Het einde van het heelal Hoe de toekomst van het heelal er precies uit komt te zien, daar zijn de meningen over verdeeld. Zo stellen sommige wetenschappers dat er een soort omgekeerde oerknal zal plaatsvinden, waarbij alle massa in elkaar zal storten naar één punt.
Er is dus geen rand waar de ruimte stopt. Sterker nog: het heelal blijft groeien. Sterren en planeten bewegen steeds verder van elkaar af. Daardoor wordt de ruimte groter.
Kort antwoord: Nee, het heelal is onbegrensd en waarschijnlijk zelfs oneindig uitgestrekt.
Omdat het zonlicht er niet wordt verspreid tot een blauwe hemel, ziet de ruimte eruit als een zwarte deken bezaaid met sterren. De ruimte wordt gewoonlijk gezien als helemaal leeg. Maar dat is niet waar. De grote ruimtes tussen de sterren en planeten zijn gevuld met enorme hoeveelheden dun uitgespreid gas en stof.
Het einde van het heelal is het gebied – in alle richtingen – waar licht 13,8 miljard jaar geleden vertrok. Daar bevindt zich wat astronomen de waarneemhorizon noemen. 'Daar voorbij is niets. Geen tijd, geen ruimte, geen materie', zegt hij.
Kort na de oerknal bestond het heelal uit vrijwel louter waterstof- en heliumatomen, en was er van leven geen sprake. Nu is dat er wel. Ook al weten we niet precies hoe het leven op aarde ontstond, we weten in elk geval wel dat het is ontstaan.
Het antwoord hangt af van hoeveel 'inhoud' het heelal heeft, zoals materie en licht. Meer inhoud betekent meer zwaartekracht, wat de expansie vertraagt. Zolang de hoeveelheid materie geen kritische drempel overschrijdt, zal het heelal blijven uitzetten, tot de hittedood bereikt wordt en het heelal bevriest.
Doordat er in de ruimte bijna overal een vacuüm is, bestaat er dus geen geluid. Echter, dankzij diverse amusante filmpjes weten we dat de astronauten in het ISS wel degelijk met elkaar en tegen een camera kunnen praten (en zingen).
Als het ISS in de schaduw van de aarde zweeft, is het in de ruimte ongeveer -150 graden Celsius. Verschrikkelijk koud, maar toch ruim honderd graden boven het absolute nulpunt van -273 graden Celsius (kouder bestaat niet).
Het hangt ervan af hoe ver je van de aarde bent en hoe groot de telescoop is. Satellieten in een lage baan om de aarde (LEO) bevinden zich ongeveer 300 mijl boven de aarde. Spionagesatellieten kunnen mensen op deze afstand in beeld brengen.
Zoals we weten, versnelt het heelal in zijn expansie . Als het blijft expanderen met deze steeds toenemende snelheid, kan het zo snel expanderen dat de zwaartekracht niets meer bij elkaar kan houden. De Big Rip zal plaatsvinden en alles, van sterrenstelsels tot atomen, zal uit elkaar worden gerukt.
Kort gezegd heeft het universum maar één duidelijke grens: de grens van hoe ver we kunnen kijken. Het kost licht namelijk tijd om afstanden te overbruggen, en het heelal is niet oneindig oud: alles wijst erop dat het ontstond in de oerknal, 13,8 miljard jaar geleden.
'Nog minimaal 16,7 miljard jaar tot heelal vergaat'
Astronomen nemen aan dat het heelal oneindig groot is. Helemaal zeker weten doen ze het echter niet. Het is namelijk niet bekend tot hoe ver de ruimte buiten de waarnemingsgrens doorgaat. 'Er bestaan twee dingen die oneindig groot zijn: het universum en de menselijke domheid.
Voor het uiteindelijke lot van het heelal zijn er drie gangbare theorieën: Big Rip, Big Chill en minder waarschijnlijk Big Crunch of nog Warmtedood.
Op 12 april 1961 lanceerde de Sovjet-Unie de Vostok 1-capsule met aan boord Joeri Gagarin, een piloot van de Russische luchtmacht, die toen als eerste mens in een baan om de aarde vloog. Sindsdien dromen heel veel kinderen ervan ooit eens de ruimte in te gaan.
Na ongeveer 15 seconden is de voorraad zuurstof in je lichaam geconsumeerd; het zuurstofloos bloed vloeit naar de hersenen en je verliest het bewustzijn. En de dood volgt na een paar minuten. In deze korte tijdspanne heb je kans om iemand levend uit de situatie te redden.
Het is soms koud op sommige plekken . Het vacuüm van de ruimte is gemiddeld ongeveer -455° Fahrenheit. Maar dit is iets om te onthouden: dat getal is een gemiddelde over de hele ruimte in de ondoorgrondelijke enormiteit van het universum, waarvan het overgrote deel donker en leeg is.
Wie denkt aan planeten bij andere sterren, denkt automatisch aan buitenaards leven. Zou de aarde echt de enige planeet in het heelal kunnen zijn waarop leven tot ontwikkeling is gekomen? Volgens de meeste astronomen en biologen is dat zeer onwaarschijnlijk.
Het niet bestaan van hoorbare geluiden in de ruimte is te wijten aan de bijna volledige leegte ervan. Voor de voortplanting van geluid zijn luchtmoleculen nodig die in beweging worden gebracht. En terwijl de atmosfeer van onze aarde er vol van zit, zijn ze in de ruimte zeer schaars of volledig afwezig.
Het korte antwoord: Ruimtevaartuigen sturen informatie en foto's terug naar de aarde met behulp van het Deep Space Network (DSN), een verzameling grote radioantennes . De antennes ontvangen ook details over waar het ruimtevaartuig zich bevindt en hoe het met ze gaat.
Je bent in vrije val.Alsof je doorheen een liftkoker of mijnschacht valt. Ongeveer de helft van de astronauten is de eerste paar dagen behoorlijk misselijk. Na een week of 2 heeft het lichaam zich al heel wat aangepast aan de gewichtloosheid, b.v. door vloeistoffen anders te verdelen in het lichaam.
Volgens sommige astronomen bevat het heelal (minstens) 2000 miljard melkwegstelsels. Dat is een 2 met twaalf nullen. Eén van die sterrenstelsels, onze eigen Melkweg, zou een diameter hebben van 200.000 lichtjaar.
Langer antwoord:
Zo'n hemellichaam krijg je niet zomaar vernietigd. Over nog eens 4,6 miljard jaar, wanneer de zon het einde van zijn leven nadert en begint op te zwellen tot een rode reuzenster, zal de aarde er nog steeds zijn. Alleen is er dan natuurlijk geen leven meer mogelijk.
Zo'n 13.8 miljard geleden is niet alleen ons heelal, maar ook tijd, ontstaan uit de oerknal of het grote begin. In een flits spatte een meer dan duizelingwekkende hoeveelheid energie uiteen en vormde het universum. Slechts een fractie van dit universum werd omgezet tot wat wij materie noemen.