Het ontstaan van zonnebrand Zonnebrand werd ook steeds populairder, want verbranden was voor niemand een pretje. Er werd dan ook steeds meer onderzoek gedaan naar dit wondermiddel. Het was uiteindelijk apotheker Benjamin Green die het eerste smeermiddel tegen de zon op de markt bracht in 1944: het Red Vet Pet.
De Egyptenaren gebruikten onder andere rijstzemelen en jasmijn om hun huid te beschermen tegen zonnebrand. Het bruiningsproces werd tegengegaan door lupine-extract, wat de huid deed oplichten. Het beste van IsGeschiedenis in je inbox?
In dit onderzoek is vastgesteld of natuurlijke producten, zoals canolaolie, citronellaolie, olijfolie of kokosnootolie werken als uv-filter en daarmee mogelijk een alternatief kunnen zijn voor de 'standaard' zonfilters.
Voordat ze gingen trainen, bedekten oude atleten zichzelf met olie en een lichte hoeveelheid poeder. Omdat atleten naakt trainden, hielp deze coating zonnebrand en verstopping van de poriën door vuil te voorkomen.
De Eerste Zonnebrand
In 1948 kwam pas het eerste product op de markt dat echt als zonnebrandcrème kan worden aangemerkt. Het werd ontwikkeld door de chemicus Franz Greiter, die er sinds 1938 aan gewerkt had. Toen verbrandde hij namelijk behoorlijk ernstig tijdens zijn klim naar de Piz Buin, een hoge berg in Oostenrijk.
3100-300 v.Chr.: De oude Egyptenaren gebruikten om cosmetische redenen methoden voor bescherming tegen de zon; een lichtere huid is cultureel wenselijker. De Egyptenaren gebruiken ingrediënten als rijstzemelen, jasmijn en lupine om de bruiningseffecten van de zon op de huid te blokkeren.
De oude Grieken en Romeinen ontdekten voor het eerst de gezonde voordelen van zonnebaden en noemden het 'heliotherapie' (zontherapie), en gingen zelfs zo ver dat ze een solarium ontwierpen als onderdeel van hun huis.
Kleding, sjaals en schaduw waren vroege methoden om de huid tegen de zon te beschermen. Het aanbrengen van producten op de huid voor extra bescherming begon echter ook duizenden jaren geleden. Vroege beschavingen gebruikten een verscheidenheid aan plantaardige producten om de huid te helpen beschermen tegen schade door de zon.
Een natuurlijke zonnebrand bevat een natuurlijk UV filter, en is dus niet chemisch. Het is 100% veilig en ook nog eens goed voor het milieu.
De vroegste vorm van zonnebrandcrème werd in 1938 gecreëerd door Franz Greiter en vervolgens door Benjamin Green in 1944, die een mengsel van cacaoboter en rode veterinaire petroleum gebruikte om zijn huid tegen de zon te beschermen. Kort daarna noemde Franz Greiter zijn formule Piz Buin, terwijl Mr Green de zijne op de markt bracht als Coppertone Suntan Cream.
Smeer geen vaseline op de verbrande huid. Een verbrande huid moet goed kunnen ademen en een dikke lotion, zoals vaseline, houdt dit juist tegen.
Aloë vera smeren
Aloë vera hydrateert en zal je verbrande huid koelen. Je kunt een aloë vera-plant gebruiken, maar een goede aftersun doet ook z'n werk. Na een dag zonnen even douchen en dan goed insmeren. Voor de ultieme verkoeling leg je de aftersun in de koelkast.
Dit lijkt misschien best goed voor natuurlijke oliën – en dat is het ook! – maar het is niet voldoende om u voldoende te beschermen tijdens blootstelling aan de zon . Bij SPF 8 absorberen kokosolie en olijfolie slechts ongeveer 20% van de UV-stralen!
Een bruine kleur vertegenwoordigt de reactie van de huid op letsel door de zon. Een kleine hoeveelheid blootstelling aan de zon is gezond en plezierig . Maar te veel kan gevaarlijk zijn. Er moeten maatregelen worden genomen om overmatige blootstelling aan zonlicht te voorkomen.
“Factor 30 houdt ongeveer 97 procent van de schadelijke uv-stralen tegen, terwijl factor 50 zo'n 98 procent bescherming biedt.” De hogere factor blokkeert of absorbeert dus net iets meer en biedt daardoor een langere bescherming. De keuze lijkt simpel. Lees ook: 'In zonnebrandcrème zit echt iets bijzonders verstopt'
Breng SPF aan op uw hoofdhuid, de bovenkant van uw voeten, oren en andere plaatsen die u gemakkelijk over het hoofd kunt zien. Rol regelmatig om, zodat u gelijkmatig bruint zonder te verbranden . Drink veel water, draag een hoed en bescherm uw ogen door een zonnebril te dragen.
Zelf zonnebrandcrème maken: niet doen!
Mensen gebruiken meestal als basis een natuurlijke olie, een verzachtende boter of iets van aloë vera, en dan zinkoxide (zoals in de zalf voor babybilletjes) als zonnefilter. Echt, dat is géén goed idee.
Er zijn in totaal bijna 50 zonnebrandmiddelen getest die redelijk tot goed verkrijgbaar zijn. Bij de 26 geteste zonnebrandmiddelen met SPF 30 komt een middel van Dr. Jetske Ultee als Beste uit de Test. Een middel van Cien Sun (Lidl) is de Beste Koop.
In de jaren zestig verscheen het eerste exemplaar van SPF (zonbeschermingsfactor) . De hoeveelheid die aan zonnebrandlotions werd toegevoegd, was echter ongelooflijk laag: ongeveer 2-4 SPF. En de additieven waren vaak dik, olieachtig en wreven niet effectief in de huid. Tussen de jaren zeventig en tachtig werd de populariteit van bruiningsoliën steeds groter.
“Tot de jaren zeventig brachten mensen urenlang in de zon door zonder zich zorgen te maken over schade aan hun huid. In die tijd waren chemische zonnebrandmiddelen tot SPF 15 beschikbaar, maar deze werden niet veel gebruikt ”, zegt Dr.
Jaren 70 — Piz Buin breidt zijn spel uit door UVA- en UVB-filters te introduceren . SPF begint bij twee en gaat maar tot 15. 1977 — Waterbestendige zonnebrandmiddelen komen in de schappen. Jaren 80 — Wetenschappers komen erachter dat UVB de voornaamste oorzaak is van huidkanker, terwijl UVA de bijzaak is.
Anaxagoras, die rond 450 voor Christus (ongeveer 2450 jaar geleden) in Athene, Griekenland, leefde, dacht dat de zon en de sterren vurige stenen waren, dat de sterren te ver weg waren om hun hitte te kunnen voelen, en dat de zon misschien dan een paar honderd kilometer groot.
De zon stond aan de hemel en scheen. Het steeg en ging onder, bewoog zich hoger en lager in de lucht, zodat er dag en nacht was, zomer en winter, keer op keer. Zo was het gewoon. De meeste mensen gingen ervan uit dat er een soort goden waren die de zon schiepen zodat mensen warmte en licht konden hebben .
Een andere cultuur die het gebruik van passieve zonne-energie onder de knie had, was de Anasazi , die rond 1200 CE in het huidige zuidwesten van de Verenigde Staten leefde. Net als de Grieken profiteerden de Anasazi-mensen van de verschillende banen die de zon in de winter en de zomer langs de hemel aflegt.