Zo'n streepje op de e heet ook wel een accent aigu. Wil je een streepje naar links (hè), dan heet het een accent grave.
Het accent aigu (Latijn: acutus, scherp), in de drukkerij kort met kuut aangeduid, is een diakritisch teken in de vorm van een streepje boven een letter dat van linksonder naar rechtsboven wijst.
Streepje naar links (accent grave)
Alt+` en daarna a maakt à. Alt+` en daarna e maakt è.
Bij woorden die aan een andere taal zijn ontleend, mogen de accenttekens accent aigu (´), accent grave (`), accent circonflexe (^), en andere diakritische tekens zoals het trema (¨), de umlaut (¨) en de cedille (ç) ook bij hoofdletters worden gebruikt. De tekens geven aan hoe het woord uitgesproken moet worden.
Je spreekt de è dan hetzelfde uit als dat je in het Nederlands het woord 'erg' zou zeggen. Een streepje naar boven: (') In het Frans noem je dit de accent aigu . Dit zie je alleen boven de letter e. Als er een woord is met é dan spreek je de é uit als een lange ee.
Het accent circonflexe, of kortweg de of het circonflexe of circumflex (Latijn: circumflexus, rond, gebogen), is een dakvormig diakritisch teken op een klinker of een medeklinker.
Het streepje bij de accent aigu (é) wijst naar Heiligerlee en wordt uitgesproken als de e in lee. Het streepje bij de accent grave (è) wijst naar Den Helder en wordt uitgesproken als de e in hel. Of: é met de regel méé. Streepje naar rechts dus.
De schuine streep wordt meestal gebruikt om een keuzemogelijkheid aan te geven. Voor en na een schuine streep wordt over het algemeen geen spatie gezet. Ik kom wel/niet naar de informatieavond.
Ê (onderkast: ê) is een letter E met een accent circonflexe er op. Het is een letter in het Friulische, het Koerdische en het Vietnamese alfabet. De letter komt ook voor in het Afrikaans, Frans, Nederlands, Portugees, Welsh en het Albanees, maar alleen als een variant op de gewone "e".
Een streepje dat andersom op de e staat, heet een accent grave. Dit typ je door kort de toets naast de 1 in te drukken. Daarna tik je de e en verschijnt er en è.
De correcte spelling is én. Voor het klemtoonteken gebruiken we het accent aigu (én).
Zo'n streepje op de e heet ook wel een accent aigu. Wil je een streepje naar links (hè), dan heet het een accent grave. Hoef je niet te onthouden maar is toch leuk om te weten.
' Het nadrukteken is altijd een streepje van linksonder naar rechtsboven. Om een woord of lettergreep te benadrukken, gebruik je het nadrukteken of klemtoonteken ( ´ ). Dat teken ziet er net zo uit als het accent aigu, het accent dat bijvoorbeeld op café staat.
Het &-teken is een ampersand. Dit woord spreek je uit als 'ampursant', met de klemtoon op de eerste óf laatste lettergreep. Ook de termen et-teken en en-teken komen voor. Het teken & is een gestileerde weergave van het Latijnse woord voor 'en': et.
De tilde is het diakritisch teken ~. Meestal wordt het boven een letter aangebracht, maar onder andere in de natuurwetenschappen wordt het ook als zelfstandig symbool gebruikt.
De meest gebruikte interpunctietekens in het Nederlands zijn de punt, de punt-komma, de dubbele punt, de komma en de aanhalingstekens. Het gebruik van deze tekens is gebonden aan een aantal regeltjes en richtlijnen.
De tekst die tussen de haakjes staat, wordt voorafgegaan door het openingshaakje en gevolgd door het sluitingshaakje. Voor schriftsoorten met een schrijfrichting van links naar rechts geldt: een haakje openen ziet er zo uit: ( een haakje sluiten ziet er zo uit: )
- worden gebruikt met enkele of dubbele tekens (' ' of “ ”), - worden gebruikt om een citaat weer te geven, - worden gebruikt om ironie weer te geven, - worden gebruikt om te verwijzen naar een woord in de tekst of naar een titel.
Het accent grave (Latijn: gravis, zwaar), ook bekend als backtick, in de drukkerij kort met graaf aangeduid, is het streepje op een letter dat van linksboven naar rechtsonder wijst. Het wordt in het Nederlands op een klinker geplaatst als deze anders moet worden uitgesproken en dat niet uit het zinsverband blijkt.
De Ï wordt in de meeste talen, waaronder het Nederlands, Afrikaans, Catalaans, en Frans, niet gebruikt voor een specifieke klankweergave, maar om aan te geven dat I niet met een voorgaande klinker een diftong vormt, maar met een hiaat alléén uit te spreken is.