Het strafproces loopt van aangifte tot straf. In het strafproces beoordeelt de officier van justitie of de rechter of de verdachte schuldig is aan een strafbaar feit. In elke fase van het strafproces heb je bepaalde rechten. Bijvoorbeeld spreekrecht en recht op informatie over de dader.
Wat gebeurt er na de melding of aangifte? Het slachtoffer kan bij zijn aangifte doorgeven dat hij op de hoogte wil blijven van de voortgang. Zoals het opsporen en aanhouden van de dader door de politie en wat het Openbaar Ministerie (OM) gaat doen. Het slachtoffer kan de voortgang via het slachtofferloket volgen.
Aangiftes van diefstal, vernieling of zakkenrollen volgt u via Mijn Politie. Dat is de persoonlijke, vertrouwde online omgeving van de politie. Als u inlogt op Mijn politie ziet u de laatste stand van zaken van uw aangifte. Houd uw DigiD bij de hand, deze heeft u nodig om in te loggen.
er is geen bewijs of onvoldoende bewijs. het belang van de aangifte is te klein. Dat kan bijvoorbeeld het geval zijn bij een gestolen fiets. er is al te veel tijd verstreken sinds het strafbare feit is gepleegd.
Bijvoorbeeld om uw vingerafdrukken af te nemen of foto's te maken. De tijd tussen 0.00 uur en 9.00 uur telt hierbij niet mee. In totaal kan de politie u dus maximaal 18 uur vasthouden voor onderzoek.
Strenge regels rond bevoegdheid
Sommige bevoegdheden mag de politieagent zelf toepassen. Zwaardere opsporingsbevoegdheden, zoals een telefoon tappen, iemand observeren of een woning doorzoeken (huiszoeking) mogen pas worden toegepast na toestemming van de officier van justitie of de rechter-commissaris.
De meeste misdrijven zijn ambtshalve vervolgbaar. Dat wil zeggen dat de verdachte ook zonder dat er aangifte is gedaan vervolgd kan worden. Bij een klein aantal delicten kan het wel nodig zijn dat er aangifte gedaan wordt.
Bij overtredingen blijven de gegevens 5 jaar bewaard (als er een taakstraf of vrijheidsstrafvoor is opgelegd blijven ze 10 jaar bewaard). Voor misdrijven blijft het 20 jaar; of 30 jaar bewaard (als de maximale straf van het strafbare feit 6 jaar of meer is) en. Bij zedenmisdrijven blijft het 80 jaar bewaard.
De politie heeft speciaal opgeleide zedenrechercheurs met wie je een informatief gesprek kunt hebben. In dit gesprek bespreek je samen wat je nodig hebt en wat de mogelijkheden zijn. De rechercheur legt ook uit wat je kunt verwachten nadat je aangifte doet.
De politie onderneemt geen actie na mijn aangifte
Zeker omdat u nu niet weet of er iets met uw aangifte is gedaan. De politie is verplicht u informatie te geven over uw aangifte. Als dat niet is gebeurd, dan kunt u hierover bij de politie zelf een klacht indienen.
Wat gebeurt er nadat ik als verdachte ben gehoord? Na verhoor neemt de officier van justitie een beslissing: Uw zaak wordt geseponeerd. U krijgt een oproep voor een strafzitting.
Er is sprake van een verschil tussen een klacht en een aangifte. De politie is op grond van artikel 163 lid 6 en artikel 165 lid 1 Wetboek van Strafvordering verplicht de aangifte of klacht in ontvangst te nemen. In de praktijk komt het echter vrijwel niet voor dat de politie weigert om een klacht op te nemen.
Uw aangifte heet een 'klacht met een verzoek tot vervolging'. Bij klachtdelicten kunt u binnen 8 dagen uw aangifte intrekken. U heeft 3 maanden de tijd voor aangifte van een klachtdelict. In sommige gevallen start deze periode pas als u weet wie de dader is.
Alleen een aangifte van een klachtdelict kunt u intrekken. Dit moet binnen 8 dagen. Alle andere aangiftes kunt u niet intrekken. U kunt wel de officier van justitie vragen om niets met uw aangifte te doen.
Als je klacht indient, zal de politie je verhoren. Je klacht wordt genoteerd in een proces-verbaal (PV). Een PV is een document waarin de politie alle nuttige informatie over de gebeurtenis beschrijft.
Hoe lang het duurt voordat u een dagvaarding ontvangt, is afhankelijk van de omvang van uw zaak. Bij eenvoudige zaken ontvangt u bij voorkeur binnen 1,5 jaar na constatering van het strafbare feit een dagvaarding.
Strafzaak over een zedenmisdrijf
Is de strafeis van de officier van justitie maximaal 1 jaar gevangenisstraf en gaat het om een eenvoudige zaak? Dan komt u voor bij de politierechter.
Door aangifte te doen laat je de politie weten dat er een misdrijf is gepleegd. Zij kunnen dan een onderzoek starten naar het strafbare feit. Dit is nodig om de dader te vinden. Ook heb je meer kans op schadevergoeding als je aangifte doet.
Het hangt er vanaf hoe iemand je heeft aangeraakt of dit strafbaar is. Als iemand je bijvoorbeeld dwingt om te tongzoenen terwijl je dat niet wilt, dan is dat aanranding. Aanranding is strafbaar en daar kun je aangifte van doen bij de politie. Je kunt ook voor advies contact opnemen met de politie bij jou in de buurt.
Een strafblad heet officieel 'uittreksel justitiële documentatie'. U kunt uw strafblad inzien. Daarvoor dient u een verzoek in bij de Justitiële Informatiedienst. Dit kan schriftelijk of per e-mail.
De gegevens kunnen uitsluitend afkomstig zijn van het openbaar ministerie, de gerechten, buitenlandse gerechten, Onze Minister, het Centraal Justitieel Incassobureau en opsporingsambtenaren (artikel 10 Besluit justitiële en strafvorderlijke gegevens).
Wanneer u wordt veroordeeld voor een overtreding krijgt u pas een strafblad als er sprake is van een vrijheidsstraf, een voorwaardelijke straf of een opgelegde boete van minimaal 100 euro. De meeste lichte strafbare feiten vallen niet onder het strafrecht.
Om tot een bewezenverklaring te komen, moet er sprake van voldoende wettig en overtuigend bewijs. De eis dat er voldoende wettig bewijs is, houdt in dat er een minimum aan bewijs aanwezig moet zijn in het dossier om een verdachte te kunnen veroordelen.
Wat je kan proberen is bellen met 0900-8844, zeggen dat je je bijzonder zorgen maakt en aan hen vragen of er vannacht bijzonderheden zijn geweest die verband kunnen houden met je vriend. Mogelijk dat hen iets bekend is en men dit wil delen. Let op, men heeft geen plicht om mededelingen te doen, maar vragen mag altijd.
Bewijsregels. In hoofdlijnen en vrij vertaald gelden de volgende bewijsregels binnen het strafrecht; Voor een bewezenverklaring zijn slechts twee bewijsmiddelen nodig. Dit noemen we ook wel het strafrechtelijk bewijsminimum.