Rood wordt een kreeft pas als hij wordt gekookt. Dit is een van de grootste kleurveranderingen die de natuur kent. Het is bekend dat in kreeften een eiwit zit (crustacyanine), met daarin steeds twee moleculen van een caroteen-achtige rode kleurstof: astaxanthine.
Waarom kleuren zeedieren zoals garnalen, kreeft en krab rood als je ze verhit? De rode kleur wordt veroorzaak door astaxanthine, een pigment dat van nature in kreeften en garnalen voorkomt. In een normale toestand is het pigment aan eiwitten gebonden, waardoor je het niet ziet.
Vrij in de zee zwemmend hebben kreeften een donkerblauwe tot donkerpaarse kleur, een goede schutkleur voor op de oceaanbodem. Worden de ongelukkige schaaldieren echter gevangen en in een restaurant als delicatesse in de pan gegooid, dan verandert hun kleur plotseling van donkerblauw naar rood-oranje.
Sowieso een kreeftentang om de schaal te breken. Daarnaast een kreeftenpennetje waarmee je het vlees uit de schaal haalt. De tang gebruik je om de scharen en het lichaam van de kreeft in de lengte open te breken. Hierna kun je met het pinnetje de laatste restjes vlees uit de hoeken van de schaal halen.
Het oudst geregistreerde schaaldier is een Europese kreeft (Homarus gammarus) van 72 jaar oud. Ook bij op land levende krabben (tot 40 jaar) en zoetwaterkreeften (tot 50-60 jaar) zijn gezegende leeftijden vastgesteld.
“Ze bijten je vinger er niet af, maar ze kunnen je wel lelijk verwonden.” Onze schamele vangst is niet consumptieklaar. Een kreeft moet een tijdje in schoon water verblijven, krijgt daar niets meer te eten.
Blootgesteld aan lucht, verzwakt hun conditie zienderogen en uit het water sterven ze in elk geval na enkele dagen. De kers op de taart van deze inhumane lijdensweg: de dieren worden onbedwelmd gekookt of levend doormidden gesneden.
De leeftijd van een kreeft wordt bepaald door haar gewicht. Men raamt 1 kg gewicht / 10 jaar. Dit betekent dat een kreeft van 5 Kg (foto links) ongeveer 50 jaar oud is ...
Breek de scharen voorzichtig met een kreeftentang (of een notenkraker) in het midden van de bolle bovenkant. Dit kan ook door met het mes te hakken, maar is gevaarlijker.
Corail of ook wel rood kreeftenmerg genoemd, komt enkel voor bij de vrouwelijke kreeft. Dit zijn de eitjes in wording bij de vrouwelijke kreeft. Bij een rauwe kreeft is dit een donkergroene massa die tijdens het koken bloedrood kleurt. De mannetjes bevatten geen 'corail'.
Rood wordt een kreeft pas als hij wordt gekookt. Dit is een van de grootste kleurveranderingen die de natuur kent. Het is bekend dat in kreeften een eiwit zit (crustacyanine), met daarin steeds twee moleculen van een caroteen-achtige rode kleurstof: astaxanthine.
Sommige ongewervelden, zoals slakken, inktvissen, krabben, kreeften en garnalen, hebben blauw bloed. Dit is te wijten aan een ander type ademhalingspigment: hemocyanine in plaats van hemoglobine. Ook hemocyanine is een eiwit maar heeft een verschillend metaal gebonden.
Voordat de kreeft op het menu van dure restaurants terechtkwam, was hij goedkoop blikvoer voor het volk. Maar door overbevissing werden de schaaldieren schaars en steeg de prijs. Ook sushi, foie gras en oesters begonnen hun leven als volksvoer.
Een krab met een smal, spits, driehoekig achterlijf, in de vorm van een vuurtoren, is een mannetje. Die heeft daar twee piemels onder zitten, eentje links en eentje rechts. Eigenlijk zijn het omgebouwde pootjes.
Schaal- en schelpdieren, zoals kreeft, oesters en mosselen, zijn officieel geen vissen, maar tellen in de Schijf van Vijf mee als een wekelijkse portie (magere) vis.
Haal het corail ofwel de kuit uit de krab.
Minimaal 12 dagen wederom zonder eten in smalle compartimenten en zonder enige vorm van bewegingsruimte. Canada is goed voor meer dan 60% van de vrachten van kreeften in Noord-Amerika en levert meer dan de helft van het wereldaanbod aan kreeft.
Ook de hardheid van de schaal speelt een belangrijke rol. Kreeften met een harde schaal zijn meer matuur en bevatten heerlijk vlees, maar zijn niet zo eenvoudig te eten als jonge kreeften met een zachtere schaal. Vermijd tenslotte kreeften waarvan de staart onder het lichaam is gekruld, die kunnen al dood zijn.
Een kreeft heeft ook weinig aan ogen, want hij leeft op de bodem van de zee in totale duisternis.
Op de kreeften, krabben en inktvisachtigen na, hebben de ongewervelde dieren geen hersenen. Toch lijken ze zonder hersenen prima te overleven. Met groepjes losse zenuwcellen kan een zeester bijvoorbeeld leren welke substraten, zoals rotsen of zand, hij in verband kan brengen met de aanwezigheid van voedsel.
Dat kreeften heel snel kunnen zwemmen, ze kunnen wel 4,5 meter per seconde door het water schieten.
Krabben, kreeften en octopussen kunnen lijden en pijn ervaren, blijkt uit onderzoek dat de Britse overheid heeft laten uitvoeren. Uit een studie door onderzoekers van de London School of Economics (LSE) blijkt dat er "sterk wetenschappelijk bewijs" is dat tienpotige schaaldieren en koppotige weekdieren gevoel hebben.
Chefkok Harry Sprengers is duidelijk: "Kreeften beleven geen pijn. Ze in kokend water gooien is een relatief 'humane' oplossing. Ze gaan snel dood." Volgens Sprengers heeft deze manier van koken een belangrijk voordeel: "Het is goed voor de smaak om kreeften zo vers mogelijk te bereiden."
Het enige wat je tegenzit is het idee van een gillende kreeft als je hem in het water stopt. Want het is nu eenmaal zo dat je zo'n beestje levend kookt. Maar eigenlijk het is niet de kreeft die je hoort gillen, het geluid wat je hoort is de stoom van het kokende water wat ontsnapt uit de schaal van de kreeft.