MSA-C. Vroeger stond dit ook te boek als een sporadische vorm van olivo-ponto-cerebellaire atrofie. Bij deze vorm is vooral sprake van het afsterven (atrofie) van cellen in de olijfkern (olivo), hersenstam (pons) en de kleine
De oorzaak van MSA is dat een stof (een eiwit) zich op sommige plekken in de hersenen opstapelt. Dan raken de hersenen op die plekken beschadigd en gaan ze minder goed werken. Waarschijnlijk zorg die schade voor de klachten.
Personen met cerebellaire letsels (laesies) hebben de neiging te zwaaien en wankelen bij het lopen. Dat wordt ook wel ataxie genoemd, letterlijk: wanordelijk bewegen; overmatig, verkeerd gericht of te ver doorschietend. De bewegingen lijken op die van een dronken persoon.
Hersenatrofie is het verlies van hersenweefsel, een proces waar iedereen mee te maken heeft als een natuurlijk gevolg van het ouder worden. Dit wordt ook 'verlies van hersenvolume' of het 'krimpen van de hersenen' genoemd.
Meervoudige Systeem Atrofie of Multi Systeem Atrofie (MSA) is een neurologische aandoening die optreedt door het afsterven van zenuwcellen in bepaalde delen van de hersenen, met name in de kleine hersenen, de basale kernen (verzamelingen van zenuwcellen die bewegingen sturen) en de hersenstam.
Atrofie, letterlijk zonder voeding, is een afname van weefsel- of orgaanmassa. Er zijn twee soorten atrofie: numerieke atrofie (afname van het aantal cellen) en eenvoudige atrofie (afname van de celfunctie). Een voorbeeld van eenvoudige atrofie is het afplatten van de darmvlokken.
De term 'cerebellaire ataxie' staat voor neurologische coördinatiestoornissen (ataxie), veroorzaakt door ziektes van de kleine hersenen (het cerebellum). De kleine hersenen bevinden zich achter in het hoofd, op de overgang van de grote hersenen naar de hersenstam.
Deze achteruitgang kan op vele manieren merkbaar worden, afhankelijk van welke vorm van dementie optreedt. Hersenfuncties gaan achteruit. Delen van de hersenen 'krimpen' (atrofie) of functioneren niet goed meer door een bloeding of zuurstoftekort als gevolg van bijvoorbeeld een beroerte.
Multipele systeem atrofie (MSA)
In Nederland krijgen ongeveer 1.500 tot 2.000 mensen MSA. De ziekte komt even vaak voor bij mannen als bij vrouwen. MSA begint meestal tussen de vijftig en zestig jaar.
Naarmate we ouder worden, krijgen onze hersenen steeds meer te verduren. Het risico op 'neurodegeneratieve ziekten', waarbij zenuwcellen afsterven en de hersenen krimpen, neemt sterk toe met de leeftijd. De ziekte van Alzheimer is een bekend voorbeeld.
Het cerebellum, ook wel de kleine hersenen genoemd, bevinden zich in het achterste gedeelte onder de hersenen en zijn onder andere betrokken bij het coördineren van bewegingen. Daarnaast zijn ze ook betrokken bij reflexen, taal, aandacht en emotie.
In hoeverre iemand herstelt van hersenletsel, hangt af van de situatie en persoon. Vaak treedt het meeste herstel op in de eerste periode na het oplopen van het niet-aangeboren hersenletsel. Maar er zijn ook mensen die na langere tijd nog verbetering merken, jaren nadat het letsel is ontstaan.
De kleine hersenen zijn een bepaald deel van je hersenen. Door een ziekte of beschadiging van de kleine hersenen kun je ataxie krijgen. Dit zorgt voor allerlei problemen. Zoals moeite met lopen, praten en je evenwicht.
Onder bepaalde of bijzondere omstandigheden, bijvoorbeeld wanneer er een (degeneratief) ziektebeeld ten grondslag ligt aan de opgetreden spieratrofie, is herstel niet meer mogelijk zijn en is het verlies van spiermassa irreversibel (onomkeerbaar).
Conclusie Vaginale bevochtigers zijn effectief om klachten ontstaan door vaginale atrofie te verminderen, zoals vaginale droogheid en dyspareunie. Lokale oestrogenen zijn echter effectiever. Glijmiddelen hebben slechts een tijdelijke effect op de klachten.
Om spieratrofie te vertragen, is het belangrijk om regelmatig te bewegen en voldoende voedingsstoffen als eiwit en vitamine D binnen te krijgen. Gebeurt dit niet, dan kan spieratrofie uiteindelijk leiden tot sarcopenie.
De verschijnselen van MSA-P lijken op die van de ziekte van Parkinson. Een verschil is de plaats waar de zenuwcellen het eerste afsterven. Bij de ziekte van Parkinson sterven eerst de dopamineproducerende cellen in de zwarte kern (substantia nigra) af en in een latere fase cellen in de basale hersenkernen.
Kenmerkend voor een dystone stoornis is dat een groot deel van de mensen met het Pisa syndroom aangeeft scheef te worden getrokken. Probeer je deze mensen vanuit de verkorte zijde terug te duwen naar neutraal dan duwen/'bouncen' deze mensen weer terug.
Corticobasale degeneratie (CBD) is een zeldzame hersenziekte die een verminderd denkvermogen en lichamelijke klachten kan veroorzaken. De naam komt voort uit het feit dat de hersenschors (de cortex) en de diepere hersenkernen (basaal) aangetast worden. De ziekte begint tussen het 50e en 70e levensjaar.
Te lang te veel stress, of spanning, zorgt ervoor dat je hersenen minder goed functioneren. Hierdoor kun je bijvoorbeeld vaker dingen gaan vergeten, snel afgeleid zijn en gevoeliger zijn voor negatieve emoties. Dit is te voorkomen door je hersenen voldoende rustmomenten te geven.
Mensen produceren heel hun leven nieuwe hersencellen volgens nieuwe studie. Mensen blijven ook als ze volwassen zijn, nieuwe hersencellen aanmaken in de hippocampus, een deel van de hersenen dat betrokken is bij leren, het geheugen en de emoties.
In het begin stadium van de ziekte van Alzheimer valt de achteruitgang van het korte termijngeheugen op, doordat de cellen in de hippocampus, achteruitgaan. Gewone alledaagse dingen kunnen met moeite of níet meer worden uitgevoerd (vorm van apraxie).
Diazepam en Clonazepam kunnen als neveneffect de ataxie verergeren. Sommige patiënten worden geholpen door medicijnen die opioïden bevatten, maar wees daar, opnieuw, erg voorzichtig mee.
Acute benigne ataxie.
Acute benigne ataxie verdwijnt vanzelf weer. Ataxie van Friedreich, of Friedreich ataxie, is een zeldzame genetische aandoening die meestal voor het vijfentwintigste levensjaar optreedt. Het is een progressieve aandoening waarbij klachten steeds ernstiger worden.
Een slecht werkend cerebellum kan daarom leiden tot onder meer verstandelijke beperkingen, bewegingsstoornissen en aanvallen van epilepsie. Iemand die helemaal geen cerebellum heeft, lijkt dus geen lang leven beschoren.