Als je grote hoeveelheden auto-antilichamen of anti-nucleaire antilichamen (ANA) in je bloed hebt, kan dit wijzen op een auto-immuunziekte. De ANA-test spoort de anti-nucleaire antilichamen (ANA) in je bloed op. Anti-nucleaire antilichamen (ANA) richten zich tegen de kern (nucleus) van de cellen in je lichaam.
Bloedonderzoek is de meest gebruikte manier om autoantistoffen aan te tonen.
Het aantonen van antinucleaire antistoffen (ANA) draagt bij aan de diagnose van systemische auto-immuunziekten, zoals systemische lupus erythematodes (SLE), Sjögren-syndroom, systemische sclerose, idiopathische inflammatoire myopathie (IIM) en 'mixed connective tissue disease' (MCTD).
Bij veel auto-immuunziekten maakt het lichaam specifieke antistoffen aan die soms in bloedonderzoek kunnen worden gemeten. Bekende antistoffen zijn anti-TPO (bijvoorbeeld de ziekte van Hashimoto) en anti-TSI (ziekte van Graves). Er zijn ook auto-immuunziekten waar de antistoffen nog niet van bekend zijn.
Polycythaemia vera (pol-e-sy-THEE-me-uh VEER-uh) is een vorm van bloedkanker. Het zorgt ervoor dat uw beenmerg te veel rode bloedcellen aanmaakt. Deze overtollige cellen verdikken uw bloed, waardoor de bloedstroom vertraagt, wat ernstige problemen kan veroorzaken, zoals bloedstolsels.
Sommige auto-immuunziekten, zoals lupus of reumatoïde artritis, kunnen een verhoogd aantal witte bloedcellen veroorzaken.
Door een teveel aan rode bloedcellen wordt het bloed stroperiger. Daardoor stroomt het minder gemakkelijk door de kleine bloedvaatjes. Hierdoor is er een hoger risico op bloedstolsels in de aders (veneuze trombose) of in de slagaders (arteriële trombose). Polycythemia vera is een kwaadaardige bloedziekte.
In het begin zijn de symptomen van auto-immuunziekten vaak vrij licht en vaag, waardoor de patiënt er weinig aandacht aan besteedt. Denk aan vermoeidheid, hoofdpijn, futloosheid, darmklachten, spierpijn, gewrichtspijn … Bij een doktersbezoek wordt er zelden alarm geslagen, omdat de symptomen niet ernstig zijn.
Een verzwakt immuunsysteem herken je aan de volgende symptomen: Aanhoudende vermoeidheid. Terugkerende infecties, zoals regelmatige blaasontstekingen, ontstoken tandvlees, maagklachten of diarree. Regelmatige verkoudheidsklachten.
De prevalentie in Nederland is circa 1-3 op de 10.000 mensen en 80-90% daarvan is vrouw. De prognose van deze patiënten is de afgelopen decennia verbeterd, maar de ziekte veroorzaakt nog steeds schade aan organen en gewrichten en vroegtijdig overlijden.
Een normale titer is tot 1:40. Dit wil zeggen dat de antistoffen nog aantoonbaar zijn als het serum van de patiënt 40× verdund is. Vanaf een titer 1:160 wordt de test positief genoemd. Dit komt bij 5% van de mensen voor, zonder dat zij klachten hebben.
Sommige medicijnen (bijv. hydralazine, TNF-alfa-remmers, antibiotica ) kunnen een aandoening veroorzaken die medicijn-geïnduceerde lupus wordt genoemd, die geassocieerd wordt met positieve ANA-testen. Deze aandoening verdwijnt meestal wanneer de medicatie wordt stopgezet.
Via een bloedonderzoek stelt de reumatoloog vast of er sprake is van verhoogde ontstekingswaardes, zoals BSE en CRP. Het bloedonderzoek toont ook aan of er auto-antistoffen, zoals ANA en antistoffen tegen dubbelstrengs DNA, in het bloed aanwezig zijn.
Chronische stress kan leiden tot auto-immuunziekten doordat immuuncellen gezond weefsel aanvallen. Dit kan de progressie van auto-immuunziekten zoals reumatoïde artritis en lupus versnellen.
Aan de andere kant kan een bezinkingssnelheid in het normale bereik reumatologen afhouden van een auto-immuundiagnose . Als een patiënt bijvoorbeeld gewrichtspijn heeft, maar geen tekenen van ontsteking vertoont, kan een reumatoloog artrose onderzoeken in plaats van een auto-immuun inflammatoire artritis zoals RA, zegt Dr.
Immuunsysteem testen
Via een bloedonderzoek kan je huisdokter kijken of je genoeg witte bloedcellen hebt. Wanneer je een laag aantal witte bloedlichaampjes hebt, is dit een aanwijzing dat je immuunsysteem te laag is. De huisarts kan dan maatregelen treffen om de onderliggende oorzaak hiervan op te sporen.
Auto-immuunziektes kan je niet genezen. De behandelingen die ervoor bestaat, kunnen wel het effect van het immuunsysteem beperken waardoor de pijn en ontsteking kan verminderen. Meestal worden middelen zoals NSAIDs en immunosuppressiva ingezet.
Naast genetische en hormonale factoren speelt ook uw levensstijl een rol bij het bepalen van uw gezondheid. Overmatig buikvet en langdurige stress kunnen negatieve effecten hebben, waaronder een verzwakt immuunsysteem. Roken, slecht slapen en gebrek aan lichaamsbeweging vergroten eveneens het risico op ziekte.
Een auto-immuunziekte ontstaat als er bij het opruimen van lichaamseigen celresten iets verkeerd gaat. Dit gebeurt bijvoorbeeld als goed werkende cellen worden opgeruimd door het lichaam. Hierdoor beschadigt het orgaan waarin deze cellen voorkomen.
De ziekte van Bechterew begint met pijn en stijfheid, vooral laag in de rug. Na de rugwervels raken ook de gewrichten van schouder, heup en knieën ontstoken. Patiënten met de ziekte van Bechterew zijn vaak moe. In een latere fase kunnen ook de ogen, hart en andere organen ontstoken raken.
Polycythemia vera (PV) is een bloedziekte die niet overgaat. Bij PV vormen zich in het beenmerg te veel rode bloedcellen.Hierdoor wordt het bloed dikker en stroomt het moeilijker door kleine bloedvaatjes. Daardoor is er meer kans op stolsels in aders en slagaders (trombose).
De hemoglobinewaarde (Hb-waarde) vertelt hoeveel hemoglobine er in je bloed zit. Dat is een eiwit dat zuurstof en koolstofdioxide door je lichaam vervoert. Een te lage hemoglobinewaarde kan een oorzaak zijn van bloedarmoede, waardoor het bloed te weinig zuurstof vervoert.