Dit gebeurt bij een temperatuur van zo'n 740-780 graden, afhankelijk van glassoort, glaskleur enz.. Gaat de temperatuur verder omhoog (zeg: bij 810 graden) dan versmelten de glasstukken steeds meer met elkaar, tot het uiteindelijk één plaat is.
Duran en Pyrex glas is hittebestendig tot wel 500 graden Celsius. Normaal glas tot ongeveer 100 graden. Pyrex en Duran glas wordt gebruikt in de magnetron en afwasmachine en is beter bestand tegen temperatuurwisselingen. De Pyrex reageerbuisjes zijn zeer geschikt om te verhitten met behulp van een brander.
In tegenstelling tot andere materialen, zoals metaal, is glas een slechte warmtegeleider. Glas voert warmte erg slecht af wanneer er bijvoorbeeld een warmtebron (zoals een kachel) vlak naast staat. Omdat het glas de warmte niet gelijkmatig verdeeld, kunnen er breuken ontstaan.
Vaak worden bij glasblaastechnieken temperaturen van 1450 en soms zelfs 1650 graden Celsius genoemd. Dat zijn niet de temperaturen van een atelier, maar de temperaturen waarop in de industrie het zand, samen met soda, potas en kalk, versmelt tot glas.
Ondanks dat gehard glas een hittebestendigheid tot ongeveer 270 graden Celsius heeft, wordt de kwaliteit niet aangetast. Indien gehard glas toch breekt, valt dit in honderd kleine stukjes uiteen om verwondingen te voorkomen. Gehard glas wordt vaak gebruikt op plaatsen waar veel mensen samen komen.
Dit warmte en brandwerende glas kan temperaturen aan tot wel 350°C (Pyrex) of zelf 740 °C Robax) en is daarmee zeer geschikt voor onder andere kachels, ovens, bouwlampen en andere lampen die veel hitte afgeven. Gewoon glas zoals enkelglas of floatglas is hiervoor niet geschikt.
Nu is het harden van glas een proces waarbij het glas behoorlijk wordt verhit ( ± 700 °C). Tijdens het afkoelen ontstaat er spanning in het glas en kristalliseren de aanwezige NiS-moleculen. De druk die deze kristallen uitoefenen, kunnen het glas doen breken.
Om glas te maken, zijn er verschillende grondstoffen nodig. Deze zijn hoofdzakelijk zand, soda en kalk. Alvorens deze samen te mengen, worden ze goed afgewogen. De juiste hoeveelheid van elke grondstof in de mengeling zorgt ervoor dat de beste beglazingen kunnen worden gemaakt.
'Glas breekt door barstjes die al in het oppervlak aanwezig zijn. Als er genoeg druk wordt uitgeoefend, zullen de barstjes zich verderzetten en breekt het glas. Meestal ontstaat de breuk uit slechts één zo'n barstje.
Opletten geblazen als je de komende dagen de natuur in trekt. Een stukje glas is al genoeg om een natuurgebied in vlammen te doen op gaan. Een weggegooide drankfles waar de zon op schijnt, kan als vergrootglas werken en droge planten of gras in brand krijgen, waarschuwt de brandweer.
indien de buitenzijde van het glas beschadigd wordt, kan ze de spanning die opgebouwd is in de kern niet meer tegenhouden en 'ontploft' de ruit. Het is een beetje te vergelijken met een waterballon waar je een gaatje in prikt.
Als het glas verkeerd om wordt geplaatst, wordt het isolerende vermogen beperkt en mis je dus de voordelen van isolerend glas. Daarom is het erg belangrijk dat zowel de opmeting en de plaatsing wordt uitbesteed aan een glaszetter met ervaring.
Een thermische breuk in glas ontstaat door temperatuurverschillen in het oppervlak van het glas. Wanneer er bij gewoon floatglas een temperatuurverschil van meer dan ca. 30°C in het glasoppervlak optreedt, ontstaan er te hoge spanningen in het glas. Daardoor breekt de ruit op een bijzondere manier.
Als ze glas willen maken doen ze zand, soda en kalk door elkaar in een oven. Niet een oven die je thuis hebt, maar één die 2300 graden kan bereiken. Dan smelt het en wordt het een dik mengsel: vloeibaar glas.
Zand smelt bij een temperatuur boven de 1700° Celsius. Met deze temperatuur is in de industrie nauwelijks te werken, behalve tegen extreem hoge energiekosten. Om dit smeltpunt te verlagen wordt soda (natriumcarbonaat Na2CO3) of magnesium gebruikt.
Een thermische breuk ontstaat door temperatuurverschillen in het oppervlak van het glas. Wanneer er een temperatuurverschil ontstaat van meer dan 30° C, kan een ruit op een bijzondere manier breken. Dit noemt men een thermische breuk.
De oudste bekende glazen voorwerpen zijn in het Nabije Oosten gevonden en dateren van 5000 jaar voor Christus. Het zijn glasparels, die waarschijnlijk in de natuur zijn gevormd, of per toeval zijn ontstaan door verhitting van kwartskorreltjes in het zand.
Het is de aanwezigheid van ijzeroxiden in de samenstelling van het basisglas (floatglas geheten), die deze licht groene tint aan het glas geeft. Er zijn glastypen die zo weinig metaaloxiden bevatten dat deze licht groene esthetiek kan worden geëlimineerd. Dit is het gamma extra-blanke beglazingen.
In principe kan elk glas in de magnetron. Als je bv water kookt kun je allen niet zien als het water het kookpunt bereikt, dit kun je oplossen door er een glazen lepeltje in te zetten waardoor er trillingen zichtbaar worden waar het lepeltje in het water staat als het water gaat koken.
Glas is niet uitgevonden door de mens, maar komt ook in de natuur voor. In de lava van vulkanen zit bijvoorbeeld een stof die sterk op glas lijkt: lavaglas of obsidiaan. Deze stof laat licht door, maar je kunt er niet doorheen kijken. Ook op de maan blijkt glas aanwezig te zijn.
Onder bepaalde omstandigheden kan gehard glas spontaan breken. Dat wordt veroorzaakt door insluiting van nikkelsulfiet. Deze verontreiniging is niet zichtbaar en kan alleen door middel van een Heat Soak test worden aangetoond.
Mocht u zelf glas willen slijpen, om het minder scherp te maken, wees dan voorzichtig! U kunt vrij makkelijk een glasplaat afscherpen, door bijvoorbeeld een stukje stevig schuurpapier om een blokje hout te wikkelen, en met dit geheel langs de zijkant van het scherpe glas te gaan.
Gehard glas voor extra veiligheid
De toepassing van een warmte- en koud proces, ook wel genoemd 'harden' of 'voorspannen', maakt gehard glas vele malen robuuster dan gewoon glas. Daarbij komt dat gehard glas een hittebestendigheid tot ongeveer 270 graden Celsius heeft.