200 jaar: Het duurt zo'n tweehonderd jaar om frisdrankblikjes van aluminium af te breken. Recyclen is een betere optie. 500 jaar: Plastic flessen gemaakt van PET doen er maar liefst 500 jaar over voor ze zijn vergaan.
Plastic frisdrankflesje: 5 -10 jaar. Plastic zak: 10 - 20 jaar. Kauwgom: 20 - 25 jaar. Aluminium blikje: tot 1 miljoen jaar.
Elk jaar belandt er wereldwijd gemiddeld 8 miljoen ton plastic afval in zee, ofwel elke minuut een volle vrachtwagen afval. Plastics blijven tot 450 jaar aanwezig, en de kleine fragmenten verdwijnen zelfs nooit helemaal.
Een blikje dat in de natuur belandt, doet er maar liefst 50 jaar over om af te breken. Dat is dus een halve eeuw! Of de gemiddelde levensduur van een olifant.
De afbreektijden voor afval variëren van enkele weken tot een eeuwigheid. Niet-natuurlijke materialen als plastic en kauwgom vergaan niet, maar vallen uiteen in piepkleine deeltjes die in de bodem of in het water blijven rondzwerven (microplastics).
Plastic vergaat niet. Dat betekent dat al het geproduceerde plastic dat in de natuur terecht is gekomen daar op de een of andere wijze nog aanwezig is.
Zo wordt het klokhuis van een appel het snelst afgebroken – tussen de twee tot acht weken – terwijl de afbraak van een bananen- of sinaasappelschil zo'n twee jaar kan duren. Gemiddeld is groente- en fruitafval in de natuur na een aantal maanden helemaal verdwenen.
200 jaar: Het duurt zo'n tweehonderd jaar om frisdrankblikjes van aluminium af te breken. Recyclen is een betere optie. 500 jaar: Plastic flessen gemaakt van PET doen er maar liefst 500 jaar over voor ze zijn vergaan.
Plastic breekt geleidelijk af tot steeds kleinere plasticdeeltjes. Al die kleine deeltjes vergaan nooit en zijn werkelijk overal: in water, grond en lucht.
- Great Pacific Garbage Patch: De grootste afvalhoop ter wereld. Ligt in de Grote Oceaan tussen de Amerikaanse westkust en Hawaï. Bestaat uit naar schatting 80 miljoen kilo afval, verspreid over een gebied dat drie keer zo groot is als Frankrijk.
De zee vervuilt steeds meer
Het zeewater is op veel plaatsen flink vervuild door bijvoorbeeld pesticiden uit de landbouw, afval uit rioleringen en verloren vistuig uit de visserij. Veel dieren hebben hier last van zoals koralen, zeeschildpadden en walvissen.
Nederlander Boyan Slat is al vanaf zijn 16e bezig met het verwezenlijken van zijn droom: het opruimen van de plastic soep. In 2012 startte hij het project The Ocean Cleanup, met als doel om 90% van al het plastic uit de oceaan te vissen.
De professor stelt in zijn algemeenheid dat het verstandig is om dat niet langer dan één jaar te doen. PET-flessen opnieuw vullen is ronduit de slechtste optie, omdat er altijd plastic deeltjes in het water terechtkomen. Vooral als je zo'n flesje in de zon legt, komen er veel microplastics vrij.
Conclusie. Het kan geen enkele kwaad een bananenschil in de berm te gooien. Het brengt geen enkele schade toe aan de natuur. Doe dit dan wel op een plek waar ie niet in het zicht ligt (of in de weg), want het oog wil natuurlijk ook wat.
Plastic heeft een nare eigenschap: het vergaat niet. In de natuur of in zee valt het langzaam uit elkaar in steeds kleinere stukjes, maar het blijft plastic. Dieren kunnen plastic niet verteren, als ze het opeten kunnen ze er dood van gaan. Plastic kan op allerlei manieren in zee belanden.
“Fruit hoort niet in de bosjes, daar komen namelijk insecten en ander ongedierte op af”, vertelt een medewerker van de gemeente. “Het is beter om het gewoon in de prullenbak te gooien, dan wordt het goed verwerkt.” Klare koek zou je zeggen.
Koel bewaren maar geen koelkast
Maar let op: leg de banaan zeker niet in een koelkast, want bananen kunnen niet tegen de kou. Dan worden ze meteen zwart. Op kantoor is het ongeveer 22°, en in een kelder ongeveer 14°: dit zou ideaal zijn om ze wat langer te bewaren.
Ook plastic. En dat is niet alleen moeilijk afbreekbaar, maar blijft voor altijd in kleine stukjes bestaan.” Kortom: als je een klokhuis of bananenschil wilt weggooien, dan kun je dit toch echt het beste in een prullenbak doen en niet zomaar op straat gooien.
Bacteriën en schimmels verteren groente-tuin-en-fruit-afval, zoals een bananenschil of klokhuis. Dit soort afval noemen we biologisch afbreekbaar. Het klokhuis van een appel is al na twee weken verteerd, maar het verteren van een bananenschil kan wel tot 2 jaar duren!
Leer is schadelijk voor mens, dier en milieu
Wat veel mensen vaak ook niet weten is dat gelooid leer niet biologisch afbreekbaar is. Leer vergaat dus niet na verloop van tijd. Wanneer het leer niet gelooid zou worden, dan zou de huid binnen de kortste keren gaan rotten, stinken en vergaan.
'Een rietje maken kost een paar seconden, maar het duurt vijfhonderd jaar eer het is afgebroken', zei Frans Timmermans onlangs via de Duitse tv-zender ZDF. Met het plastic rietje als voorbeeld legde de Eurocommissaris uit waarom de Europese Commissie het wegwerpplastic in de ban doet.
Weefsel van organen wordt vernietigd, lichaamscellen worden in hoog tempo afgebroken, de huid verkleurt en raakt los. Vet neemt de langste tijd om te verteren, dus billen en dijen zitten er als laatste aan. Na zo'n tien jaar is alleen het skelet nog over.
Het is niet zo dat een begrafenis of crematie pas na 5 dagen plaats MAG vinden. De termijn van 5 dagen wordt vaak genomen als compromis tussen het tijdig zo veel mogelijk mensen op de hoogte stellen van het overlijden en de zaak niet onnodig te rekken en het belang van de volksgezondheid.
Hoe lang rouwverwerking duurt is door de verschillende factoren moeilijk te zeggen. Uit Amerikaans onderzoek is gebleken dat mensen na drie maanden na het overlijden van hun partner, pas de ergste fase van rouw doormaken. Na gemiddeld ruim een jaar beginnen partners zich vaak weer beter te voelen.