Een meteoriet is een stuk ruimtepuin dat de dampkring van de aarde bereikt zonder volledig te verbranden. Het is een restant van een meteoor, dat ontstaat wanneer een stuk ruimteafval met hoge snelheid door de dampkring schiet en door wrijving en snelheid enorm warm wordt en begint te verbranden.
Een meteoriet is een soort puin uit de ruimte en ooit onderdeel van een meteoroïde. Dat is een stuk steen of ijs dat door de ruimte zweeft, soms zelfs een stofdeeltje. Het kan van een komeet zijn afgebroken of gewoon een overblijfsel zijn van het ontstaan van het zonnestelsel.
De kans dat een meteoriet inslaat op aarde is dus klein, maar onmogelijk is het niet. Kun je dan een meteoriet op jouw hoofd krijgen? Ja, die kans bestaat. Sterker nog, het is wel eens gebeurd.
De oudst bekende meteoriet heeft een ouderdom van 4,56 miljard jaar. De meeste meteorieten van asteroïdale herkomst hebben een ouderdom rond 4,5 miljard jaar. Meteorieten van de maan en Mars zijn vaak jonger (enkele miljoenen jaren).
Het kan ook in Nederland voorkomen dat een meteoriet plotseling de dampkring binnenvliegt, zoals in Rusland vrijdagochtend gebeurde. 'Ze kunnen overal inslaan.
Om een idee te geven: een stukje teruggevonden Marsmeteoriet heeft vandaag een gemiddelde marktwaarde van zo'n 1.000 euro per gram. Dat is méér dan de gramprijs voor goud, overigens iets wat ook in meteorieten voorkomt.
Deze massa-extinctie is tot op de dag van vandaag een raadsel voor wetenschappers, omdat het een van de meest selectieve is: alle niet-vliegende dino's, pterosauriërs, ammonieten en de meeste zeereptielen verdwenen, terwijl zoogdieren, vogels, krokodillen en schildpadden de meteorietinslag wel overleefden.
De Hoba meteoriet is de grootste meteoriet ter wereld. De meteoriet weegt maar liefst 66 ton en is een waar monument voor de Namibiërs. Ze werd in 1920 ontdekt door een boer nabij Grootfontein.
De zwaarste meteoriet die ooit op aarde is gevonden. De 'Hoba' van naar schatting 66 ton.
Dit strooiveld ontstaat omdat het oorspronkelijke object is uiteengespat door de spanningen op het materiaal ervan veroorzaakt door de wrijving met de dampkring. Dit soort inslagen komt redelijk frequent voor: naar schatting vallen er 500 meteorieten per jaar op aarde.
De kleur van een meteoor wordt bepaald door de ionisatie in de atmosfeer (die weer afhangt van de snelheid van de meteoroïde) en door de samenstelling van de meteoroïde zelf: rood kan wijzen op silicium, oranje op natrium, geel op ijzer, blauw/groen op koper of magnesium en paars op kalium of calcium.
De meeste deeltjes hebben een grootte tussen de 1 mm en 1 cm. Waarschijnlijk wegen ze bij het binnen dringen van onze dampkring niet meer dan 0,002 tot 2 gram! stukje gruis groter is dan normaal. Als zo'n meteoor helderder wordt dan de planeet Venus (ongeveer magnitude -4) dan spreken we over een vuurbol.
Op die dinsdag zal Bennu een kans van één op 2700 hebben om op aarde in te slaan. Het team onder leiding van Davide Farnocchia, navigatiedeskundige van het Jet Propulsion Laboratory van de NASA, kon de afstand waarop Bennu tussen 2019 en 2020 langs de aarde vloog met een foutmarge van slechts twee meter berekenen.
In de afgelopen twee eeuwen zijn in ons land maar 6 meteorieten geborgen. Ze kwamen neer in Uden (1840), Utrecht (1843), Diepenveen (1874), Ellemeet (1925), Glanerbrug (1990) en Broek in Waterland (2017).
Zij komen met een snelheid van meer dan 70.000 kilometer per uur de atmosfeer van de aarde in. Daar valt de meteoroïde uit elkaar. Door de energie van de botsing vertoont de atmosfeer een lichtspoor, op 75 tot 100 kilometer boven de aarde. Dat is de meteoor, of de 'vallende ster'.
Wil je zeker weten dat je een meteoriet in bezit hebt, dan kun je er het best een kopen in een geologisch museum of bij een publiekssterrenwacht of planetarium. De bijzondere stenen die vaak door mensen worden gevonden zijn niet meer dan dat: bijzondere stenen.
Planten hebben licht nodig om te leven, zonder dat gaan ze dood. Bij gebrek aan voedsel stierven de plantenetende dinosaurussen. Omdat deze dieren voedsel waren voor de vleeseters, stierven ook deze uit. Dit betekende het einde van het dinotijdperk.
De meteoriet was een chrondiet, een soort meteoriet die voor 86 procent uit ijzer bestaat. Dat blijkt uit onderzoek van Russische wetenschappers. Nasa schatte eerst dat de ruimtesteen 15 meter groot was, maar nu is dat bijgesteld tot 17 meter. De geschatte massa is gestegen van 7000 ton tot 10.000 ton.
In de tijd dat de dinosauriërs heersten over de aarde, moesten de zoogdieren zich gedeisd houden. Ook in evolutionair opzicht. Pas toen een meteoriet de dino's had weggevaagd, 66 miljoen jaar geleden, bloeiden hun opvolgers op en ontstonden de vele soorten zoals knaagdieren, walvissen en primaten.
De meteoriet die 66 miljoen jaar geleden insloeg op de aarde, en daarmee het einde inluidde van de dinosauriërs, veroorzaakte een gigantische tsunami. Dit komt naar voren uit nieuw onderzoek van het Amerikaanse tijdschrift Geophysical Union.
65 miljoen jaar geleden slaat er een meteoriet in op aarde. Niet zo fijn voor de dinosaurussen die dan op aarde wonen. Door de inslag ontstaat er een tsunami, wordt het ijskoud en sterven veel dieren uit. De meteorietinslag is dus op meerdere manieren fataal voor de dinosauriërs.
Een meteoriet met een doorsnede van zo'n tien kilometer kwam in zee voor de kust van het huidige Mexico terecht in de buurt van het plaatsje Chicxulub en zorgde voor een massa-uitsterving, die het einde betekende van meer dan 75 procent van de soorten op aarde.
Het gaat om een megaraptor, een vleesetende dinosaurus. Met zijn leeftijd van 70 miljoen jaar, is het een van de laatste vleesetende dino's op aarde. Zo'n 5 miljoen jaar later stierven de dinosauriërs uit. De megaraptor lijkt op een Tyrannosaurus rex, maar hij was iets dunner.
De kolossale reuzenmeteoriet die 66 miljoen jaar geleden een eind maakte aan de heerschappij van de dinosaurussen, was mogelijk niet alleen. Vrijwel tegelijkertijd sloeg er voor de kust van Afrika een kleiner hemellichaam in, dat een krater achterliet op de oceaanbodem.