Een aanhouding of arrestatie is een dwangmiddel. Een dwangmiddel is een middel dat tegen de wil van een verdachte wordt gebruikt. Dat mag omdat de politie onderzoek doet naar een strafbaar feit.
Staande houden is een dwangmiddel, bestaande uit het aanspreken, eventueel aanklampen van de verdachte om zijn identiteit vast te stellen. Art. 52 Sv bepaalt dat iedere opsporingsambtenaar bevoegd is de identiteit van de verdachte vast te stellen en hem daartoe staande te houden.
Wat zijn dwangmiddelen? Middelen die bij een strafrechtelijk onderzoek kunnen worden gebruikt tegen de wil van de verdachte. Bijvoorbeeld: fouilleren, afluisteren, huiszoeking. Pressiemiddelen ter uitoefening van bestuursdwang om naleving van wettelijke voorschriften te bewerkstelligen.
De werkwoorden aanhouden en arresteren zijn synoniemen in de betekenis 'iemand van de vrijheid beroven'. Ook de zelfstandige naamwoorden aanhouding en arrestatie zijn synoniemen.
doel van iemand aanhouden is de verdachte overbrengen naar een plek waar hij of zij zal worden voorgeleid aan een (hulp)officier van justitie die hem zal verhoren. Dit is meestal het politiebureau.
Sinds 1 maart 2017 mag de politie u maximaal 9 uur vasthouden voor onderzoek. Bijvoorbeeld om uw vingerafdrukken af te nemen of foto's te maken. De tijd tussen 0.00 uur en 9.00 uur telt hierbij niet mee.
Als u door de politie wordt aangehouden, wordt aan u verteld waarvan u wordt verdacht en u gewezen op uw rechten. Aan u wordt medegedeeld dat u niet tot antwoorden verplicht bent. Dit is de cautie. Er wordt een folder met uw rechten uitgereikt en u mag contact opnemen met een advocaat.
De politie mag alleen aanhouden als u verdachte bent van een strafbaar feit. Er zijn wel uitzonderingen, bijvoorbeeld bij een verdenking van terrorisme. Dan gaat het om zo'n ernstig strafbaar feit dat ook een aanwijzing genoeg is. Er hoeft dan nog geen duidelijk vermoeden te zijn.
Na staandehouden, voor bijvoorbeeld een verkeersovertreding, krijgt u van de politie meestal een geldboete. Wordt u betrapt op bijvoorbeeld diefstal?Dan wordt u meegenomen naar het politiebureau.Dan spreken we van aanhouding.
We kennen onder meer de volgende dwangmiddelen: Het aftappen van telefoonlijnen. Het binnentreden van een woning. Het doorzoeken van voertuigen voor inbeslagneming.
Het Openbaar Ministerie(OM) wil bijvoorbeeld een huis doorzoeken of een telefoon aftappen. Het OM kan deze dwangmiddelen niet zomaar inzetten. De inzet van een dwangmiddel is altijd verbonden aan bepaalde wettelijke regels. Zo is het doorzoeken van een woning of plaatsen van een telefoontap een inbreuk op de privacy.
Iedere opsporingsambtenaar is bevoegd de identiteit van de verdachte vast te stellen op de wijze, bedoeld in artikel 27a, eerste lid, eerste volzin, en hem daartoe staande te houden.
Dwangmiddelen zijn bepaalde middelen die door het Openbaar Ministerie gebruikt kunnen worden bij het opsporen van een verdachte gedurende een strafrechtelijke procedure.
Alleen opsporingsambtenaren (politieagenten, Marechaussee en boa's) hebben de bevoegdheid om een verdachte van een strafbaar feit staande te houden en te vragen naar zijn identiteit, NAW-gegevens etc.
De politie mag u maximaal negen uur vasthouden voor bij voorlopige hechtenisfeiten en maximaal zes uur bij niet voorlopige hechtenisfeiten. Dit onderzoek kan bestaan uit verhoren, het afnemen van vingerafdrukken of het achterhalen van uw identiteit.
geweld gebruiken;onderzoek verrichten in een woning met een huiszoekingsbevel;telefoon tappen;personen observeren.
Houdt de politie u staande, dan vertelt de politiemedewerker u voor welk strafbaar feit hij dat doet. Wil hij u vervolgens op straat verhoren, dan vertelt hij u dat u niet tot antwoorden verplicht bent.
Wilt u aangifte doen, maar wil de politie niet meewerken? Dat is erg vervelend. De politie is in de meeste gevallen verplicht om uw aangifte op te nemen. Als u vindt dat de politie niet meewerkt bij uw aangifte, kunt bij de politie zelf een klacht indienen.
Gaat u zonder geldige reden niet? Dan is de kans groot dat de politie u arresteert om u toch te kunnen verhoren op het politiebureau. De politie mag u ook direct arresteren en meenemen voor verhoor. Bijvoorbeeld om te voorkomen dat u vlucht, of als er veel bewijs is voor uw schuld.
Van Vliet geeft aan dat de politie de burger hier nog beter over kan informeren: "Als agenten een auto willen doorzoeken, zouden ze het volgende moeten zeggen: 'U mag toestemming geven, maar u bent niet verplicht. Als u wel toestemming geeft dan zijn dit de gevolgen.
Tegenwoordig heerst er enige verwarring over wat men nou wel of niet mag zeggen tegen een agent. Een agent is een ambtenaar in functie en in beginsel is het strafbaar om deze te beledigen. Burgers mogen elkaar overigens ook niet beledigen, maar voor het beledigen van een agent geldt een hogere straf.
Je hebt bij een politieverhoor altijd volgende rechten: Om te zwijgen (je mag niet gedwongen worden om verklaringen af te leggen)De politie moet je informeren. Je kan een gratis tolk vragen.
Het voorarrest kan dus in totaal uiterlijk 110 dagen duren: maximaal 2 keer 3 dagen inverzekeringstelling; maximaal 14 dagen bewaring; maximaal 90 dagen gevangenhouding.
Als je als burger ontdekt dat een ander een strafbaar feit pleegt, dan mag je die verdachte aanhouden. Dit op grond van artikel 53 van het Wetboek van Strafvordering. Aan dit zogeheten burgerarrest zijn wel een aantal eisen en voorwaarden verbonden: Je moet de verdachte direct aan de politie overdragen.