De Tasmaanse duivel is intolerant voor soortgenoten. Het dier is zeer sterk voor zijn grootte en het jaagt op dieren die kleiner zijn dan het dier zelf, zoals kleine kangoeroes, knaagdieren, hagedissen en andere kleine dieren. Het leeft in holen in rotsachtige gebieden.
De Tasmaanse duivel is volgroeid op zijn tweede levensjaar en zijn dan ook geslachtsrijp. Ze worden ongeveer 5 tot 6 jaar oud.
Maar in de jaren negentig werden deze buideldieren getroffen door een besmettelijke en dodelijke kanker van de snuit, waardoor de enige nog resterende populatie in het wild, op het Australische eiland Tasmanië, afnam tot slechts 25.000 exemplaren.
De Tasmaanse duivel komt van nature alleen nog voor op het eiland Tasmanië. Daar leefden in de jaren negentig 150.000 Tasmaanse duivels, maar veel van deze dieren stierven door een zeldzame ziekte. Op het eiland ten zuiden van Melbourne leven er momenteel circa 25.000 in het wild.
De Tasmaanse duivel wordt ongeveer een meter groot, zonder zijn 30 centimeter lange staart. Zijn vacht is zwart, behalve in de hals waar een witte streep te zien is. Ze slapen in holen in de rotsen. Deze dieren leven meestal alleen, behalve bij de paring.
Oorspronkelijk kwam de Tasmaanse tijger volop voor in Australië en op Nieuw-Guinea, maar in de afgelopen eeuwen was er alleen op Tasmanië nog een buidelwolfpopulatie. Daar verdween het dier uiteindelijk ook, doordat boeren op de Tasmaanse tijger joegen om hun schapen te beschermen.
Tasmanian Devil is een tekenfilmfiguur van Warner Bros, bedacht en uitgewerkt door cartoonist en regisseur Robert McKimson. Hij speelt mee in de Looney Tunes/Merrie Melodies-tekenfilms en staat beter bekend als Taz. Afbeelding van Tasmanian Devil op de neus van een vliegtuig, 1988.
Buideldieren (Marsupialia) zijn een infraklasse van zoogdieren waarvan de vrouwtjesdieren twee baarmoeders hebben. Vaak, maar lang niet altijd, bezitten vrouwtjesdieren een buidel. Deze buidel is een soort huidplooi, waarin de tepels van het dier liggen en waar het jong in wordt gedragen.
Het vogelbekdier leeft in Oost-Australië en Tasmanië. Vogelbekdieren zijn uitstekende zwemmers en we vinden ze dan ook op de oevers van rivieren en meren. Daar vangen ze rivierkreeftjes, zoetwatergarnalen, kleine visjes om op te eten.
Zij eten vooral bladeren, stengels, andere planten en grassen, omdat hun gebit geschikt is om te grazen. Aan de andere kant zijn er buideldieren die voorkeur geven aan insecten of vlees. De Tasmaanse duivel is zo'n buideldier dat vlees eet. Zij hebben sterke kaken waarmee zij zelfs bot kapot kunnen bijten.
De joey, zoals Australiërs een jong van een kangoeroe noemen, is er in ongeveer drie minuten. In de buidel zoekt het een van de vier tepels op en begint meteen met drinken. De tepel zwelt op, en klemt zich vast in het bekje van de joey.
Grootste buideldier
Mannetjes hebben geen buidel en hebben als enige kangoeroe een roodachtige vacht. Vrouwtjes en jongen hebben een blauwgrijze vachtkleur.
Iedereen in de ark. Een op de vier zoogdiersoorten is met uitsterven bedreigd, en hetzelfde geldt voor een op de acht vogels, een op de drie amfibieën en de helft van alle schildpadden. Van de naaktzadige planten, waartoe de naaldbomen behoren, staat ruim een op de drie gecatalogiseerd als bedreigd.
De lijst wordt dit jaar voor de dertiende keer gepresenteerd door Stichting Dierenhulp. Griekenland is ook dit jaar weer lijstaanvoerder, gevolgd door Spanje. Op de derde plaats staan de Nederlandse Antillen.
Jaren geleden, toen ons land nog een stuk minder dichtbevolkt was, leefden er meer wilde grote zoogdieren in ons land. Dieren die je nu alleen tegenkomt op een vakantie in het buitenland - zoals wolven, elanden, lynxen en bruine beren - konden toen prima uit de voeten in Nederland.
Helaas zijn er ook verschillende ondersoorten van de tijger al uitgestorven. Het gaat hier om de Balinese tijger, Javaanse tijger en Kaspische tijger.
De Tasmaanse buidelwolf, of Tasmaanse tijger, leefde tot ongeveer tweeduizend jaar geleden in Australië en Nieuw-Guinea. Daarna verdween hij uit deze gebieden. Wel overleefde deze soort langer op Tasmanië, een eiland ten zuiden van Australië.
Hoewel de buidelwolf erg lijkt op een wolf, is het een buideldier en dus meer verwant aan bijvoorbeeld kangoeroes. De buidelwolf leefde in Australië, Tasmanië, Nieuw- Guinea en wordt ook wel de Tasmaanse tijger genoemd dankzij de strepen op z'n rug. De mens is de belangrijkste oorzaak voor het uitsterven van de soort.
De rode reuzenkangoeroe is het grootste buideldier ter wereld. Mannetjes hebben geen buidel en hebben als enige kangoeroe een roodachtige vacht. Vrouwtjes en jongen hebben een blauwgrijze vachtkleur.
Het vrouwtje is na 14 tot 22 maanden geslachtsrijp, het mannetje na 2 jaar. Kangoeroes worden gemiddeld zes tot zeven jaar oud, maar kunnen een leeftijd van 20 jaar bereiken.
In tegenstelling tot andere zoogdieren hebben buideldieren namelijk niet één maar twee baarmoeders. Na deze maand wordt er een kleine kangoeroe geboren. Door de vagina verlaat het jong de baarmoeder naar de buitenwereld. Het jong is dan niet groter dan een klein roze wormpje van ongeveer twee centimeter.
Kangoeroevlees is niet alleen gezond omdat het weinig vetten bevat, het is ook nog eens beter voor het milieu dan schapen- en rundvlees. Een kangoeroe drinkt namelijk veel minder water dan schapen en koeien.
Een wallaby koopt u bij een fokker. Let goed op of alle dieren er gezond en schoon uitzien, levendig zijn en of de huisvesting schoon is. U kunt een wallaby kopen vanaf ongeveer 200 euro. Voor 25 kilogram kangoeroebrokken betaalt u vanaf zo'n twintig euro.
Nog iets geks: op de munt van Australië vind je aan de ene zijde een kangoeroe, maar op de andere zijde de emoe. De reden? Beide dieren kunnen met hun grote poten wel heel hard vooruit lopen, maar achteruit - dat kunnen ze niet.