Van nature heeft de slak een vrij neutrale 'aardse' smaak. Deze smaak is het beste te vergelijken met de smaak van een paddenstoel. Niet met de smaak van een witte, steriel gekweekte champignon, maar de vergelijking met een mooie, langzaam gegroeide bospaddenstoel is zeker op zijn plaats.
Slakken zijn pas voor consumptie geschikt als hun darmkanalen brand en brandschoon zijn. Alle zandkorrels en etensrestjes moeten eruit. De nietsvermoedende beestjes gaan daarom verplicht kuren. Ze krijgen drie dagen lang alleen maar meel te eten, daarna moeten ze vasten.
Slakken bereiden en eten vraagt wel om een spaar specifieke tools. Zo bestaan er speciale pannetjes voor escargots, met rondjes er in waar je de slakken perfect in kan leggen tijdens het bereiden. En om de boterige lekkernij uit z'n schelp te halen gebruik je het beste een slakkentang.
Uit archeologische opgravingen is gebleken dat de slak al in de prehistorie als voedsel diende voor de mens. Het was toen een eenvoudige en rijke bron van proteïnen en vitaminen dat verorberd werd na op het vuur gegrild te zijn. In het Oude Rome werden escargots gezien als voedsel voor de elite.
Kook de slakken in een grote pan met gezouten water. Na tien minuten kun je de slak met een scherp mesje uit zijn huisje halen en weer terug in de pan gooien. Kook ze nog zo'n 45 minuten tot een uur. Je kunt er na het koken nog een sausje aan toevoegen om ze smakelijker te maken.
Naaktslakken kunnen ook gegeten worden, maar ze schijnen erg vies te zijn. En je moet slakken zeker nooit rauw eten, er kunnen levensgevaarlijke parasieten in zitten. Uit de oven of de pan, met bijvoorbeeld boter en kruiden (hier een smakelijk recept), zijn ze ook een stuk lekkerder.
Het eten van de slak
De tuinslak is, net als de slak op het menu van je lokale Franse restaurant, goed te eten. De Segrijnslak, die vaak in de tuin te vinden is, is volgens velen erg lekker, terwijl de naaktslak als erg taai wordt beschreven.
Slakken daarentegen zijn wel traag, maar beschikken ook over hersenen en zelfs over een kortetermijngeheugen. Onderzoekers die willen begrijpen hoe de geheugenfunctie werkt, gebruiken zeeslakken soms als proefdieren. Slakken reageren op pijnprikkels en onthouden dit een tijdje.
Nee. Sommige slakken hebben wel een huisje, maar ze kunnen niet zoals mensen via het slakkenhuis horen. Ongewervelde dieren (wat slakken zijn) hebben namelijk geen zintuigen om te kunnen horen. Wel kunnen ze bepaalde trillingen in de bodem waarnemen, zoals van regen of van naderende voetstappen.
Ze bijten niet, maar raspen gaten. Langs de gemaakt gaten krijgen ook schimmels en bacteriën vrije ingang tot de planten. Wat eten slakken het liefst? Slakken hebben een duidelijke voorkeur voor zachte plantendelen.
Van nature heeft de slak een vrij neutrale 'aardse' smaak. Deze smaak is het beste te vergelijken met de smaak van een paddenstoel. Niet met de smaak van een witte, steriel gekweekte champignon, maar de vergelijking met een mooie, langzaam gegroeide bospaddenstoel is zeker op zijn plaats.
Vervolgens zuigt de slak het afgeraspte eten met zijn slokdarm (vergelijkbaar met een stofzuigerslang) de darmen in. Hierin zitten kauwplaatjes, vergelijkbaar met kiezen. De slak 'kauwt' zijn eten dus nog fijner in zijn darmen. Zo kan het eten goed verteerd worden.
Op de kop zijn de twee gesteelde ogen zichtbaar, de steeltjes worden tentakels genoemd. Lang niet alle slakken hebben echter ogen, de soorten die ze wel hebben kunnen alleen lichtverschuivingen waarnemen.
Huisjesslakken zijn iets “aangenamer” te vangen dan naaktslakken… Je kan ze doodtrappen of je kan ze ook “verdrinken” in heet water. Giet het op tijd weg want het begint al snel te stinken. Een plank op de grond leggen in de (moes)tuin zorgt er voor dat ze hieronder kruipen om overdag te schuilen.
Een slak kan meer dan 25.000 tanden hebben en de haai heeft er maar 3000. De tong van een slak is bedekt met heel veel kleine tandjes. Net een zaag! Hiermee schraapt hij heel kleine stukjes van de blaadjes af.
Anus op de kop
Het voordeel daarvan is dat de buik van de slak, met alle ingewanden en de geslachtsorganen, teruggetrokken kan worden in de schelp. Als een slak poept komen de uitwerpselen eigenlijk op zijn kop.
De ontwikkeling tot een volwassen slak duurt twee maanden. Paring geschiedt meestal in het voor- en najaar. Een naaktslak (zoals de grote aardslak) kan twee tot drie jaar oud worden en overwintert.
In geval van nood/extreme kou of iets anders, kan een slak 3 jaar zonder te eten slapen.
Grazen Voor sommige soorten slakken is het zeker dat ze hoog boven de grond op planten, bomen of oude muren rondkruipen omdat ze daar algen, schimmels (epifyten) of andere organismen van bladeren, schors of stenen grazen.
Niet alleen zoogdieren zoals wij, maar ook vogels, vissen en mogelijk kreeften. Wie niet kan praten, voelt geen pijn, was lange tijd het adagium in de wetenschappelijke wereld. Tot de jaren 1980 opereerden artsen baby's die nog niet konden praten zonder verdoving.
De uiteindelijk conclusie is dan ook dat ongewervelden, vanwege hun zeer eenvoudige zenuwstelsel, hoogstwaarschijnlijk geen pijn kunnen ervaren. Er kan dus ook geen schade optreden aan hun welzijn.
Vooralsnog worden schaaldieren, in tegenstelling tot vissen, in de EU niet ingedeeld bij dieren die gevoel hebben.
Sterk ruikende planten zijn ouderwetse planten als salie, tijm, Oost-Indische kers, goudsbloem, geranium, lavendel, vingerhoedskruid, viooltjes, varens en klimop. Slakken hebben hier een hekel aan. Daarbij is het verstandig om de planten vroeg in de ochtend water te geven.
De eetbare slakken zijn de wijngaardslakken. Deze zijn vooral in Frankrijk erg populair. Tegenwoordig kweken ze ook in landen als Servië, Bosnië, Montenegro, Roemenië, Bulgarije, Macedonië en Kroatië deze slakken.
Een goede slakkenval maak je zelf door een (jam)potje of kommetje met bier te plaatsen: de slakken kruipen erin en verdrinken. Graaf de val niet helemaal in, anders dood je ook andere dieren; slakken klimmen wel tegen het potje op.