Sterren kunnen zeer verschillende massa's hebben. De lichtste sterren hebben een massa van ongeveer 1/13 van de massa van de Zon (2×1030 kg). Bij een nog lagere massa zijn de druk en temperatuur in de kern niet hoog genoeg om kernfusie op gang te brengen en spreekt men niet van een ster, maar van een bruine dwerg.
Voor de gemakkelijkheid noemen we dit gewicht één zonnemassa. Een grote ster in het heelal is Eta Carinae. De ster is 7.500 lichtjaar verwijderd van de zon en weegt honderd zonnemassa's (oftewel: de ster is honderd keer zo zwaar als de zon).
De zwaarste ster: RMC 136a1
VY Canis Majoris en UY Scuti behoren dus tot de grootste sterren, maar het zijn geen enorme zwaargewichten. Dat een ster heel groot is, wil nog niet zeggen dat hij ook heel zwaar is. Sterker nog: de zwaarste bekende ster is qua omvang maar een kleintje.
In werkelijkheid hebben ze echter niets met planeten te maken. Wat er van de ster zelf overblijft is een hete, compacte kern met afmetingen die vergelijkbaar zijn met de afmetingen van de aarde, en met een extreem hoge oppervlaktetemperatuur. Zo'n klein (en zwak) superheet sterretje wordt een witte dwerg genoemd.
Wel 100 keer groter dan de aarde. Door de felheid waarmee de zon schijnt, zien we overdag de andere sterren niet. Maar ze zijn er uiteraard wel.
Sterrenstelsels, zoals de Melkweg, worden door de onderlinge zwaartekracht bijeengehouden in clusters, en die vormen samen weer superclusters. Met een diameter van 1 miljard lichtjaar is de BOSS Great Wall het grootste object dat ooit is waargenomen.
'Kleine sterren kunnen wel honderd miljard jaar oud worden.Grote worden 'maar' één miljard jaar oud. ' Het proces van verbranding duurt dus zelfs bij heel grote sterren nog ontzettend lang.
Grote sterren kunnen hun leven eindigen in een zeer zichtbare explosie, een supernova.Maar sommige kunnen in een zwart gat veranderen en spoorloos verdwijnen. Supernova's behoren gewoonlijk tot de helderste explosies in het heelal.
Dat kan dus niet, want sterren kun je niet kopen. Er zijn verschillende websites waar je een ster kunt 'kopen'. Voor een klein bedrag euro mag je je eigenaar noemen van zo'n hemellichaam. Bij de aankoop van de ster krijg je een certificaat met de hemelcoördinaten van je ster.
Het heelal is alles dat we kunnen aanraken, voelen, waarnemen, meten of detecteren. Het bestaat uit alle levende dingen, planeten, sterren, sterrenstelsels, stofwolken, licht en zelfs tijd. Voordat het heelal werd geboren bestonden tijd, ruimte en materie niet.
Een rode ster is relatief koel met een oppervlaktetemperatuur van minder dan 3.000 graden Celsius. Onze zon is een gele ster: op het oppervlak heerst een temperatuur van meer dan 6.000 graden. En blauwe sterren zijn de heetste, 10.000 graden en meer.
Zonder die bron van energie kan de ster niet meer opboksen tegen de zwaartekracht en een deel van zijn eigen massa stroomt richting die kern. Die wordt steeds zwaarder en zwaarder, tot deze ineenstort. Dat resulteert in een gigantische explosie, oftewel een supernova.
Een ster is een bolvormig hemellichaam bestaande uit lichtgevend plasma met daarin voornamelijk (ongeveer 72% van de massa) waterstof en daarnaast ongeveer 26% helium. In sterren is de druk en temperatuur van de inwendige gasconcentratie zo hoog dat er kernfusiereacties plaatsvinden.
Antwoord: DAT HANGT ERVAN AF. De kosten voor een 'ster' zijn in de orde van € 15,00 tot € 100,00. Sommigen denken dat zo'n bedrag te laag is om daadwerkelijk schade te berokkenen.
Als je ruimtefoto's bekijkt van astronauten, hemellichamen en raketten die in het licht baden, zie je meestal geen sterren op de achtergrond. De oorzaak hiervan is gelegen in de werking van de camera.
Een sterkern is het extreem hete en compacte gebied in het midden van een ster. In een gewone ster op de hoofdreeks is het kerngebied het volume waar de temperatuur en het drukniveau dusdanig zijn dat er energie wordt opgewekt. Dit gebeurt middels thermonucleaire kernfusie, waarbij waterstof wordt omgezet in helium.
Er zijn wel enkele sterren naar personen vernoemd, zoals de Ster van Barnard, de Ster van Kapteyn en de Ster van Luyten. In die gevallen gaat het echter om (zwakke) sterren met bijzondere eigenschappen, die genoemd zijn naar de astronoom die er baanbrekend onderzoek aan heeft verricht.
De lichtste sterren, rode dwergen, zijn zó zuinig, dat ze biljoenen jaren kunnen blijven 'branden'. Er is dan ook in het hele heelal – dat pas 13,8 miljard jaar bestaat – nog geen enkele rode dwerg aan zijn eind gekomen doordat zijn brandstof op was.
Sterren ontstaan door het samentrekken van gaswolken (nevels) die wel enkele lichtjaren – de afstand die licht aflegt in een jaar tijd – breed kunnen zijn. De ineenstorting ontstaat onder de invloed van zijn eigen gewicht en de zwaartekracht. Dit proces kan enkele honderdduizenden jaren duren.
Als een lichtstraal door die trillende lucht gaat, wordt het licht ietwat gebroken. Het resultaat is een fonkelende ster. Het licht van een ster die laag boven de horizon staat, moet een langere weg door de dampkring afleggen.Daarom zullen die sterren meer flikkeren.
Niemand heeft ooit een ster zien sterven, maar waarschijnlijk doven ze langzaam uit. De grootste sterren sterven heel plotseling. Tegen het einde van hun leven zwellen ze op tot rode superreuzen, waarna ze uiteindelijk zichzelf opblazen in een enorme supernova-uitbarsting.
Traag gaat het zeker niet, maar het is zeldzaam dat een vanaf de aarde heldere ster sterft en er een supernova aan de hemel verschijnt. Meestal zijn het de zwakkere sterren die ontploffen en door een grote telescoop te zien zijn als een helder lichtpuntje.
Sterren die meer dan acht keer zo zwaar zijn als de Zon beëindigen hun leven heel plotseling. Wanneer alle brandstof op is, zwellen ze aan tot rode superreuzen. Ze proberen dan nog in leven te blijven met verschillende brandstoffen, maar dat lukt maar een paar miljoen jaar.
VY Canis Majoris (VY CMa) is een type M superreus of hyperreus in het sterrenbeeld Grote Hond (Canis Major). Het is een van de grootste sterren die in het heelal zijn ontdekt. De straal van de rode ster is ongeveer 1420±120 maal zo groot als die van onze zon, waardoor onze zon er enkele miljarden malen in zou passen.
Een ster bereikt haar eindstadium wanneer haar interne brandstof op is. In de beginfase gebruikt ze waterstof, daarna helium, en op het einde de zwaardere chemische elementen. Als de brandstof opraakt, produceert de ster niet meer genoeg energie en worden er geen kernreacties meer veroorzaakt.