Wanneer plastic kookgerei gebruikt wordt wanneer voedsel boven de 70 graden verhit wordt, kunnen er schadelijke oligomeren vrijkomen en in het voedsel belanden. Wanneer die in hoge dosissen genuttigd worden, kunnen ze leiden tot aandoeningen aan de lever en de schildklier.
Brandend plastic laat giftige gassen en stoffen vrij, waaronder kankerverwekkende. Plastics zijn namelijk altijd chemisch bewerkt, bijvoorbeeld met vlamvertragers. Branden zijn hierdoor veel toxischer dan vroeger. Kanker is een gevreesde beroepsziekte onder brandweermannen.
Maag en darmen
Grotere stukken plastic kunnen bovendien hun maag-darmstelsel blokkeren, waardoor het plastic niet meer uitgepoept kan worden. In andere gevallen wordt plastic in de maag vermalen tot kleine stukjes die elders worden achtergelaten.
Bloeden door scherpe stukjes glas, plastic of metaal in eten
Het kan gevaarlijk zijn. Scherpe stukjes kunnen je gebit, mond, keel of maagdarmkanaal beschadigen. Als je verder niets merkt, hoef je je geen zorgen te maken en poep je het vanzelf weer uit.
Op veel plaatsen in de wereld wordt het openlijk verbrand, waarbij verschillende gezondheidsbedreigende stoffen vrijkomen, waaronder dioxines, furanen, kwik, polychloorbifenylen (PCB's) en polycyclische aromatische koolwaterstoffen (PAK's) uit het verbrande plastic afval in de atmosfeer.
Onderzoek toonde aan dat plastic deeltjes in de longen aanwezig kunnen blijven, vooral bij mensen met longziekten. Wanneer de deeltjes in de longen blijven zitten, blijven ze daar waarschijnlijk lang zitten omdat ze bio-persistent zijn, wat tot ontstekingen kan leiden.
Omdat je pannen en kopjes zo warm worden tijdens hun schrobbeurt, verdampen ze na afloop een heleboel water dat aan ze blijft hangen. Plastic blijft relatief koel. Daardoor verdwijnen de resterende druppels niet in de lucht, maar blijven ze op de oppervlakte liggen.
Nieuwe WWF-studie over plastic
Het resultaat: gemiddeld eet een mens ongeveer 2000 microplastic deeltjes per week. Dat is ongeveer 5 gram, zoveel weegt een bankaart! De producten waar de meeste microplastics in zitten zijn: water, bier, schaaldieren zoals scampi's en garnalen en zout.
"Gemiddeld eten mensen nu mogelijk zo'n 5 gram plastic per week, wat gelijk staat aan het gewicht van een bankpas. Ons onderzoek toont dat mensen gemiddeld per jaar meer dan 100.000 stukjes microplastic consumeren. Dat is ongeveer 21 gram per maand, iets meer dan 250 gram per jaar.
Een volwassene krijgt dagelijks gemiddeld 880 deeltjes microplastic binnen, blijkt uit modelstudie. Bij iets simpels als het openen van een plastic flesje komen al microplastics vrij: plastic deeltjes tussen 1 en 5.000 micrometer groot.
500 jaar: Plastic flessen gemaakt van PET doen er maar liefst 500 jaar over voor ze zijn vergaan.
Plastic vergaat niet. Dat betekent dat al het geproduceerde plastic dat in de natuur terecht is gekomen daar op de een of andere wijze nog aanwezig is.
Plastic vormt niet alleen een ernstige bedreiging voor het milieu, maar wellicht ook voor onze eigen gezondheid. We eten, drinken en ademen plastic, en krijgen zo minuscule deeltjes kunststof binnen. We weten al dat de chemicaliën die aan plastic worden toegevoegd enigszins tot zeer schadelijk zijn voor ons lichaam.
Dat klopt, plastic is moeilijk brandbaar, maar plastic kan wel smelten. Als plastic gaat smelten is het enorm heet en kan het veel leed en schade aanrichten. Daarnaast kan plastic wel zorgen voor vlamoverdracht waardoor andere zaken aangestoken kunnen worden.
PMD-afval en CO2
De CO2-uitstoot per ton PMD (plastic, metaal, drinkverpakking) ligt gemiddeld hoger dan van gewoon restafval. Alleen plastic zou bij verbranding al leiden tot een CO2-uitstoot van 2500 kg.
Het Europees agentschap voor chemische stoffen (ECHA) werkt aan een verbod op toegevoegd microplastic dat niet biologisch afbreekbaar is. Er valt dus moeilijk aan microplastics te ontkomen. We ademen ze in en krijgen ze binnen via ons eten en drinken – denk aan flessen water, bier, honing, suiker, zout en schaaldieren.
Plastic smelt als je het verhit tot een bepaalde temperatuur. Het wordt zacht wanneer je het verwarmt en de vorm verandert ook. Hoe dit proces verloopt hangt echter af van het soort plastic dat je gebruikt. Sommige kunststoffen worden zacht als je ze verwarmt, terwijl andere vloeibaar worden als je ze verwarmt.
Overal in ons milieu zijn kleine plastic deeltjes aanwezig. We krijgen ze binnen via het voedsel dat we eten, het water dat we drinken of de lucht die we inademen.
Ze worden bewust toegevoegd aan cosmeticaproducten zoals tandpasta, shampoo en make-up. Producenten gebruiken microplastics om hun producten bijvoorbeeld mooier en beter smeerbaar te maken. Volgens programmadirecteur van de Plastic Soup Foundation Jeroen Dagevos is dat vooral een financiële keuze.
Het equivalent van een rietje! En dan niet zo'n gezellig pasta-rietje dat op den duur afbreekt, maar zo'n old school inmiddels veelal verboden plastic rietje. In jóuw buik. Onder microplastics vallen deeltjes ter grootte van een sesamzaadje.
Uiteraard voldoen wij aan alle nationale en Europese voorschriften inzake kunststoffen en kunnen je verzekeren dat al onze producten die in België verkocht worden geen hormoonverstorende stoffen bevatten en BPA-vrij zijn.
Het samensmelten van plastic gaat natuurlijk gepaard met een hete strijkbout en het smelten van plastic geeft een stank af. Zorg ervoor dat je in een goed geventileerde ruimte werkt en raak het plastic niet aan terwijl het nog warm is. Er zijn verschillende voorkeuren voor de warmte van de strijkbout.
Hoge dichtheid polyethyleen is een stevige plasticsoort die gebruikt wordt voor o.a. bepaalde types flessen en plastic tasjes. Omdat HDPE grotendeels uit koolstof en waterstof bestaat, komen er geen gevaarlijke stoffen vrij bij blootstelling aan hogere temperaturen. Deze vorm van plastic is veilig.