De meest gebruikte kisten zijn binnen tien jaar wel vermolmd of verteerd, maar kisten in een grafkelder of van een materiaal zoals eiken, blijven vele jaren langer in goede staat.
Wanneer de grond voldoende zuurstof en water doorlaat, zal een menselijk lichaam op tien à vijftien jaar volledig ontbonden zijn. In gebieden waar er veel klei- en veengrond aanwezig is, zal de ontbinding aanzienlijk vertragen. Zo kan men zelfs na dertig jaar nog resten van weefsels terugvinden.
Grofweg kan je aanhouden dat massief vuren- of populierenhout 10 tot 15 jaar goed blijft. Eikenhout en tropisch hout 25 tot 50 jaar. Wanneer je kiest voor een fineer houten kist, dat is spaanplaat met een heel dun laagje hout eroverheen, moet je rekening houden met een houdbaarheid van een maand.
Livor mortis (ook wel lijkvlek of hypostase genoemd) betreft bij overledenen de donkerpaarse verkleuring op de laagst gelegen plekken van het lichaam. De verkleuring treedt ongeveer een tot twee uur na het overlijden op en is na acht tot tien uur compleet.
Meestal liggen mensen op hun rug in de kist. Vaak weet men niet dat het ook anders kan, waardoor er niet naar wordt gevraagd. Zowel opbaren als begraven kan namelijk prima op je zij. Er zijn zelfs speciale zijliggingkisten.
Ontbinding in een kist gebeurt in verschillende stadia: Verse fase: Dit begint bijna direct na de dood. Rigor mortis (het verstijven van spieren) treedt in en de enzymen van het lichaam beginnen cellen af te breken . Opgeblazen fase: Omdat bacteriën in de darmen gassen produceren, begint het lichaam op te zwellen.
De meest gebruikte kisten zijn binnen tien jaar wel vermolmd of verteerd, maar kisten in een grafkelder of van een materiaal zoals eiken, blijven vele jaren langer in goede staat.
Gebroken ogen en het stervensproces
Een ander opvallend kenmerk van het doodsmasker zijn de gebroken ogen. Meestal zijn de ogen halfopen en hebben ze een doffe en waterige uitstraling. Dit wordt veroorzaakt doordat de stervende niet in staat is om de ogen volledig te sluiten.
Een van de symptomen van een naderende dood is dat de stervende minder gaat eten en drinken. Hierdoor zal de stervende gewicht gaan verliezen en zie je veranderingen ontstaan in het gezicht. Denk hierbij aan ingezakte wangen, ogen die zich meer terugtrekken in de kassen en een gespitste neus.
De geur van dood, oftewel lijklucht, is niet gevaarlijk. De bron die de geur veroorzaakt, zoals rottend vlees of een lichaam in ontbinding en het residu dat dit achterlaat (i.e. bloed, lichaamssappen etc.) vormt uiteraard wel een gevaar, maar de geur die wordt geproduceerd niet.
De schattingen gaan van 10 minuten tot 36 uur, maar veel langer dan dat zal het niet duren voor je stikt. Kleine mensen zullen het doorgaans iets langer rekken dan grote mensen doordat ze een grotere voorraad zuurstof hebben.
Onder optimale omstandigheden kan een goed gemaakte hardhouten kist tientallen jaren meegaan , maar in vochtige omgevingen kan het binnen 10 jaar vergaan.
De wetgever gaat er van uit dat na een begraving van 10 jaar een lichaam helemaal geskeletteerd is. Dat houdt in dat alleen de belangrijkste grote botten over zijn. Bij sommige mensen zal dit al na 5 of 7 jaar het geval zijn, afhankelijk van de omstandigheden.
Normaal gesproken zal na ongeveer 1 tot 4 uur na het overlijden lijkstijfheid optreden. Door chemische processen worden de na overlijden verslapte spieren stijf. Rigor mortis treedt als eerste op in de extremiteiten zoals de armen, de benen en het hoofd.
Er wordt aangenomen dat het alleen laten van het dode lichaam niet alleen een bedreiging vormt voor de dode persoon, maar ook een bedreiging kan vormen voor de resterende familieleden . Daarom wordt het dode lichaam van een dode persoon nooit alleen gelaten.
Hoe erg een lijk stinkt, hangt af van verschillende omstandigheden. "In een woning waar iemand is overleden maar waar de boel open heeft gestaan, ruik je de lijkgeur niet heel sterk. Het ligt er natuurlijk ook aan of een lichaam er een paar dagen ligt, of een paar maanden."
Meestal sterven mensen rustig. In gemiddeld twee tot drie dagen nemen hun krachten af, worden ze suffer en slapen ze meer, tot de slaap overgaat in de dood. Maar helaas gaat het niet altijd zo. Patiënten met kanker bijvoorbeeld hebben vaak pijn.
Iedereen kan de aanwezigheid van overleden mensen waarnemen maar niet iedereen heeft een gave. Ik zie het als mijn taak om mensen bewust te maken dat de dood slechts een doorgang is naar een andere dimensie. Wanneer iemand sterft, verlaat de ziel het lichaam en wordt die pure energie.
Uiteindelijk houden alle lichaamsfuncties ermee op: de ademhaling komt tot stilstand, het hart stopt met kloppen, het bloed stroomt niet langer en geleidelijk aan dooft de hersenactiviteit. Na de laatste ademhaling trekt de kleur helemaal weg uit het gezicht, de gestorvene wordt 'doodsbleek'.
Het leven loslaten
Je zult merken dat het sterven moeilijke én mooie momenten heeft: momenten van verdriet, angst, machteloosheid, boosheid, maar ook van dankbaarheid, liefde, opoffering, humor en hoop. Welke steun je kan geven, hangt af van de persoon. Je kunt samen bidden, herinneringen ophalen of gewoon samenzijn.
Op het moment van overlijden ontspannen alle spieren in het lichaam (primaire slapheid). De oogleden verliezen hun spanning , de pupillen verwijden zich, de kaak kan openvallen en de gewrichten en ledematen zijn flexibel.
Wanneer het hart de handdoek in de ring gooit en men technisch wordt doodverklaard, kan de overleden persoon een volledig begrip van de situatie hebben en zelfs mogelijk aanwezige toeschouwers horen.
Lijken in kisten ondergaan vier fasen, waaronder actieve ontbinding en skeletvorming. Een lijk ondergaat bijvoorbeeld zelfvertering of autolyse, wat de eerste ontbindingsfase is. Er ontwikkelen zich enzymen in het lichaam, die lichaamscellen opeten.
Hier zijn geen wettelijke regels voor. Een kist mag in alle houdingen in een graf: horizontaal, verticaal, op een zijde, ondersteboven en ook, zoals in uw geval, achterstevoren. Op begraafplaatsen waar gewoonlijk 'achterstevoren' wordt begraven, staat dit ook niet in de reglementen.
Na een week begint het lichaam op te zwellen door de gassen en vorming van het rottingsvocht. Na 2 weken ontstaan de rottingsblaren. De nagels laten 10 dagen na overlijden los. Uiteindelijk zijn, na enkele weken, de weke delen (organen, huid) verteerd en omgezet in gassen en vloeistoffen en blijft het skelet over.