Als het ijs smelt, worden ze teruggedrongen aan land en zijn ze genoodzaakt om ander voedsel te zoeken. De ijsberen verkennen het land, waar ze het moeten stellen met grassen, bessen, vogels, knaagdieren en karkassen van zeehonden. Van de 20 ijsberen die geobserveerd werden, leden er 19 aan gewichtsverlies.
Waar we de Noordpool kunnen zien als een bevroren oceaan, is de Zuidpool juist een eiland omringd door water. Het ijsoppervlakte bestaat dus, voor het grootste deel, uit landijs. Juist vanwege dit verschil in opbouw vinden we geen ijsberen op de Zuidpool: naar de Zuidpool bestaat geen natuurlijke brug.
IJsberen trekken naar de noordkust van Alaska omdat het zee-ijs smelt en niet langer aan de kust vastzit. Dit scheidt de beren van hun favoriete jachtgebieden, het zee-ijs. Met minder zee-ijs kunnen ijsberen niet zo vaak jagen op voedsel, en dus hebben ze minder te eten.
Die ijsberen kunnen ook supergoed zwemmen. En ze kunnen ook heel lang in dat ijskoude water blijven liggen. Dat komt dus omdat ze een hele dikke laag vet onder hun huid hebben waardoor ze heel warm blijven. En om die haren van die vacht zit ook een soort vetlaagje, waardoor hun huid droog blijft.
Door smeltend poolijs sterven ijsberen niet zozeer massaal uit, maar zullen steeds meer ijsberen met minder voedsel moeten overleven. Ze verzwakken daardoor. Uitsterven is een langzaam proces. De populatie is nu nog stabiel, maar de levenskwaliteit van de dieren holt hard achteruit.
Op dit moment zijn er nog ongeveer 26.000 ijsberen in het wild. Dit aantal kan in de komende jaren snel achteruitgaan als we niets doen. Dit is vooral het gevolg van klimaatverandering. Doordat het warmer wordt op aarde is er in het leefgebied van de ijsbeer steeds minder ijs.
Deze bedreigingen zijn: klimaatverandering, door de mens veroorzaakte sterfte, exploratie en ontwikkeling van minerale en energiebronnen, verontreinigende stoffen en vervuiling, scheepvaart, toerismegerelateerde activiteiten en ziektes en parasieten.
De ijsbeer is een bedreigde diersoort en dat komt niet alleen door het jagen, maar ook door de opwarming van de aarde. De temperatuur op aarde stijgt door broeikasgassen en daardoor smelt het ijs enorm snel. Het leefgebied van de ijsbeer verdwijnt en de ijsbeer is daarmee met uitsterven bedreigd.
In de winter worden ijsberen in Alaska aangetroffen tot aan St.Lawrence Island en af en toe naar St.Matthew Island en de Kuskokwim Delta . In de zomer zijn beren het talrijkst aan de rand van het pakijs in de Tsjoektsjenzee en de Noordelijke IJszee.
Ze hebben behaarde zolen, zodat ze niet uitglijden op het ijs. De meeste ijsberen wegen 400 tot 680 kilo, maar er zijn uitzonderingen van bijna 1000 kilo! De ijsbeer wordt tussen de 20 en 25 jaar oud en kan zo'n 2,5 meter worden. Doordat de aarde steeds warmer wordt, smelt het zee-ijs van de Noordpool.
zonder ijs kunnen ze niet overleven. IJsberen riskeren uit te sterven en dat is te wijten aan de klimaatverandering. Dat stelt een nieuwe studie van Nature Communications vast. Drie jaar lang observeerden onderzoekers twintig ijsberen in Hudson Bay in Canada.
Er zijn nog tussen de 20.000 en 25.000 ijsberen op aarde en wetenschappers voorspellen dat ze binnen 70 jaar zullen uitsterven. Sommige dierentuinen stellen voor om de ijsbeer te redden door de ijsbeerverblijven uit te breiden.
Al het ijs is weg. Het zeewater niveau, oftewel de zeespiegel, zou over de hele wereld met meer dan zestig meter stijgen. Ja, daar komt het water dus tot hier. Alle eilanden in de oceanen zijn al lang onder water verdwenen als ook de grootste wereldsteden aan de beurt zijn.
Antarctica is een heel bijzonder en kwetsbaar gebied. We noemen het ook wel de Zuidpool. Het is belangrijk dat we met zorg met dit gebied omgaan. Iedereen die vanuit Nederland activiteiten wil ondernemen in het Antarctisch gebied, heeft daarom een vergunning nodig.
Maar ijsberen in Antarctica zouden rampzalig zijn voor de biodiversiteit van de Antarctische regio . Pinguïns, zeehonden en veel zeldzame zeevogels zouden op het menu van een ijsbeer staan, zonder een natuurlijke vijand om het aantal ijsberen te controleren.
IJsberen hebben geen natuurlijke vijanden. Ze zijn zelf sterke, intelligente en geduldige jagers en staan bovenaan de voedselketen in het noordpoolgebied. IJsberen kunnen urenlang blijven wachten boven het ademgat van een zeehond in het ijs, tot er een zeehond opduikt.
Volgens de ESA mogen de inheemse bevolking van Alaska nog steeds op ijsberen jagen, zolang de jacht plaatsvindt voor levensonderhoud, niet verspillend is en geen negatieve gevolgen heeft voor de soort .
A) Beren houden een winterslaap, maar slapen niet de hele tijd . Winterslaap betekent voor beren simpelweg dat ze niet hoeven te eten of drinken, en zelden plassen of poepen (of helemaal niet). Er is een sterke evolutionaire druk op beren om in hun holen te blijven tijdens de winter, als er weinig of geen voedsel beschikbaar is.
Hun belangrijkste jachttechniek is om de zeehonden te vangen wanneer ze bovenkomen bij een ademgat in het ijs. Omdat zeehonden veel ademgaten hebben, kan een beer uren wachten tot er een zeehond verschijnt. IJsberen vangen ook zeehonden door hun met sneeuw bedekte holen op het ijs op te sporen voordat de zeehondenjongen volwassen genoeg zijn om te zwemmen.
IJsberen leven solitair. Soms komen ze in groepen voor, en zijn dan vrij tolerant tegenover elkaar. Groepsvorming komt vooral voor op plaatsen waar bijzonder veel voedsel voorhanden is, als vuilnisbelten en karkassen van gestrande walvissen. Mannetjes zijn agressief tegenover elkaar in de paartijd.
Naar schatting leven er nog 20 à 30.000 ijsberen in het wild. Je vindt ze allemaal in het noordpoolgebied. De meeste wonen in Canada, maar ook in Rusland, Groenland, de Verenigde Staten en de Noorse eilandengroep Spitsbergen lopen ijsbeerpopulaties rond.
Huidige schattingen stellen de wereldpopulatie op tussen de 20.000 en 25.000 of 22.000 en 31.000 . Ondanks de bemoedigende opleving van sommige populaties, is er weinig bewijs dat suggereert dat ijsberen over het algemeen floreren.
IJsberen leven op het ijs omdat hun prooi – voornamelijk zeehonden – in die omgeving leeft. Ze zijn goed aangepast aan het leven op de Noordpool. Zo hebben ze een hele dikke vacht die ze goed warm houdt. Zelfs onder hun poten zit haar.
Regelmatig ijsberen verhoogt de weerstand. "Door de stressreactie met het koude water, komen er meer witte bloedcellen in het bloed, wat het afweer- en immuunsysteem versterkt. Daardoor krijg je minder courante ziektes, zoals verkoudheden of griep."