Als je kind verwend gedrag vertoont, kan dit gevolgen hebben voor zijn ontwikkeling, zowel nu als later. Hij kan moeite hebben of krijgen met: Samen spelen. Omgaan met tegenslagen.
Je kunt veel beter een half uur per dag écht alleen maar met je kind bezig zijn - spelen, lezen, etc. - dan urenlang half met 'm bezig zijn. Half wil zeggen: in dezelfde kamer zijn, terwijl jij mailt, appt of stofzuigt terwijl je kind een film kijkt. Dat is niet echt aandacht geven."
Wanneer je een histrionische persoonlijkheidsstoornis hebt, uit jij je emoties overdreven uitbundig en wil jij in het middelpunt van de belangstelling staan. Je vraagt continu om aandacht en maakt daarbij vaak gebruik van theatraal/dramatisch gedrag en je uiterlijk.
Een baby is voor honderd procent afhankelijk van de zorg van anderen en kan nog niets zelf. Je jonge baby is dus nog helemaal afhankelijk van jou en je kan hem dus niet verwennen. Laat het goedbedoelde advies van je kraambezoek dus maar voorbij vliegen. Als hij huilt, is er iets met hem aan de hand.
Het is heel menselijk als een kind wel eens (negatieve) aandacht vraagt. Je hoeft je dus ook niet schuldig te voelen. Het is echter wel vervelend als het niet verdwijnt en jij niet volop kunt genieten van het ouderschap. Het zou daarom wel eens fijn en zinvol zijn om je er eens van bewust te worden hoe het werkt.
Negeren als vorm van emotioneel misbruik
Wanneer een ouder het kind vaak en voor een lange tijd negeert, onttrekken ze zich uit deze relatie. Het kind zal zich verlaten, afgewezen, machteloos, ongewenst, onbemind en gefrustreerd voelen.
Een kind wordt overladen met liefde en aandacht. Hij hoeft nooit zelfstandig iets te doen en krijgt bij alles een compliment. Materieel verwennen. De meest bekende vorm van verwennen: een kind krijgt veel cadeaus of spullen, ook buiten feest- en verjaardagen om.
Ondertussen is er veel onderzoek verricht naar dit thema en wijzen de resultaten allemaal in dezelfde richting: baby's hebben huidhonger. Een baby heeft de behoefte om heel dicht bij mama te zijn. Hij herkent de hartslag, de stem, de geur en heeft het lekker warm.
Kinderen vragen aandacht omdat ze gezien willen worden.
Dat is een basisbehoefte. En soms krijgen ze die aandacht niet. Of ze krijgen de verkeerde aandacht. Wat belangrijk is bij aandacht geven is dat je echte aandacht geeft.
Mensen met een theatrale persoonlijkheidsstoornis of aandachtsstoornis, houden van veel aandacht. Ze hebben de neiging om hun gevoelens flink aan te dikken en deze op een dramatische manier te brengen. Als ze niet in het middelpunt van de aandacht staan is de teleurstelling groot.
Het wordt een probleem als het kind voortdurend druk is, niet kan concentreren, impulsief is en slecht luistert. Erg druk doen, niet stil kunnen zitten, rondrennen en friemelen. Dit zijn wat kenmerken van een hyperactief kind. De hyperactiviteit kan horen bij ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder).
Kortom kinderen horen minimaal 3 uur per dag buiten te spelen dus we kunnen er veel aan doen om dit waar te maken. Ook al hebben we er geen voldoende gelegenheid voor. We kunnen het altijd als ouder-verzorger zelf opzoeken en optimaal benutten. Als het fijn weer is kunnen ze zelfs buiten huiswerk maken of boek lezen.
Misschien werd je thuis genegeerd of werd niet gezien wat jij allemaal goed deed en werd de focus op het negatieve gelegd. Op die manier leer je, niet eens echt bewust, dat je aandacht kunt krijgen als je tegen de regels ingaat en dingen doet die niet passend zijn in bepaalde situaties.
Vaak zie je dat kinderen thuis negatieve aandacht gaan vragen als ze zich vervelen en geen échte aandacht krijgen. Dan gaan ze negatieve aandacht vragen door negatief gedrag te vertonen en door ruzie te maken. Belangrijk is dus om in ieder geval zelf het voortouw te nemen met voldoende positieve aandacht.
Een kind moet zich geliefd, gewaardeerd en geaccepteerd voelen om zich goed te kunnen ontwikkelen. Contact met anderen is van essentieel belang en lichamelijk contact is daarbij ook zeker een basisbehoefte. Het is dan ook absoluut onzin dat je een jong kind zou kunnen verwennen door het te veel te knuffelen.
Als hij zich niet lekker voelt, kromt hij zijn lijfje en trekt hij zijn beentjes op. Als hij blij is, kruipt hij ook in elkaar, maar dan van plezier. Je kunt plezier ook merken aan het gezicht en het geluid dat je baby maakt. Als hij ontspannen is, is zijn lichaam recht en zijn de handjes open.
Aanraking als emotionele behoefte
Een knuffel, een zoen op de wang, of een bemoedigend schouderklopje. Aanrakingen die we eerder als vanzelfsprekend vonden blijken tijdens de coronacrisis hevig gemist te worden. Vooral alleenstaanden kampen met huidhonger. Aanraking is een effectieve manier om te communiceren.
Een andere benaming is 'het kleine keizer-syndroom', waarmee de niet-aflatende adoratie van de ouders voor hun enig kind wordt beschreven. Daarnaast wordt ook nog de term '4-2-1-syndroom' gebruikt, waarmee wordt aangeduid dat het kind het centrum is van een familie met vier grootouders en twee ouders.
Peuterpuberteit: symptomen
Niet luisteren naar wat je vraagt of zegt. Wegrennen. Zeuren en jammeren om de eigen zin door te drijven. Agressie (slaan, schoppen, duwen, trekken, met dingen gooien) in reactie op frustraties en grenzen.
Inmiddels zingt de term rond, noemen steeds meer ouders hun kind 'strong-willed' en wordt er veel over geschreven. Het gaat om kinderen die, al of niet in periodes of met buien, enorm koppig en/of dwingend kunnen zijn Het moet precies gaan zoals het in hun hoofd zit, vertellen ouders, anders is de beer los.
Waarom doet mijn kindje vervelend? Het kan goed zijn dat je kindje zich verveelt wanneer hij anderen aan het vervelen is. Of je kindje heeft gewoon even behoefte aan de onverdeelde aandacht en liefde voor jou, wat hij door middel van negatief gedrag probeert te krijgen.
Het ene kind vertoont misschien meer dwars gedrag dan het andere kind. Het is een normaal verschijnsel en hoort bij het opgroeien. Sommige kinderen ontdekken hun eigen wil en zitten midden in een identiteitsontwikkeling. Andere kinderen nemen niet zonder meer aan wat volwassenen tegen hen zeggen.