Ruimtereizigers moeten vaak allerlei vervelende kwaaltjes doorstaan: ze zijn duizelig en slaperig, voelen zich slapjes, hebben last van hun maag, geen eetlust en verliezen alle gevoel voor tijd en ruimte.
Als een astronaut in het ISS op een weegschaal zou gaan staan, dan geeft de weegschaal 0 kilogram aan! Je zegt dat de astronaut “gewichtloos” is. Gewichtloos betekent: zonder gewicht.
Kort antwoord: Omdat het ruimtestation continu in vrije val verkeert.
Volgens meteorologen begint de ruimte overigens pas op 10.000 kilometer: daar eindigt namelijk de atmosfeer. Volgens sommige natuurkundigen begint de ruimte op 20 miljoen kilometer afstand: vanaf daar heeft de zwaartekracht van de aarde niet meer de overhand.
Staande op de grond of zittend op een stoel word je door de zwaartekracht van de aarde aangetrokken. Wat je ervaart als een gevoel van gewicht is de reactiekracht die opgewekt is waar je staat of onder je zitvlak. Zonder ondergrond is er geen gewicht en zou je je gewichtloos voelen.
Als je op Aarde een appel laat vallen, valt hij. Als een astronaut aan boord van het ruimtestation een appel laat vallen, valt deze ook, het lijkt alleen niet zo. Dit komt omdat ze samen vallen; de appel, de astronaut en het station. Maar ze vallen niet naar de Aarde, ze vallen er rond.
Astronauten kunnen hun slaapzakken aan een muur of een plafond vastmaken en overal slapen, zolang ze niet rond zweven en ergens tegenaan botsen. Op het internationale ruimtestation ISS slapen de meeste bemanningsleden in hun eigen kleine cabines.
Als aardbewoners vinden we zitten, lopen, dingen oprapen en in bed liggen heel gewoon. Maar in de ruimte is dat allemaal niet mogelijk. Is een ruimtevaartuig eenmaal in een baan rond de Aarde, dan is alles erbinnen gewichtloos. Alles wat niet is vastgemaakt, zweeft dan.
De enige reden waarom de astronauten in hun ruimtestation vrij kunnen rondzweven is dat ze samen met hun voertuig om de aarde bewegen (of eigenlijk: vallen en stapjes opzij doen, net als de maan). De astronauten zijn dus niet gewichtloos – dat kan helemaal niet – maar bewegen in vrije val.
In een omloopbaan compenseert zwaartekracht de middelpuntvliedende kracht en kunnen ruimtevaarders zweven. Die gewichtsloze toestand heeft zo zijn nadelen, want alles wat de ruimtevaarders onbeheerd achterlaten – een potlood, een schroevendraaier, een boek of een zwevende bol water – kan zomaar wegdrijven.
Je lichaam zal, wegens het gebrek aan zuurstof, immers niet vergaan. Al naargelang de temperatuur waar je mee te maken krijgt zal je stoffelijk overschot bevriezen of mummificeren, en in nagenoeg perfecte staat duizenden jaren door de ruimte dwarrelen.
Door de zwaartekracht moet ons lichaam op aarde een verrassende hoeveelheid werk verrichten, zelfs als je op de bank in één keer een hele tv-serie bekijkt. Maar in de ruimte is die zwaartekracht vrijwel verdwenen, waardoor spieren slap en botten bros (en daardoor breekbaar) worden.
'Als zo'n kracht er niet zou zijn, wordt alle lucht met geweld de ruimte ingeslingerd, alsof je een gasfles die onder hoge druk staat ineens helemaal openzet. ' Ook de luchtdruk die we nu hebben wordt in wezen door de zwaartekracht veroorzaakt. Als die zwaartekracht zou wegvallen, dan is dit de tegendruk die wegvalt.
Hoeveel weeg je op andere hemellichamen? Belangrijk! Je massa (in kg) blijft overal in het zonnestelsel hetzelfde, of je nu op de maan rondhuppelt dan wel platgedrukt wordt door de verpletterende zwaartekracht van de zon. Alleen voelt het aan alsof je massa op de maan ongeveer zes keer lager is.
De zwaartekracht op Mars is in vergelijking met Aarde slechts 40%. Dus dan weeg je niet 70 kg maar 28 kg. Toegevoegd na 30 minuten: Zelfs iets lichter nog volgens de NASA. Volgens NASA is de zwaartekracht op Mars 0,38G ipv de 1G op Aarde.
Als je op Aarde een massa hebt van 80kg, is je gewicht dus 80 x 9,8 = 784N. Op de Maan is je massa ook 80kg, maar je gewicht is 80 x 1,6 = 128N, ongeveer een zesde deel van je gewicht op Aarde. Toch is het feit dat een personenweegschaal een resultaat in kilogrammen geeft niet helemaal fout.
Op aarde, specifiek in Nederland, is dit 9,81 m/s 2 . In andere delen van de wereld is de valversnelling anders, maar bij natuurkunde zal je over het algemeen altijd moeten rekenen met 9,81 m/s 2 . Op andere planeten is dit getal anders. Op de maan is de zwaartekracht bijvoorbeeld veel minder sterk.
De zwaartekracht ontstaan wanneer twee voorwerpen aantrekkingskracht hebben. Diegene met de grootste aantrekkingskracht laat de andere voorwerp om heen draaien. (Aarde-zon). Bij voorwerpen is het lastig om te zien hoe je de zwaartekracht ziet.
Newton besefte dat alle voorwerpen in het heelal elkaar aantrekken. Zelfs een appel trekt een beetje aan alles om zich heen. De zwaartekracht verklaart waarom de maan in een baan rond de aarde blijft en de zon al haar planeten vasthoudt. Met hun aantrekkingskracht zorgen de zon en de maan ook voor eb en vloed op aarde.
Een mens kan g-krachten goed waarnemen vanaf 3g. Bij 6g worden de meeste mensen misselijk, bij 9g raakt men buiten bewustzijn en 14g is dodelijk.
Het beste antwoord
De zwaartekracht houdt niet abrupt op. De reden dat je geen zwaartekracht ziet in de spaceshuttle is omdat die zich in een baan om de aarde bevindt; De shuttle wil van de aared weg bewegen.
De inzittenden zijn telkens zo'n 25 à 30 seconden gewichtloos. De organisatoren beloven in totaal zo'n vijf minuten gewichtloosheid. Prijskaartje: 5.980 euro.
Maar het is ook een feit dat... de meeste astronauten dat niet doen. De reden is dat douches in de ruimte niet zo bijzonder goed werken. Zoals alles in een baan om de aarde is het water dat uit de douchekop stroomt immers gewichtloos en het zweeft vrij rond in plaats van op het lichaam van de astronaut te stromen.
Meestal slapen de astronauten in een soort slaapzakken, die aan de wanden worden vastgezet, of in een soort kastjes. In de ruimte is er geen zwaartekracht, waardoor je niet het gevoel van boven en beneden hebt. Daarom maakt het niet uit of je rechtop of liggend slaapt.
De astronauten wassen zich met een vochtige doek met wat zeep. Er wordt ook niet afgewassen. Het gebruikte materiaal wordt samengeperst en weggegooid. Het water dat nodig is aan boord van het ISS wordt voor een deel onttrokken aan de lucht en geschikt gemaakt voor gebruik.