Op dit moment zijn er nog ongeveer 26.000 ijsberen in het wild. Dit aantal kan in de komende jaren snel achteruitgaan als we niets doen. Dit is vooral het gevolg van klimaatverandering. Doordat het warmer wordt op aarde is er in het leefgebied van de ijsbeer steeds minder ijs.
Naar schatting leven er nog 20 à 30.000 ijsberen in het wild. Je vindt ze allemaal in het noordpoolgebied. De meeste wonen in Canada, maar ook in Rusland, Groenland, de Verenigde Staten en de Noorse eilandengroep Spitsbergen lopen ijsbeerpopulaties rond.
Waar we de Noordpool kunnen zien als een bevroren oceaan, is de Zuidpool juist een eiland omringd door water. Het ijsoppervlakte bestaat dus, voor het grootste deel, uit landijs. Juist vanwege dit verschil in opbouw vinden we geen ijsberen op de Zuidpool: naar de Zuidpool bestaat geen natuurlijke brug.
De grotendeels ongerepte natuur van het Noordpoolgebied wordt van verschillende kanten bedreigd. De toekomst van ijsberen is daardoor onzeker. Sommige wetenschappers houden er rekening mee dat voor het einde van deze eeuw nog maar een derde van het huidige aantal ijsberen over zal zijn.
Volgens huidige schattingen bedraagt de wereldbevolking tussen de 20.000 en 25.000 of tussen de 22.000 en 31.000.
Ze hebben behaarde zolen, zodat ze niet uitglijden op het ijs. De meeste ijsberen wegen 400 tot 680 kilo, maar er zijn uitzonderingen van bijna 1000 kilo! De ijsbeer wordt tussen de 20 en 25 jaar oud en kan zo'n 2,5 meter worden. Doordat de aarde steeds warmer wordt, smelt het zee-ijs van de Noordpool.
zonder ijs kunnen ze niet overleven. IJsberen riskeren uit te sterven en dat is te wijten aan de klimaatverandering. Dat stelt een nieuwe studie van Nature Communications vast. Drie jaar lang observeerden onderzoekers twintig ijsberen in Hudson Bay in Canada.
Twee derde van de ijsberen ter wereld zou tegen 2050 uitgestorven kunnen zijn als de door broeikasgassen veroorzaakte opwarming van de aarde hun leefgebied in het Arctische zee-ijs blijft smelten. Het Centrum heeft het voortouw genomen in het redden van ijsberen van uitsterven.
De ijsbeer is de koning of koningin van de Noordpool en heeft geen natuurlijke vijanden… Behalve de mens, want wij mensen en ons gedrag vormen de grootste bedreiging voor dit prachtdier Hoe sterk en onaantastbaar de ijsbeer ook lijkt, door het verlies van zee-ijs wordt dit prachtdier steeds kwetsbaarder.
IJsberen worden zelden ouder dan 25 jaar. De oudste wilde beer waarvan de leeftijd bekend was, stierf op een leeftijd van 32 jaar, terwijl het oudste exemplaar in gevangenschap overleed op een leeftijd van 43 jaar.
Gelegen in de regio Kivalliq van Nunavut, en gelegen binnen de noordelijke grens van de meest uitgebreid bestudeerde ijsbeer-subpopulatie ter wereld, is de hechte gemeenschap van Whale Cove. Leven naast een van de meest geduchte roofdieren op aarde is een realiteit die de Inuit hier al sinds hun kindertijd kennen.
Er leven geen pinguïns op de Noordpool!
Ze blijven dicht bij de kust en brengen het grootste deel van hun tijd op zee door. Dit zijn dus geen pinguïns, want die komen alleen op het zuidelijk halfrond voor.
IJsberen hebben zwemvliezen tussen hun voorpoten en ze hebben een groot lichaam en een slanke nek. Deze steekt boven het water uit wanneer zij zwemmen. IJsberen kunnen onder water ook hun neusgaten dicht houden, waardoor zij zelfs 100 kilometer ver kunnen zwemmen zonder te stoppen. IJsberen hebben het nooit echt koud.
Dat komt omdat pinguïns op de Zuidpool wonen en ijsberen op de Noordpool.
Rusland is de thuisbasis van de grootste populatie ijsberen ter wereld, met naar schatting 22.000-31.000 beren die in de Arctische gebieden van het land leven. Er zijn echter een paar andere landen met kleinere populaties ijsberen. Laten we eens kijken naar een aantal van deze landen en hun populaties ijsberen.
Voordelen van ijsberen
Je bouwt een natuurlijke weerstand op tegen koude en winterkwaaltjes. Het is goed voor de vetverbranding. Het verhoogt je metabolisme. Hoe kouder het water, hoe harder je lichaam moet werken om warm te blijven en hoe meer calorieën je dus zal verbranden.
Polaire beren zijn groter, sterker en sneller. De grizzlybeer zou misschien een paar goede klappen of krassen kunnen uitdelen, of zelfs een hap in de polaire beer, maar hij zal uiteindelijk doodgaan.
De grootste geregistreerde ijsbeer, die naar verluidt 1.002 kg (2.209 lb) woog, was een mannetje dat in 1960 werd doodgeschoten bij Kotzebue Sound in het noordwesten van Alaska. Vergeleken met de bruine beer is deze soort slanker gebouwd, met een smallere, plattere en kleinere schedel, een langere nek en een lagere schouderbult.
IJsberen communiceren met geluiden en lichaamsbewegingen. Als zij elkaar tegenkomen dan lopen ze behoedzaam naar elkaar toe en maken wat brommende geluiden. Om te spelen schudden ze met hun kop en als ze elkaar om eten vragen, dan gaan ze tegenover elkaar staan terwijl hun neuzen elkaar raken.
Er zal een moment komen waarop ze, vanwege klimaatverandering, geen plekken meer hebben om te jagen en te broeden. De populatie ijsberen neemt langzaam af en tegen 2050 zal deze naar verwachting wereldwijd met 30% afnemen.
Toen waren er nog ruim 800 ijsberen in het gebied. Nu zijn er net iets meer dan 600. Sinds de jaren '80 is het aantal ijsberen zelfs gehalveerd. Door de opwarming van de aarde is er steeds minder zee-ijs in het gebied.
Volgens Dierenrijk kunnen ijsberen in dierentuinen dertig tot 35 jaar oud worden. In het wild ligt de gemiddelde leeftijd op ongeveer 25 jaar.
IJsberen hebben geen natuurlijke vijanden. Ze zijn zelf sterke, intelligente en geduldige jagers en staan bovenaan de voedselketen in het noordpoolgebied. IJsberen kunnen urenlang blijven wachten boven het ademgat van een zeehond in het ijs, tot er een zeehond opduikt.
Hoewel pinguïns vooral bekend zijn van Antarctica, zijn zij in tegenstelling tot ijsberen niet persé aan ijs of koude gebieden gebonden. Er zijn ook pinguïnsoorten die in veel noordelijkere gebieden voorkomen met zelfs tropische en subtropische temperaturen.
De ijsberen overleven met beperkte toegang tot zee-ijs door te jagen op zoetwaterijs dat de oceaan instroomt vanaf de gletsjers van Groenland . Omdat deze geïsoleerde populatie genetisch gezien uniek is en op unieke wijze is aangepast aan haar omgeving, zou het bestuderen ervan licht kunnen werpen op de toekomst van de soort in een opwarmend Arctisch gebied.