Als een astronaut in het ISS op een weegschaal zou gaan staan, dan geeft de weegschaal 0 kilogram aan! Je zegt dat de astronaut “gewichtloos” is. Gewichtloos betekent: zonder gewicht.
Het ontbreken van de zwaartekracht wordt ook wel gewichtloosheid genoemd. Het lijkt op zweven, op het gevoel dat je krijgt, als je in een achtbaan plotseling naar beneden suist. De astronauten aan boord van het Internationale Ruimtestation zijn in een voortdurende vrije val.
Kort antwoord: Omdat het ruimtestation continu in vrije val verkeert.
Als je op Aarde een massa hebt van 80kg, is je gewicht dus 80 x 9,8 = 784N. Op de Maan is je massa ook 80kg, maar je gewicht is 80 x 1,6 = 128N, ongeveer een zesde deel van je gewicht op Aarde. Toch is het feit dat een personenweegschaal een resultaat in kilogrammen geeft niet helemaal fout.
Volgens meteorologen begint de ruimte overigens pas op 10.000 kilometer: daar eindigt namelijk de atmosfeer. Volgens sommige natuurkundigen begint de ruimte op 20 miljoen kilometer afstand: vanaf daar heeft de zwaartekracht van de aarde niet meer de overhand.
Als je op Aarde een appel laat vallen, valt hij. Als een astronaut aan boord van het ruimtestation een appel laat vallen, valt deze ook, het lijkt alleen niet zo. Dit komt omdat ze samen vallen; de appel, de astronaut en het station. Maar ze vallen niet naar de Aarde, ze vallen er rond.
De zwaartekracht die een astronaut op zijn lichaam voelt is in de ruimte (vrijwel) hetzelfde als op aarde. Vergelijk het met een lift waarvan je de kabels doorsnijdt (en even snel alle lucht uit de schacht pompt). Je valt dan samen met de lift naar beneden, en voila, je 'zweeft'!
De zwaartekracht op Mars is in vergelijking met Aarde slechts 40%. Dus dan weeg je niet 70 kg maar 28 kg.
De zwaartekracht op Venus is ongeveer 9/10 van die op aarde (090,4% om precies te zijn). Je zou op Venus dus iets meer dan 81 kg wegen.
Hoeveel weeg je op andere hemellichamen? Belangrijk! Je massa (in kg) blijft overal in het zonnestelsel hetzelfde, of je nu op de maan rondhuppelt dan wel platgedrukt wordt door de verpletterende zwaartekracht van de zon. Alleen voelt het aan alsof je massa op de maan ongeveer zes keer lager is.
Astronauten kunnen hun slaapzakken aan een muur of een plafond vastmaken en overal slapen, zolang ze niet rond zweven en ergens tegenaan botsen. Op het internationale ruimtestation ISS slapen de meeste bemanningsleden in hun eigen kleine cabines.
Door de zwaartekracht moet ons lichaam op aarde een verrassende hoeveelheid werk verrichten, zelfs als je op de bank in één keer een hele tv-serie bekijkt. Maar in de ruimte is die zwaartekracht vrijwel verdwenen, waardoor spieren slap en botten bros (en daardoor breekbaar) worden.
Je lichaam zal, wegens het gebrek aan zuurstof, immers niet vergaan. Al naargelang de temperatuur waar je mee te maken krijgt zal je stoffelijk overschot bevriezen of mummificeren, en in nagenoeg perfecte staat duizenden jaren door de ruimte dwarrelen.
Als aardbewoners vinden we zitten, lopen, dingen oprapen en in bed liggen heel gewoon. Maar in de ruimte is dat allemaal niet mogelijk. Is een ruimtevaartuig eenmaal in een baan rond de Aarde, dan is alles erbinnen gewichtloos. Alles wat niet is vastgemaakt, zweeft dan.
Omdat de omloopbaan buiten de atmosfeer ligt, is er geen luchtweerstand. Volgens de wet van de traagheid blijft de snelheid van de satelliet dus gelijk en kan hij jarenlang om de aarde blijven cirkelen.
Een mens kan g-krachten goed waarnemen vanaf 3g. Bij 6g worden de meeste mensen misselijk, bij 9g raakt men buiten bewustzijn en 14g is dodelijk.
Ook de maan heeft zwaartekracht, maar de maan is kleiner en lichter dan de aarde en als we ons op de maan zouden kunnen wegen, zouden we maar ongeveer één-zesde wegen van ons gewicht op aarde. Maar waarom valt de maan dan niet op de aarde, zoals een appel uit een boom? Dat komt omdat de maan nooit stilstaat.
De ster met de grootste schijnbare helderheid (afgezien van de zon!) is Sirius, de hoofdster in het sterrenbeeld Grote Hond. Sirius is vooral in de wintermaanden goed zichtbaar. Hij staat linksonder het opvallende wintersterrenbeeld Orion.
Maar Jupiter is geen ster, het is een planeet, gemaakt van gas. Je kunt er dus niet op lopen. Jupiter is erg groot, maar dat betekent niet dat hij langzaam beweegt.
Jupiter is de grootste planeet van ons zonnestelsel en is een gasplaneet. De planeet bestaat voornamelijk uit waterstof. Jupiter is veruit de grootste en zwaarste planeet in ons zonnestelsel.
Een reis naar Mars kan maar eens in de 26 maanden vertrekken, als de planeet het dichtst bij de aarde staat. Dan nog moet een afstand van zo'n 60 miljoen kilometer worden afgelegd - een reis die ongeveer een half jaar duurt.
Gegeven de afstand tot de zon, gemiddeld zo'n 228 miljoen km, en het lage planetaire albedo van de wolkenloze planeet, wordt de effectieve temperatuur van Mars berekend op 216 K. Op Mars heerst een gemiddelde oppervlakte temperatuur van 218 K. Dit betekent dat het natuurlijke broeikaseffect slechts 2 graden bedraagt.
Tijdens hun verblijf in het internationale ruimtestation ISS moeten astronauten blijven werken en leven in een omgeving die heel anders is dan hier op aarde. Toch moeten ze zich schoon houden, naar de wc gaan, eten en drinken, en fit en gezond blijven.
Het absolute nulpunt of nul Kelvin, is min 273 graden Celsius, de temperatuur waarop atomen in theorie volledig zouden moeten stoppen met bewegen. Met een temperatuur van 100 nanoKelvin zijn de BEC's in het ISS kouder dan de gemiddelde temperatuur in de ruimte, waar het zo'n 3 Kelvin is of -270 graden.
Je kunt er alleen rondlopen als je een speciaal pak draagt, dat je beschermt tegen de kou, hitte en de UV-straling. Op de Maan en in de ruimte is geen lucht. Om op de Maan te kunnen lopen, heb je je eigen voorraad lucht nodig.