Volgens Bos leren we het kinderen zelf aan om te roepen naar hun moeder. “Zij is vaak de eerste bij wie een kind in de armen ligt en degene die hen voedt.Vanaf de geboorte is de moeder doorgaans meer betrokken bij de baby dan de vader.
Door die aandacht voelt een kind zich gezien, veilig een belangrijk.En door die aandacht wordt hij ook uitgedaagd om verder te gaan met zijn onderzoekingen en ontwikkeling. Wat er in jullie geval dus is gebeurd dat je kind zich uitgedaagd voelt om steeds verder te gaan met het mama-roepen.
Ze pakken graag uit met hun kinderen als ze het goed doen, maar negeren ze compleet wanneer ze het minder doen. Andersom verwachten ze ook bewondering en gehoorzaamheid van hun kinderen. Deze ouders vertonen vaak grillig, inconsistent en onvoorspelbaar gedrag wat verwarrend en verontrustend kan zijn voor hun kinderen.
Er kunnen allerlei redenen zijn waarom een kind een voorkeur heeft voor één ouder. Bijvoorbeeld omdat één van de ouders vaker thuis is dan de andere, maar een kind kan ook juist meer aandacht hebben voor de ouder die minder vaak thuis is. Bovendien verschilt de reden per levensfase.
Kinderen hebben het erg druk met spelen, leren en ontdekken. Ze krijgen dagelijks zoveel prikkels en daar komen veel emoties bij kijken. Ze durven die niet altijd tonen aan anderen, waardoor ze zich inhouden en voorbeeldig gedragen.
Bij moeders hebben kinderen het gevoel dat ze los kunnen laten en kunnen uiten hoe ze zich voelen, omdat ze geloven dat hun moeder het beter zal maken . Dit leidt dan weer tot meer geklaag. Dus hoewel je kind zich misschien meer op zijn gemak voelt als hij bij jou zeurt, weet dat dit ook betekent dat hij zich het veiligst bij jou voelt.
Wanneer je kind eenkennig is, wil die het liefst bij jou in de buurt zijn. Dat gaat verder dan een tijdelijke voorkeur voor een van de ouders of opvoeders. Je kind klampt zich bijvoorbeeld aan je vast wanneer je met een onbekende praat of wanneer er bezoek is. Of het gaat hard huilen als je even uit de kamer bent.
De meeste ouders schrikken ervan, omdat hun peuter er van de een op de andere dag mee begint en er voorlopig niet mee stopt. De nee-fase kan twee maanden, maar ook de hele peuterpuberteit duren. Net zo snel als je kindje ermee begon, kan hij er ook weer mee ophouden.
Niet elke ouder heeft een favorietje, maar uit onderzoek blijkt dat 70 tot 75% van de ouders dat wél heeft, waarvan net wat meer moeders dan vaders. Moeders verkiezen vaak het kind dat gelijkaardige normen en waarden heeft en op latere leeftijd meer bezig is met de familie.
Een kind geniet.
Het kind glundert, babbelt spontaan, zingt, glimlacht, schatert, ... Voelt een kind zich goed, dan geeft het een ontspannen indruk. Het voelt zich in geen enkel opzicht bedreigd. Het gezicht is open en de spieren zijn niet gespannen.
Een toxische moeder mist vaak empathie en is inconsistent in het uiten van liefde of begrip . Ze lijkt misschien niet in staat om uw gevoelens of behoeften echt te begrijpen, in plaats daarvan richt ze zich op haar eigen lijden en verwacht ze sympathie van iedereen, terwijl ze weinig medeleven toont voor de uitdagingen waarmee anderen worden geconfronteerd.
Slechte moeders zijn moeders die niet voor hun kinderen zorgen. Die kinderen geen liefde geven, gezond en goed te eten, een bed om in te slapen, kleren om aan te trekken. Moeders die er niet voor zorgen dat kinderen de dingen krijgen die ze nodig hebben om prettig en gelukkig op te kunnen groeien.
5 Tekenen van een Slechte Moeder
Je verlaat je familie en komt nooit meer thuis . Je stelt routinematig je eigen behoeften boven de behoeften van je kind. Je laat je kind zich verantwoordelijk voelen om voor je te zorgen. Je voedt of verzorgt je kind niet.
Mom-shaming is vaak het schreeuwen van je eigen onzekerheden door een megafoon naar een andere moeder op social media, die er eigenlijk maar bar weinig mee te maken heeft. Je hoeft niet te bewijzen dat jij het beter doet dan moeder X, iedereen doet wat zij denkt dat het juiste is.
Je stemniveau, je houding, het voelt al snel onveilig voor je kind. En op de lange termijn kan schreeuwen tegen je kind leiden tot angst, onzekerheid en een laag zelfbeeld. Het kan emotionele- en gedragsproblemen tot gevolg hebben, een negatiever zelfbeeld en neerslachtige of depressieve gevoelens.
Te veel roepen op je kind kan grote gevolgen hebben op de lange termijn, zo concludeert een nieuwe studie. Experts zijn het erover eens: “Er is meer aandacht nodig voor deze vorm van kindermishandeling.”
Verschil tussen fysiek zwaar en mentaal zwaar
De moeilijkste leeftijd bij kinderen? Volgens Amerikaans onderzoek is dat 12 tot 14 jaar.
Hoewel ouders vaak zeggen dat ze geen favoriet kind hebben, blijkt uit onderzoek dat kinderen verschillen in de mate waarin ze de liefde en aandacht van hun ouders ervaren. De studie richtte zich op familiestructuren en hoe deze factoren mogelijk invloed hebben op de dynamiek en percepties van ouders en kinderen.
Ze brengen meer tijd door met één ouder.
Vaak gaat de voorkeur van ouders simpelweg over de tijd die ze met hun kind doorbrengen. Een onderzoek toonde aan dat baby's en peuters de voorkeur geven aan hun moeders omdat ze meer tijd met hen doorbrengen . Dit is natuurlijk niet altijd het geval, maar het geldt zeker voor veel gezinnen.
Wanneer peuters veel quality time doorbrengen met de ene ouder en minder tijd met de andere ouder, neigen ze instinctief naar de ouder met wie ze meer tijd doorbrengen . Dit komt niet omdat ze meer van die ouder houden, maar simpelweg omdat die ouder bekender is en daardoor voorspelbaarder voor de peuter.
Hij wil de wereld verkennen en grenzen opzoeken. Als peuter heeft je kind vaak een voorkeur voor een manier van opvoeding. Je peuter kan nu bijvoorbeeld meer toetrekken naar degene van wie hij het meeste mag. Hij ontwikkelt ook steeds meer zijn eigen karakter en kijkt daarbij naar dat van jullie.
Vaak wanneer baby's of peuters het grootste deel van hun tijd bij één ouder doorbrengen, beginnen ze die ouder te verkiezen. Dit komt simpelweg doordat die ouder vertrouwder is en het is geen teken dat er iets mis is of ontbreekt in hun relatie met de andere ouder .
Kinderen roepen vaak om hun moeders, zelfs als hun vaders aanwezig zijn. Dit is vermoedelijk aangeleerd gedrag omdat de meeste kinderen geleerd hebben te rekenen op een snelle en zorgzame reactie van hun moeders.
Al vanaf 6 maanden kan je baby de eerste tekenen van verlatingsangst en eenkennigheid laten zien. Sommige baby's laten het al wat eerder zien. Je kindje heeft er vaak het meest last van als hij tussen de 8 en 18 maanden is. Meestal zijn de ergste klachten verdwenen als je kind 3 jaar is.
Het werkt als volgt: een baby die huilt als hij zijn ouder na een lange scheiding weer ziet , geeft uitdrukking aan zijn veilige gehechtheid aan zijn ouder .