Tiburonia granrojo. De Tiburonia granrojo is pas in 2003 ontdekt. De naam komt van het Spaanse woord voor haai, namelijk “Tiburon”, zo werd de kwal genoemd door de crew die hem ontdekte. Eigenlijk zou de kwal de naam “Big Ugly” (grote lelijkerd) krijgen, maar het werd uiteindelijk granrojo (of te wel “grote rode”).
De grootste kwal ter wereld is de gele haarkwal. Hij komt onder andere voor in de Arctische, Noord-Atlantische en Noord-Pacifische Oceaan. Hij is erg groot en heeft meterslange tentakels. De grootste gele haarkwal spoelde aan in Massachusetts Bay (Verenigde Staten) in 1870.
Kwallen in Nederland
Het gaat daarbij voornamelijk om vijf soorten kwallen: de oorkwal, de kompaskwal, de gele en blauwe haarkwallen en de zeepaddenstoel. De ribkwal is geen kwal, dus die hoort niet in het rijtje thuis. Maar daar komen we nog op terug.
Bloemkoolkwallen kunnen normaliter tot wel 90 centimeter lang worden en zo'n 35 kilo wegen. Hiermee is de kwal de grootste die in de Britse wateren – en de Noordzee – vertoeft.
De gevaarlijkste kwallen zijn tropische soorten, waarvan de giftigste de Australische zeewesp (Chironex fleckerii) is, die dodelijk kan zijn voor de mens. Langsheen onze kustlijn komen geen soorten voor die dodelijk zijn voor de mens. Maar een contact met bepaalde Noordzeekwallen kan een onaangename ervaring zijn.
Kwallen hebben tentakels met netelcellen die gif bevatten. Als je in aanraking komt met een kwal, komen de netelcellen en het gif op de huid. Dit geeft een brandend en prikkend gevoel. Je voelt de bijtende pijn pas echt wanneer je uit het water komt.
Ben je gebeten door een kwal? Dan voel je direct een brandende of stekende pijn en een jeukend gevoel. Dit komt doordat de kwal met de naaldjes op zijn tentakels steekt en een gif in de huid spuit. Je kunt in het zeewater worden gestoken door een kwal, maar ook door een kwal die in het zand ligt.
Kwallen steken met brandharen, die vaak als tentakels onder de kwal langen of op zijn oppervlak zitten. Deze geven een reactie bij aanraking. Op de plaats waar deze brandharen de huid hebben geraakt, treedt een reactie op met roodheid, zwelling en soms blaarvorming. Er is vaak (veel) pijn, een branderig gevoel of jeuk.
Ze hebben geen brein en bestaan vrijwel geheel uit water – en toch beschikken ze over heel wat superkrachten.
De onderzoeker laat de imposante kwal op het strand liggen zodat andere mensen hem ook kunnen bewonderen. Wie dat wil, kan het dier gewoon oppakken. Deze kwal is ongevaarlijk, volgens Ecomare, het centrum voor wadden en Noordzee. De netelcellen zijn te zwak om door de menselijke huid te dringen.
De meeste kwallensoorten die je in Nederland tegenkomt, kunnen geen kwaad. Eigenlijk is alleen de kompaskwal gevaarlijk. Deze kwal heeft bruine V-vormige strepen.
Ook voor de bloemkoolkwal, ook wel de zeepaddestoel genoemd, hoeven we niet bang te zijn. Hoewel ze onwijs groot kunnen worden, deze anderhalve meter grote werd bijvoorbeeld gespot bij de Engelse kust, is de steek van deze imposante kwal niet gevaarlijk.
Nematocysten (netelcellen) komen niet enkel voor op de tentakels, maar ook op de mondarmen en de hoed. Heel de kwal is dus giftig. Een contact met de parelkwal is pijnlijk. De huidletsels kunnen een onregelmatige vorm aannemen (bij contact met de hoed) en zien eruit als brandwonden.
De gele pijlgifkikker is het giftigste dier op aarde
De giftigste pijlgifkikker – en het giftigste dier ter wereld – is de gele pijlgifkikker, die in de regenwouden van Colombia leeft. Eén kikker bevat genoeg gif om 10 mensen te doden. De kleurrijke pijlgifkikker maakt geen geheim van zijn gif.
Kubuskwallen kunnen wel 3 meter lang worden en 25 centimeter breed. Die kom je niet graag tegen als je lekker in de zee aan het zwemmen bent. De Kubuskwal dankt zijn naam aan hun kubusvormige lichaam. Hij komt voor in zeeën rond Australië, Indonesië en Thailand.
De Cyanea capillata of gele haarkwal is groter (tot 50 cm doorsnede) en giftiger dan de blauwe haarkwal en is geel of bruin van kleur. Aan de hoed hangen 150 tentakels die een meter lang kunnen worden.
Deze kwallen liggen vaak ondersteboven op de bodem van een oceaan of watertank en trekken hun lichaam één keer per seconde in.
Kwal – Oneindig
Ze maken cycli van oud naar weer jong, dit kan oneindig door gaan.
Om alvast één misverstand uit de wereld te verhelpen, kwallen bijten niet maar steken met hun tentakels. Dat wordt dan wel een kwallenbeet genoemd. De tentakels van kwallen bevatten netelcellen met gif. Tijdens een kwallenbeet wordt dit gif in de huid van de mens gespoten.
Antwoord van de Bieb:Sea Life Scheveningen zegt het volgende:Niet langer dan een paar uur. Dit hangt ook van het weer af: als de zon schijnt gaat het verdrogen sneller. Eigenlijk is het ook niet echt ''overleven'', een kwal op het droge is langzaam aan het sterven.
De andere vijf procent bestaat uit cellen, een maag en mond. De meeste kwallen kunnen niet zwemmen en drijven mee met de stroming van de zee. Ze komen in alle oceanen en zeeën voor en er zijn zelfs een paar soorten die in zoet water leven.
Komt de kwal in contact met een vijand, dan schieten de netelcellen als een soort harpoen uit de tentakel. Het gif uit die cellen komt in je huid terecht, met jeuk en pijn tot gevolg. In Nederland is de kans dat je een (zeer) giftige kwal tegenkomt gelukkig niet heel groot.
Kleine visjes kunnen schuilen tussen de tentakels van een kwal en zo overleven. Verder is de kwal een delicatesse voor schildpadden en sommige vissen en eet-ie zelf weer kreeftjes, waardoor de populatie goed blijft. Wist je trouwens dat een kwal nog kan steken als-ie dood is?
Plassen over een kwallenbeet: het zou het prikken tegen gaan, maar maakt het juist erger! Harpoenachtige cellen van de kwallententakels die op je huid liggen komen door de urine alsnog in je vel. Azijn helpt wel, omdat het het gif in de cellen neutraliseert.
Wat eten kwallen? Kwallen eten vissenlarven en kreeftachtigen. Met de netelcellen die ze op hun tentakels hebben verlammen ze hun prooi, en met hun tentakels brengen ze de prooi naar hun mond.