Volgens de wet mag een arts niet 'zinloos medisch handelen'. Dit betekent dat als iemand niet meer beter kan worden, of te zwak is om een bepaalde handeling te verdragen, de arts deze behandeling niet meer mag uitvoeren. Reanimeren gebeurt dus alleen als het kans van slagen heeft.
Iedereen die in het ziekenhuis een hart- en ademstilstand krijgt, wordt gereanimeerd. Maar soms kan ervoor gekozen worden om niet te reanimeren. Deze keuze kan door uzelf, door uw arts of door jullie samen worden gemaakt. Dit is een ingrijpende beslissing.
Dit is een keuze die u op elk moment kunt maken, bijvoorbeeld wanneer u gezond bent of wanneer u het einde van uw leven nadert. U kunt uw arts of medisch team duidelijk maken dat u geen reanimatie wilt als uw hart of ademhaling stopt .
Professionele zorgverleners zijn wettelijk verplicht om te stoppen met reanimeren als zij een niet-reanimerenpenning zien. Professionele zorgverleners zijn hulpverleners die geneeskundige zorg leveren volgens de wet BIG, zoals artsen en verpleegkundigen.
Als u zelf niet meer kunt beslissen over uw medische behandeling, kijkt de arts eerst of u een wilsverklaring heeft geschreven. Hierin staat wat er moet gebeuren in zo'n situatie. Er staat ook of u iemand die namens u praat, heeft aangewezen. Als dit niet zo is, dan vraagt de arts uw naasten om te beslissen.
Ben je verplicht te reanimeren? Kort door de bocht gezegd, nee, je bent niet verplicht iemand te reanimeren.
Wie bepaalt of iemand wilsonbekwaam is? Het uitgangspunt is dus dat je zelf beslist. De hulpverlener moet bij elke beslissing opnieuw beoordelen of je zelf bewust kunt kiezen. Zo ja, dan is de keuze aan jou.
Wanneer er sprake is van een ademstilstand of een hartstilstand moet er direct gehandeld worden. Reanimatie bestaat dan vaak uit het geven van hartmassage, beademing en eventueel elektrische schokken met een AED (automatische externe defibrilator). Door reanimatie kan uw leven gered worden.
In veel gevallen worden alle aspecten van de reanimatiepoging beheerd door één paramedicus, terwijl de andere het ambulancevoertuig bestuurt . In bepaalde omstandigheden, wanneer de middelen het toelaten, kan er extra personeel beschikbaar zijn om te helpen bij de reanimatiepoging tijdens het transport.
In een wilsverklaring zet u op papier welke medische behandelingen u wel of niet wilt. U kunt bijvoorbeeld opschrijven dat u geen reanimatie wilt als uw hart stil staat. U kunt ook opschrijven in welke situatie u uitzichtloos ondraaglijk lijdt en of u dan euthanasie wilt.
Reanimatie mag niet worden toegepast op iemand die normaal ademt of een pols heeft en in situaties waarin u of het slachtoffer nog meer gevaar loopt . Door deze scenario's te herkennen, kunt u schade voorkomen en ervoor zorgen dat reanimatie effectief wordt toegepast en alleen wanneer nodig.
Er zijn echter enkele noodgevallen waarin u de reanimatieprocedure moet stoppen of helemaal moet vermijden. Bijvoorbeeld, wanneer u geen reanimatie moet uitvoeren is wanneer u tekenen van leven opmerkt, fysieke vermoeidheid begint te voelen, tekenen van overlijden opmerkt, wanneer de persoon ernstige verwondingen heeft opgelopen , etc.
Het duurt slechts enkele minuten en doet geen pijn. U krijgt hiervoor een aantal elektroden op de huid geplakt. Die elektroden kunnen het elektrische signaal van het hart opvangen.
Van alle patiënten die terugkeer van spontane circulatie (ROSC) ontwikkelden, werd 14,3% van ROSC bereikt binnen 15 minuten na CPR. Met uitzondering van 1, ontvingen de meeste patiënten die ROSC ontwikkelden gedurende 24 uur maar niet overleefden tot ontslag, CPR langer dan 15 minuten .
De eerste ambulance stelt meestal de ademweg zeker met een buisje dat de keel of luchtpijp afsluit. Het kan zijn dat de tweede ambulance de tijdsbewaking overneemt, omdat dit intensief werk is. Ook moet er een infuus worden geplaatst, medicatie worden klaargemaakt en toegediend.
Tijdens het helikoptertransport kunnen het in- en uitladen van de patiënt, de bewegingen van het vliegtuig en de beperkte ruimte het vrijwel onmogelijk maken om effectieve handmatige borstcompressies uit te voeren, die van essentieel belang zijn voor de uitkomsten van een hartstilstand bij patiënten.
Maar een patiënt kan een arts niet verplichten om wél te reanimeren – in een medisch gezien zinloze situatie mag de arts dat weigeren, ook als de patiënt had aangegeven gereanimeerd te willen worden.
Uiteindelijk houden alle lichaamsfuncties ermee op: de ademhaling komt tot stilstand, het hart stopt met kloppen, het bloed stroomt niet langer en geleidelijk aan dooft de hersenactiviteit. Na de laatste ademhaling trekt de kleur helemaal weg uit het gezicht, de gestorvene wordt 'doodsbleek'.
Toch zijn mensen vaak bang om verkeerd te reanimeren en zo iemand te laten overlijden. Dit kan ervoor zorgen dat ze het niet durven en niets doen. Maar je kunt de situatie niet erger maken en geen leven verliezen, alleen maar een leven redden. Je start een reanimatie omdat er sprake is van een 'circulatie stilstand'.
Bij alle deelnemers worden er hartfilmpjes gemaakt. Op deze hartfilmpjes kan gezien worden of er een hartinfarct heeft plaatsgevonden. Als de deelnemer dit niet weet, en er is geen bewijs voor een klassiek hartinfarct in de medische dossiers van de deelnemer, dan spreken we van een stil hartinfarct.
Door het opstellen van een levenstestament houd je zelf de regie over je leven. Leg vast wat je wilt en wie beslissingen mag nemen als je dat zelf niet meer kunt. Het is altijd verstandig om een levenstestament op te stellen. Ook als je jong of gezond bent of een partner hebt.
Wilsonbekwaamheid is niet gekoppeld aan een diagnose
Een diagnose leidt nooit automatisch tot wilsonbekwaamheid. Iemand met bijvoorbeeld een psychiatrische aandoening, een verstandelijke beperking of dementie is niet automatisch wilsonbekwaam. Dit wordt per situatie beoordeeld.
Vraag om euthanasie van vrienden of familie
Euthanasie mag niet als familieleden of vrienden van de patiënt hier om vragen. Familieleden kunnen wel de wilsverklaring van de patiënt aan de arts geven. Dat mag als de patiënt zelf niet meer om euthanasie kan vragen.