De
Antwoord: Om harde kazen zoals Goudse zit een plastic laagje waar vaak een schimmelwerend middel, meestal natamycine (E235) in zit. Dit plastic kan beter niet opgegeten worden, de korst eronder kan wel zonder problemen worden gegeten.
“Die coating is een geel of rood laagje dat tijdens het rijpen om de meeste Hollandse kazen wordt aangebracht, om te beschermen tegen schimmels en bacteriën. De coating wordt gemaakt van polyvinylacetaat, een soort plastic”, vertelt Thom Huppertz, hoogleraar zuivel aan de Wageningen Universiteit aan nieuwssite Nu.nl.
Zachte kaas Over het algemeen kun je de korst van zachte kazen, zoals camembert en brie, gewoon opeten. De korst hoort namelijk bij het smaakpalet van de kaas en wordt gevormd tijden het rijpingsproces.
Bij een eikelontsteking ziet u rode of witte plekken, schilfering of puistjes op uw eikel. Het kan jeuken en branden. Vaak is een schimmel of bacterie de oorzaak. Soms een soa of een allergie.
Oorzaak 2: smegma
Wanneer je onbesneden bent kun je met smegma te maken hebben. Smegma is dat witte kleverige spul - ook wel afscheiding genoemd - onder de voorhuid. Maak je je piemel niet goed schoon, dan kan het smegma zich ophopen. Dit gaat stinken en kan de huid irriteren of ontsteken.
Wetenschappers hebben vermoedelijk de oudste kaas ter wereld gevonden in een Egyptische graftombe. Na een rijping van ruim drie millennia jaar mag het Egyptische kaasje met recht overjarig worden genoemd.
Ook van blauwschimmelkazen, zoals Bluefort en gorgonzola, mag de korst worden gegeten. Van rodekorstkazen is de korst niet eetbaar. Deze kazen hebben een korst die tijdens de rijping wordt gewassen om schimmelvorming te voorkoming. Deze laag is leerachtig en weinig smakelijk.
Gewassenkorstkaas, roodschimmelkaas, roodbacterie-kaas, of ook wel roodflorakaas genoemd zijn zachte kazen waarvan de korst is behandeld met een bepaalde vloeistof en niet door een schimmel, maar met behulp van een bacterie verder rijpt. De korst kan van grijsachtig tot oranje tot rood gekleurd zijn.
Kaascoating is eigenlijk een verpakking die op de kaas zit en valt warenwettelijk dan ook onder de verpakkingsmiddelen. Het is een co-polymeer: polyvinyl acetaat. Dit is een emulsie van lange moleculen die na opdrogen een netwerk vormen.
Om het keurmerk te krijgen moet de kaas aan de volgende eisen voldoen: De boer maakt de kaas met de hand op de boerderij. De kaas is gemaakt van Nederlandse verse, rauwe melk van eigen koeien. De rijping van de kaas gaat op een natuurlijke manier.
Van kazen zoals comté, beaufort, emmenthaler en parmezaan kun je volgens Chavernac de korst echter beter niet eten. "Deze is dik en hard, en daardoor moeilijk te verorberen. De korst van een comté heeft bovendien vaak een ammoniakachtige smaak, die niet aan te bevelen is."
Plastic laagje
De glanzende laag die aan de buitenkant van je kaas zit, is dus gewoon een laagje plastic. Die wordt er als een vloeibaar laagje op gesponst als de kaas klaar is, en die wordt na een tijdje hard.
De gele kleur van kaas komt uit caroteen, dat zit in gras. In het melkvet bevindt zich de geeloranje kleurstof, die door de spijsvertering van de koe niet wordt afgebroken. Daardoor komt deze direct in de melk, en later in de kaas, terecht.
De bedoeling is dat je de bovenkant (het kapje) van de kaas verwijdert. En met het aldus ontstane tonnetje kun je aan de slag. Gewoon uitlepelen, al dan niet gebruik makend van knapperig brood. De smaak is zondermeer verfijnd.
Ook deze korsten kun je gewoon eten. Ten derde heb je ook kazen met een natuurkorst (zoals Tomme de Savoie, roodflora als Benedictus of de Remeker Pril). Geen grote verrassing, maar ook dit soort natuurkorstkazen kun je gewoon in hun geheel opeten.
Bij kazen zoals Chaumes, Herve of Wijnendale eet u beter niet te veel van de korst, vanwege de roodsmeerbacterie, die darmproblemen kan veroorzaken.
In principe is de korst eetbaar, maar imitaties van de St. Paulin gebruiken wel plastic om de korst te beschermen. Saint Paulin is een zachte, vette kaas en daardoor niet zo gemakkelijk te snijden.
De korst, gevormd tijdens het rijpingsproces, is eetbaar. De witte schimmelkorst maakt deel uit van het smaakpalet van de kaas. De enige reden om de korst niet op te eten, is wanneer ze zwarte schimmel bevat, te verhard is of een ammoniakgeur of -smaak afscheidt.
Hoe langer de kaas rijpt, hoe zouter en smaakvoller hij wordt. Na ongeveer 16 weken, ofwel 4 maanden, rijpen noemen we het belegen kaas. Blijft de kaas nog langer liggen dan wordt het na ongeveer 7 maanden rijpen extra belegen kaas genoemd. Hij heeft dan nog meer smaak ontwikkeld, maar nog niet zo sterk als oude kaas.
Bij een Spaanse kraag blijft de voorhuid klem zitten achter de rand van de eikel. Dit komt meestal door een te strakke voorhuid. Doordat de voorhuid klem zit kunnen de eikel en voorhuid dik worden. Dit heet een Spaanse kraag.
De eikel heet niet voor niets zo, hij lijkt inderdaad enigszins op de vrucht van een eik. Evenals de penis, is de eikel voorzien van zwellichamen. De huid van de eikel is geen normale huid, zoals op de penis, maar slijmvlies. De urinebuis mondt in de eikel uit.
De huid van de eikel kan enkele weken gevoelig zijn. Dit kunt u verhelpen door de eikel met vaseline in te smeren. De eikel 'went' op den duur aan de nieuwe situatie.