Wanneer plastic kookgerei gebruikt wordt wanneer voedsel boven de 70 graden verhit wordt, kunnen er schadelijke oligomeren vrijkomen en in het voedsel belanden. Wanneer die in hoge dosissen genuttigd worden, kunnen ze leiden tot aandoeningen aan de lever en de schildklier.
Brandend plastic laat giftige gassen en stoffen vrij, waaronder kankerverwekkende. Plastics zijn namelijk altijd chemisch bewerkt, bijvoorbeeld met vlamvertragers. Branden zijn hierdoor veel toxischer dan vroeger. Kanker is een gevreesde beroepsziekte onder brandweermannen.
Bloeden door scherpe stukjes glas, plastic of metaal in eten
Het kan gevaarlijk zijn. Scherpe stukjes kunnen je gebit, mond, keel of maagdarmkanaal beschadigen. Als je verder niets merkt, hoef je je geen zorgen te maken en poep je het vanzelf weer uit.
Maag en darmen
Grotere stukken plastic kunnen bovendien hun maag-darmstelsel blokkeren, waardoor het plastic niet meer uitgepoept kan worden. In andere gevallen wordt plastic in de maag vermalen tot kleine stukjes die elders worden achtergelaten.
Plastic smelt als je het verhit tot een bepaalde temperatuur. Het wordt zacht wanneer je het verwarmt en de vorm verandert ook. Hoe dit proces verloopt hangt echter af van het soort plastic dat je gebruikt. Sommige kunststoffen worden zacht als je ze verwarmt, terwijl andere vloeibaar worden als je ze verwarmt.
Omdat je pannen en kopjes zo warm worden tijdens hun schrobbeurt, verdampen ze na afloop een heleboel water dat aan ze blijft hangen. Plastic blijft relatief koel. Daardoor verdwijnen de resterende druppels niet in de lucht, maar blijven ze op de oppervlakte liggen.
De plastic bekers PP of PES kunnen worden gebruikt. Het wordt gekookt en gesteriliseerd bij 100 ° C. De hittebestendige temperatuur kan oplopen tot 130 ° C in een PP-beker en de PES-beker kan 180 ° C bereiken.
500 jaar: Plastic flessen gemaakt van PET doen er maar liefst 500 jaar over voor ze zijn vergaan.
Nieuwe WWF-studie over plastic
Het resultaat: gemiddeld eet een mens ongeveer 2000 microplastic deeltjes per week. Dat is ongeveer 5 gram, zoveel weegt een bankaart! De producten waar de meeste microplastics in zitten zijn: water, bier, schaaldieren zoals scampi's en garnalen en zout.
Fragmentatie. Plastic breekt geleidelijk af tot steeds kleinere plasticdeeltjes. Al die kleine deeltjes vergaan nooit en zijn werkelijk overal: in water, grond en lucht.
Meestal zijn er dus geen klachten en er geen vervelende gevolgen. Wanneer er sprake is van bovengenoemde klachten, dan kan de munt zijn blijven steken in de slokdarm. Als de munt daar langere tijd blijft hangen kan dit de slokdarm beschadigen of kan het gaan ontsteken.
Microplastics in ons eten en drinkwater
Via de bodem, lucht of water kunnen microplastics en de nog kleinere nanoplastics in ons voedsel terechtkomen. Zo zijn microplastic deeltjes gevonden in vis en schaal- en schelpdieren. In vissen worden deze plastic deeltjes vooral gevonden in het maag-darmkanaal.
Uiteraard voldoen wij aan alle nationale en Europese voorschriften inzake kunststoffen en kunnen je verzekeren dat al onze producten die in België verkocht worden geen hormoonverstorende stoffen bevatten en BPA-vrij zijn.
Hoge dichtheid polyethyleen is een stevige plasticsoort die gebruikt wordt voor o.a. bepaalde types flessen en plastic tasjes. Omdat HDPE grotendeels uit koolstof en waterstof bestaat, komen er geen gevaarlijke stoffen vrij bij blootstelling aan hogere temperaturen. Deze vorm van plastic is veilig.
Als je plastic bakje het magnetron icoontje heeft dan mag je het potje met voedsel erin zonder problemen in de magnetron opwarmen. Als je geen icoontje vindt dan mag je het niet in de microgolf opwarmen! Je potje kan smelten of er kunnen schadelijke stoffen vrij komen die in je eten terecht kunnen komen.
Het Europees agentschap voor chemische stoffen (ECHA) werkt aan een verbod op toegevoegd microplastic dat niet biologisch afbreekbaar is. Er valt dus moeilijk aan microplastics te ontkomen. We ademen ze in en krijgen ze binnen via ons eten en drinken – denk aan flessen water, bier, honing, suiker, zout en schaaldieren.
We weten al dat de chemicaliën die aan plastic worden toegevoegd enigszins tot zeer schadelijk zijn voor ons lichaam. Er lijkt een verband te bestaan met vruchtbaarheidsproblemen, stoornissen in taalontwikkeling, kanker, obesitas en ADHD. Maar onomstotelijk bewezen is het nog niet.
Het schokkende getal van 5 gram plastic dat een mens per week binnenkrijgt, staat daarin centraal. Dit wordt vergeleken met dagelijkse voorwerpen zoals een pen, een creditkaart of een dobbelsteen, om de boodschap over te brengen hoeveel plastic je binnenkrijgt.
Plastic vergaat niet. Dat betekent dat al het geproduceerde plastic dat in de natuur terecht is gekomen daar op de een of andere wijze nog aanwezig is.
Zo wordt het klokhuis van een appel het snelst afgebroken – tussen de twee tot acht weken – terwijl de afbraak van een bananen- of sinaasappelschil zo'n twee jaar kan duren. Gemiddeld is groente- en fruitafval in de natuur na een aantal maanden helemaal verdwenen.
Conclusie. Het kan geen enkele kwaad een bananenschil in de berm te gooien. Het brengt geen enkele schade toe aan de natuur. Doe dit dan wel op een plek waar ie niet in het zicht ligt (of in de weg), want het oog wil natuurlijk ook wat.
85° C; dus niet geschikt voor kokend water. Wanner we plastic bekers gebruiken zijn er ook een aantal soorten welke voor hete dranken geschikt zijn, maar ook max. 70° C. Plastic is tegenwoordig niet zo aan te raden.
Wolfraam is de beste als het aankomt op hittebestendigheid: het heeft het hoogste smeltpunt van alle metalen met 3422°C.
Door de warmte kunnen er gevaarlijke stoffen in ons voedsel belanden, waarschuwen Duitse gezondheidsexperts. Wanneer plastic kookgerei gebruikt wordt wanneer voedsel boven de 70 graden verhit wordt, kunnen er schadelijke oligomeren vrijkomen en in het voedsel belanden.