1,5 meter per uur. Volgens Guinness World Records zijn zeepaardjes daarmee de traagste vissen (ja, het zijn vissen) ter wereld.
Vissen hebben lichte botten, die we graten noemen. In hun lijf hebben ze vaak een zwemblaas, waar ze gas in of uit kunnen laten stromen, zodat ze onder water stijgen of dalen. De meeste vissen zwemmen niet zo hard: ongeveer 5 km per uur.
Een zeepaardje is een vis, ook al zou je dat misschien niet zeggen. Een zeepaardje heeft een bolle buik, een grijpstaart en rijen met gekke knobbels. Deze knobbels noemen we beenringen. De beenringen zorgen ervoor dat het zeepaardje heel hard wordt en dus niet lekker is om te eten.
Vader zeepaard
Niet het vrouwtje, maar het mannetje krijgt jongen! Hij heeft een broedbuidel waar het vrouwtje haar eitjes in legt. Die eitjes worden bevrucht en 14 tot 28 dagen later zwemmen de jonge zeepaardjes de zee in.
Er is weinig bekend over de levensverwachting van zeepaardjes, de meeste informatie komt hier van laboratoria/ aquaria. Bekende leeftijden varieren van 1 jaar voor de kleinere soorten tot 3-5 jaar voor de grotere.
De bloedsomloop van de vis is enkelvoudig. Het bloed stroomt van het hart naar de kieuwen en van daaruit door het lichaam. De bloedvaten vertakken zich in het lichaam tot haarvaten. Haarvaten zijn zeer kleine bloedvaatjes die het bloed bij alle cellen van het lichaam brengen.
Hebben vissen geen maag maar die is vervangen door een lange darm met eerst de slokdarm.
Dit wordt paaien genoemd. Er zijn echter ook soorten als de guppy en zwaarddragers waarbij de eitjes inwendig worden bevrucht en volledig ontwikkelde jongen ter wereld komen. Visseneitjes zijn over het algemeen klein en doorzichtig, evenals de larve.
Vissen hebben geen oren. Tenminste, niet van die flappers die je aan de buitenkant kunt zien. Zij detecteren geluid met behulp van het binnenoor en het zijlijnsysteem. Het binnenoor is met name gevoelig voor geluid met een frequentie van honderden of zelfs duizenden Hertz.
Vissen houden het graag simpel en hebben een hart met slechts één boezem en één kamer. Hun hart laat bloed rechtstreeks van de kieuwen naar het lichaam stromen, alleen op de terugweg passeert het via het hart.
Vlees is het spierweefsel van gewervelde dieren en hier vallen vissen in principe niet onder. Echter kan vis wel gegeten worden en is het ook een dierlijk product. In dit opzicht kan vis dus gezien worden als het vlees van een vis.
Gewervelde dieren zoals honden, katten, vissen en vogels hebben bijvoorbeeld hersenen, maar ook krabben, insecten en inktvissen. Dieren zoals ringwormen, slakken, sponzen, anemonen en kwallen hebben geen hersenen. De grote hersenen Het grootste deel van onze hersenen noemen we (niet verrassend) de grote hersenen.
De grootste vis is de walvishaai. De reuzenhaai weegt ongeveer 5000 tot 7000 kilogram. De nakomelingen van de reuzenhaai zijn flinke baby's: ze kunnen al anderhalve meter tot twee meter groot zijn bij geboorte.
Het hoofd of de kop is bij de meeste soorten bedekt, net zoals het overige deel van hun lichaam of lijf, bij de op het land levende zoogdieren met haar, bij de vogels met veren en bij veel vissen met schubben.
Een vis heeft geen longen om dat te doen, maar kieuwen. Water stroomt in de bek van de vis, langs de kieuwen. Daar wordt de zuurstof uit het water gefilterd en komt het in het bloed van de vis. Door de kieuwopeningen stroomt het zuurstofarme water weer uit de vis.
Kleur van bloed
Zuurstofrijk bloed is helderrood, zuurstofarm bloed is donkerrood. In je lichaam is de kleur van je bloed dus niet overal hetzelfde. Het bloed in aderen stroomt onder enkele lagen weefsel, hierdoor lijkt het bloed donkerder.
In grote delen van Centraal-Europa, in het bijzonder Polen en Hongarije, wordt de karper wel gegeten. De vis wordt verwerkt in vissoep of in moten gepaneerd en gebakken. Ook in Oost-Azië is de vis populair.
Murenen kunnen tot twee meter lang worden. De meeste tijd leven ze in holtes en grotjes. Ze hebben een beschermend slijm op hun lichaam dat bij aanraking giftig is.
Het visje luistert naar de naam Schindleria brevipinguis en is slechts zeven millimeter lang en één milligram zwaar. Hiermee hebben de Australiërs tegelijk het kleinste gewervelde diertje ter wereld beschreven. Australische onderzoekers beschreven deze week het kleinste en lichtste visje ter wereld.
Steenvissen hebben stekels op de rugvin die een krachtig neurotoxine bevatten, een gifstof die kan leiden tot hevige pijn en verlamming, en zelfs de dood kan veroorzaken bij mensen. Daardoor staan ze bekend als de giftigste vissen ter wereld.
(de meeste vissen dan) een veelheid van geluiden kunnen produceren om met elkaar te communiceren. Ze kunnen kreunen, grommen, kwaken, donderen, sissen, fluiten, schreeuwen en huilen.
"Vele vissoorten zijn in staat tot dezelfde intellectuele prestaties als ratten of muizen." Webster ontdekte dat op grond van een aantal experimenten waarbij hij naging hoe kleine vissen erin slagen te ontsnappen aan grote en gevaarlijke soortgenoten.
Een nieuwe studie van de University of Liverpool komt tot de conclusie dat de veel gehoorde uitspraak van vissers dat "vissen geen pijn voelen", niet klopt. Vissen voelen hoogstwaarschijnlijk wel pijn, en dat op een gelijkaardige manier als zoogdieren en dus ook mensen, zegt de studie.
Ze bevatten mineralen als jodium, fosfor en seleen. Kreeft bijvoorbeeld scoort daarnaast ook nog eens hoog op de vitamine B1-index, terwijl vette vis weer heel rijk is aan vitamine D, B2 en vitamine A. Daarnaast bevat vis van nature eiwitten en gezonde vetten, stoffen die onmisbaar zijn voor je lichaam.
In beginsel zijn vlees en vis beide even gezond.
Een magere biefstuk van een biologisch scharrelrund kan namelijk evenveel essentiële eiwitbouwstenen (aminozuren) en vetbouwstenen (vetzuren) bevatten als een ecologische, Noorse zalmfilet.