Van slangen die hun staart hebben doorgeslikt zoals in de foto's hierboven wordt ook aangenomen dat ze enorm hongerig zijn en dus zichzelf maar opeten, maar echte verklaringen zijn er niet. Maar het komt kennelijk wel voor dat slangen zichzelf dus bijten. Er zijn genoeg mensen die dit gedrag hebben waargenomen.
Een slang in het Britse Faygate had zo'n honger dat het dier in zijn eigen staart gebeten heeft. Langzaam verdween het lichaam van de slang in de eigen bek. Gelukkig verscheen de eigenaar van Reggie de slang net op tijd om zijn huisdier uit deze benarde situatie te redden, meldt de Daily Mail.
Het komt voor in de Azteekse mythologie, de Chinese mythologie en in vele andere. Het is een afbeelding van een slang of een draak die in zijn eigen staart bijt (deze opeet) en op die manier een eeuwige cirkel vormt. Het symboliseert de cyclische aard van de natuur, het eeuwige terugkeren en de eenheid van alles.
De meeste soorten gifslangen gaan niet dood als ze zichzelf zouden bijten. Ze zijn immuun voor hun eigen gif. In hun bloed zitten bepaalde stofjes (antilichamen) die er voor zorgen dat het gif geen kwaad kan.
Kleinere dieren
Pythons staan er niet om bekend mensen te eten. Doorgaans eten ze kleinere dieren, bijvoorbeeld konijnen of vogels. Pythons van deze afmetingen kunnen in principe alles eten wat ze willen, maar mensen staan doorgaans niet op hun menu.
Maar ongelukjes gebeuren. Geen punt: als ze toch een keertje op hun eigen tong bijten, gaan ze meestal niet dood. Veel gifslangen kunnen tegen hun eigen gif. Ze hebben stofjes in hun bloed die het onschadelijk maakt.
Volgens onze reptielenexpert Sterrin Smalbrugge waren de duikers veilig voor de anaconda. ''Zo'n slang kan een mens eten, maar het gebeurt eigenlijk nooit. Slangen zijn te klein om mensen als prooi te zien. Je moet wel opletten dat je ze genoeg ruimte geeft en niet irriteert.
Vaak zitten er botten en haartjes in slangenpoep. Dat zijn resten van de prooi die een slang heeft gegeten. Veel slangen eten bijvoorbeeld muizen. In hun poep zitten meestal muizenbotjes en stukjes vacht.
Inlandtaipan. De inlandtaipan is de giftigste slang ter wereld en leeft in het midden van Australië. Hij kan 20 jaar oud en 3 meter lang worden. Een beet van de inlandtaipan bevat genoeg gif om 100 mensen, 250.000 muizen of twee Afrikaanse olifanten te doden.
Dat is de inlandse taipan en dat is een slang die leeft helemaal diep in het hart van Australië, daar in de woestijn. Komen gelukkig bijna nooit mensen tegen, die slangen, maar dit is de giftige slang en één slang bevat genoeg gif om vijftig volwassen mensen te doden.
Slangen poepen en plassen tegelijk.Dat komt uit één gat: de cloaca. Slangen hebben net als veel andere dieren een spijsverteringsstelsel met onder andere een maag, lever en darmen.
Slangen zijn roofdieren. Ze worden zelf ook door roofdieren aangevallen. Roofvogels, vossen en krokodillen eten slangen of eieren van slangen. Slangen laten zich niet vaak zien.
Slangen uit de familie koningsslangen jagen op andere slangen. Een ander voorbeeld is de koningscobra die voornamelijk andere slangen eet. Slangen die andere soorten slangen eten worden overigens niet gezien als kannibalistisch, omdat het gaat om verschillende soorten.
Soms beginnen slangen wel iets op te eten wat ze later achterlaten, omdat ze erachter komen dat het te groot blijkt te zijn. Maar dat gebeurt vrij zelden. Dit is wat er echt gebeurde in Florida: de slang doodde de krokodil met succes en at hem op. Hij slikte het hele ding gewoon door.
Giga-giftig
Freek stond in de Indonesische jungle oog in oog met deze recordhouder. Hij moest wel goed uitkijken. Deze slang kan met één beet een olifant doden!
Ook heeft een slang geen uitwendige oren zoals zoogdieren hebben. Ze kunnen dus niet horen maar wel geluiden met een lage frequentie waarnemen. De slang voelt trillingen met zijn tong. Aan de hand van de sterkte van de trilling kan de slang inschatten of een vijand dichterbij komt.
De Nederlandse adder mag dan meevallen, maar in Europa zijn wel degelijk echt gevaarlijke slangen te vinden. De zandadder die in de Balkan woont, is de giftigste soort van het continent. 'In Frankrijk heb je de aspisadder, een dier met een verraderlijk gif.
Slang – 81.410 tot 137.880 doden
De meest giftige slang is waarschijnlijk de zaagschubadder, die zijn naam dankt aan het zagende, raspende geluid dat hij met zijn schubben maakt. Hij komt voor in het Midden-Oosten en Centraal Azië, en behoort tot de 'Big Four': de vier dodelijkste slangen.
Vlijmscherpe tanden. De meeste slangen doden hun prooi met hun tanden. Die vlijmscherpe tanden zijn naar achteren gericht. Daardoor kan een prooi die gebeten is, bijna niet ontsnappen.
Slangen kunnen zich zijdelings over zand verplaatsen, van boom tot boom springen en zich met golfbewegingen onder water voortbewegen.
afgaan, beren, bouten, drukken, een grote boodschap doen, een ontlastende verklaring afleggen, kakken, schijten, zijn behoefte doen, zijn gevoeg doen.
Hun hart is niervormig en bevindt zich vlak achter de hals. Bij grote slangen ligt de gal op de lever, bij kleine op de darmen. Als een slang blind wordt gemaakt, herstelt zijn gezichtsvermogen zich op den duur weer en als hem zijn staart af wordt gehakt, groeit deze weer aan. Slangen hebben dertig ribben.
Vijanden. De volwassen slang heeft geen natuurlijke vijanden meer en heeft alleen te lijden van parasieten zoals wormen, teken en mijten. De jonge anaconda's zijn al relatief groot bij hun geboorte maar zijn kwetsbaar voor grote vissen, roofvogels, andere slangen, zoogdieren en krokodilachtigen.
De anaconda is de grootste slang op aarde en kan meer dan 200 kilo wegen. In het wild leeft een anaconda gewoonlijk hooguit 10 jaar, maar in gevangenschap kan hij 30 jaar oud worden. Sinds 2003 komen de groene en de gele anaconda ook voor in de moerassen van de Everglades in Florida, VS.
"Een python kan zijn onder- en bovenkaak van elkaar halen om prooien groter dan zijn hoofd in te slikken. Het grootste "probleem" voor een python die een mens wil opeten zijn de schouders." "Bij een hert bijvoorbeeld, schuiven de schouderbladen achteruit, maar bij een mens gebeurt dat niet.