Het ISS of het internationale ruimtestation (Engels: International Space Station) is een ruimtestation dat in een baan om de Aarde draait en door verschillende landen wordt gebouwd, bemand en bekostigd. Op 20 november 1998 werd de eerste module gelanceerd en sinds 2 november 2000 is het station permanent bewoond.
Het internationale ruimtestation ISS (International Space Station) draait eenmaal in de ongeveer anderhalf uur rondjes om de Aarde, op een hoogte van circa 400 km.
Het internationale ruimtestation ISS draait in een baan om de aarde op een hoogte van ongeveer 400 kilometer. Het ISS doet er 90 minuten over om een heel rondje om de aarde te maken. De dag en nacht aan boord van het ISS verschilt van de dag en nacht op aarde.
Net als de maan heeft het ISS twee kanten: de ene kant naar de zon gericht en de andere ervan af. De temperatuur aan de kant van de zon kan oplopen tot 250 °F (ca. 120 °C), terwijl hij aan de 'donkere kant' kan dalen tot onder -250 °F (ca. -160 °C).
duane hoe lang duurt het om naar de ruimte te gaan? André Kuipers Het duurt 528 seconden om in de ruimte te komen.
Het absolute nulpunt of nul Kelvin, is min 273 graden Celsius, de temperatuur waarop atomen in theorie volledig zouden moeten stoppen met bewegen. Met een temperatuur van 100 nanoKelvin zijn de BEC's in het ISS kouder dan de gemiddelde temperatuur in de ruimte, waar het zo'n 3 Kelvin is of -270 graden.
Een astronaut zonder pak zwelt op
Een mens die wordt blootgesteld aan het vacuüm van de ruimte, zal niet meer dan een paar seconden leven, maar ontploft niet. De astronaut zwelt echter wel degelijk merkbaar op, en de ingewanden en organen worden door lichaamsopeningen naar buiten geperst.
Natuurlijk moeten astronauten in het ISS ruimtestation ook naar de toilet. Er is een speciaal toilet ontwikkeld met constante afzuiging. Als astronauten in het ISS ruimtestation geplast hebben in het speciale toilet, dan wordt hun plas niet zomaar doorgetrokken. Het wordt opgevangen en zeer efficiënt verwerkt.
Drie nieuwe bemanningsleden zijn vandaag aangekomen in het ruimtestation ISS, hun tijdelijke huis in de ruimte. Met hen erbij wonen daar nu negen mensen. Het gebeurt niet vaak dat er zo veel mensen tegelijk in het zwevende laboratorium verblijven.
Het ISS (International Space Station) is een ruimtestation dat continue in een baan om de aarde draait. Dit ruimteschip wordt door diverse landen bekostigd, gebouwd en bemand. De eerste module werd op 20 november 1998 gelanceerd en sinds 2 november 2000 is het station permanent bewoond.
De Ruimte begint bij 100 km boven de aarde, de Kármánlijn.
Het is een denkbeeldige grens om een onderscheid te kunnen maken tussen luchtvaart en ruimtevaart. Deze lijn wordt beschouwd als het “begin” van de ruimte, maar eigenlijk heeft de aardatmosfeer geen scherpe begrenzing.
Het ISS valt om de aarde heen en daar heb je een bepaalde snelheid voor nodig en dat is ongeveer 28 000 kilometer per uur. Als je minder snel gaat, dan begin je terug te vallen naar de aarde. Waarom moet het op een hoogte van 400 kilometer? Omdat je daar geen lucht hebt en daar ook niet wordt afgeremd.
Overdag is het ISS niet zichtbaar, daarvoor is het zonlicht te fel. Alleen als het na zonsondergang op aarde donker is en het ISS nog zonlicht vangt kan het zichtbaar worden.
Er zijn onderzoekers die de grens trekken op 118 kilometer. Op grotere hoogten bewegen geladen deeltjes van de zon zich rechtuit, eronder schieten ze door botsingen met luchtdeeltjes alle kanten op.
Als het ISS af is, is het 100 meter lang en 80 meter breed: dat is net zo groot als een voetbalveld.
Omdat het zonlicht er niet wordt verspreid tot een blauwe hemel, ziet de ruimte eruit als een zwarte deken bezaaid met sterren. De ruimte wordt gewoonlijk gezien als helemaal leeg. Maar dat is niet waar. De grote ruimtes tussen de sterren en planeten zijn gevuld met enorme hoeveelheden dun uitgespreid gas en stof.
"Astronauten blijven nu ongeveer een half jaar in de ruimte. Dat heeft te maken met de houdbaarheid van de Sojoez-capsule. Die moet op een gegeven moment vervangen worden vanwege het slechter worden van de batterijen en de brandstof voor de stuurraketjes."
Het internationale ruimtestation ISS (International Space Station) bevindt zich op een hoogte van ongeveer 400 kilometer boven de Aarde. De bouw van dit complex begon in 1998 nadat de eerste Russische module vanop de Baikonoer lanceerbasis in Kazachstan de ruimte in gebracht werd.
De lucht binnen de dampkring is anders en 'dikker' dan in de ruimte. Zodra de raket dichter bij aarde komt 'botst' hij het ware tegen die andere lucht en gaat langzamer. Uit zijn punt komen drie grote parachutes die het luchtschip nog meer afremmen. Zo kan de raket rustig in de zee landen.
Dit bestaat uit, geheel in lijn met de medemens op aarde, groente, fruit, vlees, vis, noten, water, thee, koffie en ga zo maar door. Voordat je je zorgen maakt of er ook iets te snacken valt: jazeker. Chocola, limonade, snoep, koek: het ruimteleven lijkt culinair gezien zo slecht nog niet.
Water levert astronauten zuurstof
Het water is met name waardevol omdat er zuurstof uit wordt gemaakt, die de astronauten inademen. Met elektrolyse worden de watermoleculen gesplitst in zuurstof en waterstof. De zuurstof wordt naar de cabinelucht geleid, de waterstof is onbruikbaar en wordt afgevoerd, de ruimte in.
Tijdens hun verblijf in het internationale ruimtestation ISS moeten astronauten blijven werken en leven in een omgeving die heel anders is dan hier op aarde. Toch moeten ze zich schoon houden, naar de wc gaan, eten en drinken, en fit en gezond blijven.
Hoe ruikt de maan dan? “De eerste indruk van die geur was dat het deed denken aan buskruit, al was de geur niet metalig of bijtend. Maar het leek toch nog het meest op buskruit”, zo zegt Harrison 'Jack' Smitt, een astronaut van Apollo 17, die in december 1972 op de maan liep.
Doordat er in de ruimte bijna overal een vacuüm is, bestaat er dus geen geluid. Echter, dankzij diverse amusante filmpjes weten we dat de astronauten in het ISS wel degelijk met elkaar en tegen een camera kunnen praten (en zingen).
Het pak van Armstrong kostte in de jaren zestig 100.000 dollar (90.000 euro) – al is dat, aangepast aan de prijzen van vandaag, al snel het zevenvoudige. Het eindproduct was een technologisch wonder dat Armstrong beschermde tegen de extreme hitte en koude op het maanoppervlak.