De ijsbeer heeft een witte vacht. Heel vroeger bestond de ijsbeer ook nog niet en waren alle beren bruin. Tot er zo'n twee miljoen jaar geleden een grote ijstijd aanbrak. Toen heeft de ijsbeer zich langzaam aangepast aan een wereld vol sneeuw en ijs.
Fossiele vondsten onthullen dat ijsberen zich ongeveer 15.000 tot 11.000 jaar geleden, tijdens de laatste ijstijd, naar de westkust van Denemarken, Zweden, Noorwegen en IJsland verspreidden . De ijsbeer (Ursus maritimus) is het toproofdier van het Noordpoolgebied en is grotendeels afhankelijk van zee-ijs.
Sinds de commerciële (trofee)jacht op ijsberen in de jaren '70 van de vorige eeuw is gestopt, is het aantal ijsberen minstens verdubbeld.Nu zijn er zo'n 30.000. Het gaat op dit moment dus beter met het aantal ijsberen maar ondanks dat worden ze in hun voortbestaan bedreigd.
Je zou het niet denken, maar de huid van de ijsbeer is zwart. Dit komt door pigment, net zoals onze huidskleur wordt gevormd door pigment. De haren van een ijsbeer zijn hol: er zit stilstaande lucht in en daardoor is er sprake van extra isolatie. Op deze manier houdt een ijsbeer zichzelf warm.
De ijsbeer is een soort waarvan wordt gedacht dat hij tijdens het Pleistoceen, zo'n 2 miljoen tot 400.000 jaar geleden, ontstaan is, mogelijk uit Siberische populaties van de bruine beer.
Er zijn ijsberen bekend van 20 jaar of ouder, maar dat zijn er niet veel. De meeste beren worden zo'n 15 à 18 jaar oud. De oudste ijsbeer was 32 jaar, de oudste ijsbeer in een dierentuin werd zelfs 41 jaar.
IJsberen leven voornamelijk alleen. In het voorjaar zoeken volwassen mannetjes naar een vrouwelijke partner. Zodra ze elkaar hebben gevonden, blijven de twee beren ongeveer twee weken bij elkaar. IJsberen hebben een eigenschap dat 'uitgestelde zwangerschap' wordt genoemd.
De ijsbeer is een bedreigde diersoort en dat komt niet alleen door het jagen, maar ook door de opwarming van de aarde. De temperatuur op aarde stijgt door broeikasgassen en daardoor smelt het ijs enorm snel. Het leefgebied van de ijsbeer verdwijnt en de ijsbeer is daarmee met uitsterven bedreigd.
De ijsbeer is een bedreigde diersoort. Op dit moment zijn er nog ongeveer 26.000 ijsberen in het wild. Dit aantal kan in de komende jaren snel achteruitgaan als we niets doen. Dit is vooral het gevolg van klimaatverandering.
Ze zijn helemaal niet wit
IJsberen staan bekend als de leuke witte beren, maar eigenlijk zijn ze dat helemaal niet. Hun vacht bevat geen pigment en is zelfs doorzichtig. De kern van iedere haar is hol, waardoor ze goed zijn in het reflecteren van licht. Die reflectie zorgt ervoor dat wij de haren als wit zien.
Dat komt omdat pinguïns op de Zuidpool wonen en ijsberen op de Noordpool.
Wat eet de ijsbeer? Het lievelingskostje van de ijsbeer is de rob. Urenlang kan hij bij een ademgat wachten, totdat zijn slachtoffer adem komt halen. Daarnaast eet een ijsbeer vis, walrus en walvis, maar ook vruchten in de periode dat hij op het land leeft.
Ze hebben behaarde zolen, zodat ze niet uitglijden op het ijs. De meeste ijsberen wegen 400 tot 680 kilo, maar er zijn uitzonderingen van bijna 1000 kilo! De ijsbeer wordt tussen de 20 en 25 jaar oud en kan zo'n 2,5 meter worden. Doordat de aarde steeds warmer wordt, smelt het zee-ijs van de Noordpool.
De ijsbeer heeft een witte vacht. Heel vroeger bestond de ijsbeer ook nog niet en waren alle beren bruin. Tot er zo'n twee miljoen jaar geleden een grote ijstijd aanbrak. Toen heeft de ijsbeer zich langzaam aangepast aan een wereld vol sneeuw en ijs.
IJsberen hebben de mens al sinds het begin der tijden geboeid. Geschriften die teruggaan tot 57 n.Chr. in het oude Rome beschrijven overstroomde amfitheaters waar ijsberen en zeehonden het tegen elkaar opnamen (geen groot gevecht, zo blijkt).
In Nederland leefden verschillende dieren tijdens de ijstijd. Paarden, herten, wolven, vogels, vissen, hyena's, marmotten, sneeuwuilen en poolvossen.Maar ook mammoeten, wolharige neushoorns en sabeltandtijgers.
Huidige schattingen stellen de wereldpopulatie op tussen de 20.000 en 25.000 of 22.000 en 31.000. Ondanks de bemoedigende opleving van sommige populaties, is er weinig bewijs dat suggereert dat ijsberen over het algemeen floreren.
De grootste bedreiging voor de ijsbeer is klimaatverandering. Door temperatuurstijging smelt namelijk het zeeijs in rap tempo. In dit tempo zal binnen één generatie het grootste deel van de Noordpool 's zomers ijsvrij zijn.
Rusland is de thuisbasis van de grootste populatie ijsberen ter wereld, met naar schatting 22.000-31.000 beren die in de Arctische gebieden van het land leven. Er zijn echter een paar andere landen met kleinere populaties ijsberen. Laten we eens kijken naar een aantal van deze landen en hun populaties ijsberen.
IJsberen zijn gevaarlijk, staan aan de top van de voedselketen en kunnen mensen aanvallen en doden.
Volwassen ijsberen hebben geen natuurlijke vijanden, hoewel walrussen en wolven hen wel kunnen doden.
De huid van een ijsbeer is niet zoals je zou denken wit, maar zwart. Ieder haartje van de vacht transporteert licht, en dus warmte, naar de huid. De zwarte huid houdt de warmte vast in plaats van haar te weerkaatsen zoals een witte huid zou doen.
IJsberen communiceren met geluiden en lichaamsbewegingen. Als zij elkaar tegenkomen dan lopen ze behoedzaam naar elkaar toe en maken wat brommende geluiden. Om te spelen schudden ze met hun kop en als ze elkaar om eten vragen, dan gaan ze tegenover elkaar staan terwijl hun neuzen elkaar raken.
Ijsberen drinken geen zout water: zij vinden water in hun voeding.