Beton werd al in de 4e eeuw voor Christus door de oude Romeinen gebruikt. Aanvankelijk gebruikten ze een techniek waarbij puin en losse mortel tussen twee muren werden gestoken. Na ongeveer honderd jaar perfectioneerden ze dit proces en creëerden ze mengsels die lijken op beton zoals we dat nu kennen.
In 1756 ontwikkelde de Britse bouwkundige John Smeaton een hydraulische kalk die de waterbestendigheid van beton verbeterde. Vervolgens introduceerde Joseph Aspdin in 1824 Portlandcement, dat het moderne cement vormde dat we vandaag de dag nog steeds gebruiken.
In de Romeinse tijd werd beton gemaakt van gebluste kalk, een wit poeder, gemengd met vulkaanas, kleine steentjes en water. Materiaalwetenschappers doen al tijden onderzoek naar de eigenschappen van dit Romeinse beton.
De Romeinen gebruikten voor het beton een cementmengsel van vulkanische as, ongebluste kalk en zeewater. Als toeslagmiddel dienden stukken vulkanisch gesteente. Modern beton maakt ook gebruik van een cement en stenen of zand als toeslagmateriaal.
In 1759 produceerde de Engelsman John Smeaton een mortel die even hard was als steen, door hydraulische kalk te vermengen met vulkanische as. In 1817 ontdekte de Fransman Louis Vicat de chemische principes van cement en bepaalde hij de fabricatieregels voor hydraulisch cement.
Gipslagen ontstonden voornamelijk zo'n 100-200 miljoen jaar geleden waar ondiepe wateren (zout) verdampten. In de catacomben van Parijs diep onder de grond, zie je onder de kalklagen gipsdeeltjes fonkelen. In de industrie kan gips ontstaan als restproduct van met steenkool gestookte electricteitscentrales.
Door de combinatie van materialen is beton veel sterker dan alleen cement. Beton is dus eigenlijk een soort steen, die we zelf maken uit verschillende ingrediënten.
300 v.Chr. - 476 n.Chr. Romeinen
Plinius meldde een mortelmengsel van 1 deel kalk op 4 delen zand. Vitruvius meldde 2 delen pozzolana op 1 deel kalk. Dierlijk vet, melk en bloed werden gebruikt als toevoegingen (stoffen die aan cement werden toegevoegd om de eigenschappen te verbeteren.) Deze structuren bestaan nog steeds!
U vraagt zich misschien af waarom we tegenwoordig geen Romeins beton meer gebruiken. Een van de redenen hiervoor is dat het weliswaar sterker wordt naarmate de tijd verstrijkt en bestand is tegen erosie door water, maar wanneer dit cement nog jong is en nog niet de tijd heeft gehad om zijn sterkte te ontwikkelen door zeewater, heeft het waarschijnlijk niet de ...
Cement, veelal een anorganisch mengsel van calcium-silicaten, heeft de eigenschap dat het reageert met water tot de vorming van calcium-silicaat-hydraten. Deze hydraten vormen een netwerk en geven aldus de sterkte aan het cement in het beton.
Een kleine hoeveelheid suiker kan de verharding van beton vertragen.Maar in zijn algemeenheid is het schadelijk, als er suiker in betonmortel terecht komt.
Over het algemeen wordt aangenomen dat goed geplaatst en onderhouden beton een levensduur heeft van 50 jaar of langer. In sommige gevallen kan beton zelfs meer dan een eeuw meegaan. Hoewel de levensduur van beton kan variëren, is het een buitengewoon duurzaam bouwmateriaal.
De omvang van de betonproductie
De wereld produceert jaarlijks ongeveer 4,25 miljard ton cement (hoewel de schattingen uiteenlopen) [3], wat neerkomt op ongeveer 30 miljard ton beton per jaar [4].
Beton is op zich geen duur materiaal, in tegendeel. De uitstekende levensduur van minimaal 100 jaar zorgt er in combinatie met het scherpe kostenplaatje voor dat we kunnen spreken over een werkelijk uitstekende prijs-kwaliteitverhouding waar menig aantal andere materialen alleen maar van kunnen dromen.
Een deel van het betonnen plaveisel dat in 1872 in Edinburgh, Schotland, werd gelegd, wordt nog steeds gebruikt. Een van de eerste toepassingen van beton in Amerika was bij de bouw van een Grieks-revivalhuis in New York City in 1835 .
Nee.Beton is een door de mens gemaakt mengsel van verschillende materialen , dus u moet het zien als een "kunstmatige rots". De samenstelling is variabel en moet voldoen aan de normen die zijn gedefinieerd voor prestaties als bouwmateriaal.
Toen de oude Romeinen mortel maakten, verhitten ze de kalk om het om te zetten in een substantie genaamd "ongebluste kalk" – een zeer reactieve chemische broer van kalksteen. En omdat ze water aan de ongebluste kalk toevoegden tijdens het mengen, zorgde de hitte die het produceerde voor een chemische fundering die het beton later kon versterken.
De Romeinen creëerden beton van vulkanische as, zout water en kalk. Joseph Aspdin uit Engeland is de uitvinder van het naar hem genoemde moderne Portlandcement. Portland was een steengroeve op het Isle of Portland in Dorset die een zeer sterke steensoort leverde.
Romeinen maakten graag gebruik van spanzagen. Een spanzaag bestond uit een H-vormig frame, waar spanning op stond. Deze spanning kon worden bijgesteld door een touw tussen de twee bovenste armen van de H te plaatsen en op te draaien met een stokje dat daarna vastgeklemd werd in de horizontale legger van de H.
Gemiddeld waren er zo'n 15 toiletten. Daarlangs liep een goot en in het midden was er soms een fontein.In de goot liep stromend water waarmee men met behulp van een emmer het toilet kon doorspoelen. Naast elk toilet lag vaak een hulpmiddel klaar om de anus te reinigen.
De voorloper van beton werd rond 1300 v.Chr. uitgevonden, toen bouwers uit het Midden-Oosten ontdekten dat wanneer ze de buitenkant van hun forten en huizen van gestampte klei bedekten met een dunne, vochtige laag gebrande kalksteen, dit chemisch reageerde met gassen in de lucht en een hard, beschermend oppervlak vormde.
Bloed verlengt daarom de levensduur van gewapende betonconstructies in agressieve (maritieme) omgevingen. Maar vanwege de aanzienlijke hoeveelheid water die het bevat, vermindert bloed de sterkte van beton .
Handig is dan om de verhouding simpel te laten zoals bij de 1:2:3 verhouding: 1 emmer cement – 2 emmers betonzand – 3 emmers grind. TIP! Bij funderingen kunt u beter een andere verhouding aanhouden: 1 deel cement, 2.5 delen zand en 3.5 delen grind. Daardoor meng je dan 0.5 deel water.
Soorten mortels
Een krimparme mortel is beschikbaar in een K30, K50 en een K70 sterkteklasse. K30 wordt meestal toegepast bij lichte (grondgebonden) woningbouw, K50 wordt bij wat zwaardere woningbouw (appartementsgebouwen) en K70 is geschikt voor bijvoorbeeld utiliteitsbouw.
De belangrijkste verschillen tussen zandcement en beton
Zandcement bevat alleen zand, cement en water, terwijl beton ook grind bevat. Dit zorgt ervoor dat beton een hogere sterkte en draagkracht heeft dan zandcement, waardoor het geschikt is voor zwaardere toepassingen, zoals funderingen of industriële vloeren.