Zeesterren hebben geen hoofd of hersenen of ingewikkelde zintuigorganen zoals oren, neus, ogen. Ze krijgen wel prikkels door hun armen waarneer ze in ander water komen of eten vinden.
Aan de onderzijde van de armen van zeesterren zitten tot wel duizenden pootjes met zuignappen. Deze zogenoemde buisvoetjes bewegen onafhankelijk van elkaar; zeesterren hebben namelijk geen centraal zenuwstelsel dat de boel coördineert.
De meeste zeesterren eten vooral mosselen en andere tweekleppigen. Die worden eerst met brute kracht open getrokken. Staat de schelp een stukje open, dan pompt de zeester zijn maag naar buiten en vouwt hij die vervolgens in de schelp om de mossel heen.
Mocht u een keuken vol gegrilde zeesterren hebben, dan is dit hoe ze in Qingdao worden gegrild. Bereid een grill voor door de verwarmde roosters met olie te bestrijken. Bestrijk beide kanten van de zeester met olie en kruid met zout, peper en cayennepeper. Leg een zeester op wat op zijn rug lijkt en gril hem 5 minuten.
Zeesterren: hersenloos aan de wandel. Zeesterren wandelen over de zeebodem, vinden smakelijke prooien en vluchten voor gevaar. En dat terwijl ze geen hoofd en geen hersenen hebben!
De octopus, de sterspeler
Eén – weliswaar slap – lichaam, één bek, drie harten, negen hersenen – één in zijn hoofd en één in elk van zijn acht tentakels: aanschouw de octopus (Octopus Vulgaris).
Kwallen, koraal, schimmels, bacteriën en de beroemde slijmzwammen redden het prima zonder hersenen. Directeur van het Sensory and Evolutionary Ecology Lab, Dr. Tom White, onderzoekt hoe leren werkt bij verschillende soorten en wat dit zegt over evolutie.
Zeesterren eten
In Nieuw-Zeeland is het een stuk gebruikelijker om de zeedieren te nuttigen, na een paar minuten roosteren op het vuur. Vooral op het Noordereiland is foerageren – oftewel: het zelf zoeken naar voedsel in de omgeving – nog steeds een traditie van Maori-stammen, de eerste bewoners van Nieuw-Zeeland.
"Het ziet er een beetje raar uit, maar de meeuwen doen het met een reden: ze zijn superopportunistische eters en als ze denken dat ze iets naar binnen kunnen krijgen, gaan ze ervoor." Zeesterren zijn eigenlijk ook een goede maaltijd, zegt Holinda, en ze geven de meeuwen veel "waar voor hun geld."
Vijanden van de zeester is de wulk, grote krabben, zeemeeuwen, maar ook kannibalisme is onder jonge zeesterren een veel voorkomend verschijnsel.
Volgens de Wet op dierproeven valt onderzoek met ongewervelde dieren, zoals insecten, kreeften en zeesterren, niet onder proefdieronderzoek. De wet beschouwt ongewervelde dieren -die geen ruggengraat hebben- als dieren zonder een (grote) hersencapaciteit, die ook geen stress of pijn ervaren.
De zeesterren houden het niet lang vol op het droge, na een paar minuten worden ze slap en gaan ze dood. Wie de diertjes wil redden, kan ze een handje helpen. "Zie je ze aanspoelen?Dan kun je ze gewoon oppakken en terug in de zee leggen", aldus de bioloog.
De maximale leeftijd van zeesterren is ongeveer 35 jaar, alhoewel van veel soorten de maximale leeftijd niet bekend is. De meeste soorten worden waarschijnlijk tussen de vier en zes jaar oud.
Slangsterren kunnen prima leren, zelfs zonder hersenen
Deze schuwe zeedieren hebben geen noemenswaardige hersenen. Ze hebben alleen zenuwbanen die door elk van hun vijf wiebelende armen lopen en die bij hun mond samenkomen om een zenuwring te vormen .
Er is relatief veel zekerheid dat vissen pijn kunnen voelen; bij schaaldieren zoals kreeften is dit in mindere mate het geval. Vooral bij weekdieren zoals mosselen is er onzekerheid over hun pijnervaring – met uitzondering van koppotigen zoals octopussen.
Deze dieren hebben écht geen hart
O.a. zeesterren, kwallen en zeekomkommers hebben helemaal geen gespierde pomp nodig om hun lichaam van zuurstof te voorzien.
Hoewel ze geen traditionele ogen hebben, hebben zeesterren lichtgevoelige structuren aan het uiteinde van elke arm. Hierdoor kunnen ze licht en donker waarnemen, wat hen helpt bij het navigeren en het detecteren van roofdieren.
Veel verschillende dieren eten zeesterren, waaronder vissen, zeeschildpadden, slakken, krabben, garnalen, otters, vogels en zelfs andere zeesterren . Hoewel de huid van de zeester hard en hobbelig is, kan een roofdier hem in zijn geheel opeten als zijn mond groot genoeg is. Roofdieren met kleinere monden kunnen de zeester omdraaien en de zachtere onderkant opeten.
Het doorslikken van een hele eekhoorn lijkt misschien onaangenaam, maar grote hapjes vallen niet zwaar bij meeuwen , zegt Rock. Dat komt omdat meeuwen — net als uilen — spiermaagjes hebben waarmee ze grote prooien kunnen doorslikken en de niet-zo-lekker-om-te-eten delen eruit kunnen filteren, die ze vervolgens in de vorm van pellets uitstoten.
Dit zal u misschien verbazen, maar zeesterren zijn eetbaar.Tenminste sommige soorten . Zeesterren of zeesterren zijn stekelhuidigen, die nauw verwant zijn aan zee-egels en zanddollars. Ze leven alleen in zout water en hebben kleine buisvoetjes om zich voort te bewegen.
Dat gebeurt meestal in de winter en bij storm. Dan worden de zeesterren losgerukt van de zeebodem. Door de lage temperatuur raken ze versuft en kunnen ze zich niet terug vasthechten aan de bodem waardoor ze hulpeloos blijven ronddrijven.
De meeste zeesterren hebben vijf armen. Opmerkelijk is dat iedere arm dezelfde organen heeft. Zo heeft een zeester vijf maaglobben, vijf geslachtsorganen en vijf lichtgevoelige orgaantjes aan de punt van een arm.
Negen hersenen
'De hersenen van een octopus zijn dus door het hele lichaam verspreid. De tentakels van het dier kunnen elke willekeurige beweging aannemen, en veranderen zelfs van kleur,' aldus Hiemstra. Inktvissen-expert dr.
Olifanten vergeten nooit iets, luidt het gezegde.
Kwallen zijn waterdieren die geen hersenen, hart of longen hebben. Ze hebben geen hersenen, maar nemen reacties waar via hun tentakels. Ze hebben een netwerk van zenuwcellen over het hele lichaam. Daarom zijn ze gevoelig voor aanraking.