap vrij. Vandaar de naam 'stinkende gouwe' al kan gouwe ook verwijzen naar de kleur van de bloemen.
Alle delen van de plant bevatten dit uiterst giftige sap. Het sap heeft een zeer sterke geur en een bittere smaak, het heeft een bijtende werking op de huid en kan de slijmvliezen of huid aantasten. Bij het plukken van de plant is het raadzaam handschoenen aan te trekken!
En de volksnaam “wrattenkruid” verwijst naar het eeuwenoude gebruik om het melksap van de stengel te gebruiken bij de behandeling van wratten, wat overigens niet ongevaarlijk is want de plant is zeer giftig!
Gouwe verwijst naar de gele kleur van de vier bloemblaadjes, stinkende lijkt voor zich te spreken maar is wat overdreven. Twintig kinderen van tussen de acht en twaalf jaar vertelden ons wat ze van de aparte geur vonden: niet zo vies, een beetje als een paardenbloem.
Jakobs Kruiskruid, Boterbloem, Fluitekruid, Vingerhoedskruid, Stinkende Gouwe, Paardenstaart, Bolderik, Vlasleeuwenbek, Witte Klaver, Rolklaver, Akkerhoningklaver, Bilzekruid, Herik en Monnikskap zijn allemaal kruidachtige planten, die je beter niet in en om de kippenren zet.
In de tuin staat de geelbloeiende stinkende gouwe vooral bekend als onkruid. In de volksgeneeskunde wordt de plant onder meer gebruikt om wratten te behandelen.
Ze komt het talrijkst voor in de nabijheid van bewoning, waar ze te vinden is in voedselrijke tuinen, parken, langs de rand van aanplantingen enz. In de Duinen groeit stinkende gouwe op verstoorde voedselrijke plaatsen, zoals wegbermen, struwelen en duinbossen.
Stinkende Gouwe heeft in alle organen een oranjegeel melksap, dat een reeks van alkaloïden bevat. Door het sap van een verse stengel over de wrat te wrijven, vaak en lang gebruiken voor een goed resultaat, brandt deze weg. Vroeger werd het inwendig gebruik aanbevolen bij gal- en leverklachten.
Bijnaam: wrattenkruid
In sommige dialecten heet stinkende gouwe dan ook wrattenkruid. Kneus een takje of blad en het felgekleurde sap sijpelt eruit. Leg het snijvlak meteen op de wrat en wrijf het sap er zo goed mogelijk over. Herhaal dit meermaals per dag gedurende een week.
De stinkende gouwe (Chelidonium majus) is een algemeen voorkomende vaste plant uit de papaverfamilie (Papaveraceae), de enige in het geslacht Chelidonium. Hij heeft gele bloemen, enigszins op eikenblad gelijkende bladeren en kan circa 70 cm hoog worden.
Wrattenkruid, ook wel Stinkende Gouwe genaamd, staat erg bekend om zijn gebruik bij wratten. Bekend is het aanstippen van wratten met sap van vers afgesneden stengels. Dit wordt gezien als een goede manier om wratten op een natuurlijke wijze aan te pakken.
Papaver (klaproos)
Het antwoord: ja, ook papaver is een giftige plant voor honden. Met name dan de onrijpe zaadjes! Laat je nieuwsgierige huisdier hier dus niet aan knabbelen, want hij zal last krijgen van zijn ademhaling en een verzwakte hartslag.
Chelidonium wordt ook ingezet bij dysmenorroe, verkoudheid, pijn, borstpijn, keelontsteking, oedeem, aderverkalking, hoge bloeddruk, astma en artrose. Lokaal aangebracht wordt de plant ingezet bij wratten, papilomatosis, jeuk, eczeem, scabies, kiespijn en ter verdoving bij kiesextracties.
Zevenblad groeit op heel wat plekken. Je vindt de plant in beschaduwde wegbermen, heggen, tuinen, sloten akkerranden, … op vochtige voedselrijke grond.
Wilde peen komt voor in droge graslanden, bermen, dijken en duinen. De plant wordt 30-90 cm hoog.
Heermoes is te vinden op voedselrijke omgewerkte grond in akkers, bermen, grasland, langs spoorwegen en in tuinen. Soms vind je de soort ook in loofbossen.
Zelf zou je ook geen rauwe aardappelen eten: het is niet lekker en het zou zwaar op de maag liggen. Datzelfde hebben kippen ook. Rauwe aardappelen worden niet goed verteerd en maar slecht opgenomen. Als je ze dit toch voert, kunnen de kippen diarree krijgen of last krijgen van braken.
het voeren van komkommers aan kippen. gevaar brengen. Hoewel komkommers veilig zijn om met mate te eten, verstoort een teveel aan waterig voedsel de balans van voedingsstoffen.
De Latijnse naam voor de nachtschadefamilie is Solanaceae omdat de leden van deze familie solanine bevatten. Dit is giftig voor kippen. Het solaninegehalte neemt af wanneer de plant wordt gekookt. Het is daarom over het algemeen wel veilig om gekookte aardappelen of tomaten aan uw kippen te geven.
Kortom: lavendel uit de tuin kun je gerust eten. Het verhaal dat lavendel giftig is komt mogelijk doordat de planten in tuincentra bespoten zijn. Op deze planten (zelfs op kruiden zoals peterselie die je in tuincentra kunt kopen) staat dan aangegeven dat de planten niet eetbaar zijn.
De buddleja is niet giftig en daardoor ook geschikt voor tuinen, waarin kinderen spelen. Het afsnijden van de uitgebloeide bloemen bevordert een verdere bloeiperiode. Bij goede groei- en weersgesteldheid kan de buddleja een hoogte tussen de 2 en 3 meter bereiken.
Wat veel mensen niet weten is dat een hortensia giftig is. Het zijn geen planten waar een hond of kat zomaar aan gaat knabbelen, vandaar dat het vaak niet bekend is dat ze giftig zijn. Ook voor mensen kan de hortensia reacties oproepen als: braken, diarree en kan het effect hebben op de bloedsomloop.
Zink helpt bij de aanmaak van nieuw collageen en helpt zo tegen ontstekingen (acne), rimpels, striae, schade door de zon, wratten en haaruitval. Goede plantaardige bronnen van zink zijn o.a.: pompoenzaden, zonnebloempitten, sesamzaden, cashewnoten, kikkererwten, bonen en spinazie.