In de Marokkaanse keuken worden veel kruiden gebruikt. De smaken, geuren en kleuren van bekende gerechten zoals tajine en couscous worden bepaald door de kruiden die er in gaan. Populaire kruiden zijn zwarte peper, witte peper, gember en kurkuma.
Speciale gerechten zijn mechoui, geroosterd lam en pastilla, een ovengerecht van duif (of kip) en amandelen in dun bladerdeeg. Een ander lekker gerecht is poulet au citron, malse kip, gestoofd met olijven en citroenen. Een typisch Marokkaans dessert is beghrir, pannenkoekjes met boter en honing.
Veel gebruikte voedingsmiddelen in de Marokkaanse keuken zijn brood (khubz), couscous (seksu), bloem, olijfolie, honing, schapen- of lamsvlees, rundsvlees, kip, vis, olijven, konijn, dadels en zonnebloempitten. En de Marokkaanse keuken zou de Marokkaanse keuken niet zijn zonder kruiden.
Za'atar is een kruidenmengsel uit het Midden-Oosten. Het hoofdingrediënt van deze mix is het gelijknamige kruid za'atar. Dat is een soort wilde oregano die smaakt naar een combinatie van oregano en tijm. Deze wordt gedroogd en fijngemalen met sumak (gedroogde zure besjes) en sesamzaad.
tijm (zn): الزعتر , حَاشَا(en) plant of the genus Thymus., زعتر , زَعْتَر(en) plant of the genus Thymus., صَعْتَر
Sumak is een smaakmaker in het Midden-Oosten, waar het ook zijn origine vindt. Het is de gedroogde, paarsrode, harige vrucht van de sumakstruik Rhus coriaria, een struikgrote verwant van de cashew- en mangoboom. Er zijn wel 150 verschillende soorten sumakstruiken waarvan slechts zes soorten eetbaar zijn.
De Marokkaanse fruitteelt beslaat een oppervlakte van ongeveer 1 miljoen hectare, waarop jaarlijks 3 miljoen ton aan fruit wordt geproduceerd. Olijven, amandelen, dadels en citrusvruchten zijn de vier belangrijkste fruitsoorten die in Marokko worden verbouwd.
Sowieso gebruiken de Marokkanen hun handen veel tijdens het eten, bijvoorbeeld om vlees te kluiven. Na de maaltijd wast men weer de handen en hierna drinkt men gezamenlijk thee. Als afsluiter eet men gebak of koekjes. Marokkanen gebruiken de lunch tussen 12.00 en 14.30 en eten 's avonds tussen 19.30 en 22.30.
Couscous met courgette en sinaasappel
Het zal je niet ontgaan zijn: veel Marokkaanse gerechten worden geserveerd met couscous. De kleine deegbolletjes vormen dan ook het nationale gerecht van Marokko en worden geserveerd met groenten en vlees.
Vanwege het moslimgeloof wordt er geen varkensvlees gegeten, maar wel veel lam, kip, vis, fruit en vruchten. Bekende Marokkaanse gerechten zijn couscous (geplette tarwe met groenten en vlees), harira (soep op basis van vlees, kikkererwten en linzen) en tanjia (gekruid en gestoomd lamsvlees).
Leidingwater in Marokko is niet veilig om te drinken.
Als groente wordt er veel artisjokken, courgettes, aubergines, groene asperges, kikkererwten en olijven gegeten. In Marokko wordt veel gebruikt gemaakt van stoofpotten, zoete gerechten en kruiden zoals: koriander, munt, komijn, kaneel, kurkuma, kardemom, gember, nootmuskaat en cayennepeper.
Ze mogen hun eigen taal niet blijven gebruiken. Ook in de moskeeën moeten de imams Nederlands spreken. Marokkaanse meisjes mogen geen hoofddoek dragen (dat werkt de integratie tegen). Marokkaanse jongens mogen niet op straat rondhangen (geeft overlast).
Voor een Marokkaan komt de familie vóór werk, vriendschap, relaties en soms zelfs voor het huwelijk. Voor moslims is het een plicht de ouders te gehoorzamen en veel Marokkanen nemen dit heel serieus. Om te kunnen trouwen, bijvoorbeeld, moet de bruidegom (hoe oud hij ook is) eerst zijn ouders om toestemming vragen.
Naast kruiden bestaat traditioneel Marokkaans eten ook veel uit vlees, kip en vis. Kip wordt in Marokko het meeste gegeten, gevolgd door rundvlees. De bevolking van Marokko geeft echter de voorkeur aan lamsvlees, maar dit is redelijk duur.
Centraal in de Marokkaanse keuken staan de kruiden, specerijen en vlees. Lamsvlees en rundvlees zijn twee zeer populaire vleessoorten in de Marokkaanse gerechten. Ook al worden er veel verschillende kruiden en specerijen gebruikt de gerechten zijn zelden pittig.
De Marokkaanse keuken is verfijnd en Marokkanen koken graag, en vaak op hoog niveau. Daarbij is het eten gezond. Veel verse groenten, verse kruiden en mager vlees en de bereidingswijze in de tajine, een stoofpot van aardewerk, is vetarm.
Ruim zeventig procent van de Marokkaanse bevolking identificeert zich als Arabier. Zij spreken het Marokkaanse dialect van het Arabisch en leven met de Arabische cultuur. De overige dertig procent zijn niet-gearabiseerde Berbers, die cultureel gezien Berbers zijn en vaak naast het Arabisch nog een Berbertaal spreken.
Marokkanen maken geen gebruik van bestek zoals wij. Ze eten met hun rechterhand, aangezien de linkerhand als onrein wordt beschouwd. Gewoonlijk gebruiken ze maar drie vingers om het eten op te scheppen. Voor de maaltijd worden de handen ritueel gewassen met oranjebloesemwater.
Bij de thee worden in Marokko allerlei soorten koekjes geserveerd. Vaak gemaakt van filodeeg, met nootjes (zoals amandelen), honing en oranjebloesemwater of rozenwater, waar de Marokkanen dol op zijn.
Stoofschotels of tajines typeren de Marokkaanse keuken. Daarin wordt meestal lamsvlees verwerkt. Zowel lamsniertjes, lamsbiefstuk, lamskotelet als schapenpoten maken deel uit van vele traditionele Marokkaanse gerechten. Maar ook rundvlees en geitenvlees is er populair.
Sumak is een smaakmaker uit het Middenoosten: de purperbruine, behaarde vruchten van de sumakplant worden gemalen als specerij gebruikt in onder meer de Iraanse, Turkse en Koerdische keuken. Wie soms uit de kookboeken van Ottolenghi kookt, is het vast al eens tegengekomen in de ingrediëntenlijst.
Welriekende sumak is een geneesplant. In de homeopathie wordt het vooral ingezet als middel bij diabetes en in de fytotherapie heeft het voornamelijk toepassing als kruid wat bedplassen kan tegengaan.
Sumak is een mengsel van de verschillende rode besjes van de sumakplant. Voor de specerij worden de besjes gedroogd en vervolgens vermalen tot een grof poeder. De smaak is fris-zurig (bijna als citroen), maar dan nog aromatischer.