De Tasmaanse duivel is een zeer vraatzuchtig vleesetend buideldier uit de familie echte roofbuideldieren, dat voornamelijk op het Australische eiland Tasmanië voorkomt.
De Tasmaanse duivel (Sarcophilus harrisii) (ook wel buidelduivel) is een zeer vraatzuchtig vleesetend buideldier uit de familie echte roofbuideldieren (Dasyuridae), dat voornamelijk op het Australische eiland Tasmanië voorkomt.
De Tasmaanse duivel wordt ongeveer een meter groot, zonder zijn 30 centimeter lange staart. Zijn vacht is zwart, behalve in de hals waar een witte streep te zien is. Ze slapen in holen in de rotsen. Deze dieren leven meestal alleen, behalve bij de paring.
De Tasmaanse duivel jaagt in de nacht. Hij is niet snel, maar blijft meestal stil zitten en slaat toe wanneer hij de mogelijkheid ziet. De Tasmaanse duivel jaagt echter het liefst zo min mogelijk. Ze eten meestal karkassen, zelfs van grotere dieren zoals kangoeroes of schapen.
Sarcophilus harrisii
Het kadaver wordt met de krachtige kaken aan stukken gereten en zelfs de botten worden gekraakt. Het nachtelijke krijsen, gillen en grommen dat daarmee gepaard gaat klonk de eerste Europese kolonisten op Tasmanië zo demonisch in de oren dat ze de dieren duivels noemden.
Oorspronkelijk kwam de Tasmaanse tijger volop voor in Australië en op Nieuw-Guinea, maar in de afgelopen eeuwen was er alleen op Tasmanië nog een buidelwolfpopulatie. Daar verdween het dier uiteindelijk ook, doordat boeren op de Tasmaanse tijger joegen om hun schapen te beschermen.
Maar in de jaren negentig werden deze buideldieren getroffen door een besmettelijke en dodelijke kanker van de snuit, waardoor de enige nog resterende populatie in het wild, op het Australische eiland Tasmanië, afnam tot slechts 25.000 exemplaren.
De Tasmaanse duivel komt van nature alleen nog voor op het eiland Tasmanië. Daar leefden in de jaren negentig 150.000 Tasmaanse duivels, maar veel van deze dieren stierven door een zeldzame ziekte. Op het eiland ten zuiden van Melbourne leven er momenteel circa 25.000 in het wild.
Het vogelbekdier leeft in Oost-Australië en Tasmanië. Vogelbekdieren zijn uitstekende zwemmers en we vinden ze dan ook op de oevers van rivieren en meren. Daar vangen ze rivierkreeftjes, zoetwatergarnalen, kleine visjes om op te eten.
Tasmanian Devil is een tekenfilmfiguur van Warner Bros, bedacht en uitgewerkt door cartoonist en regisseur Robert McKimson. Hij speelt mee in de Looney Tunes/Merrie Melodies-tekenfilms en staat beter bekend als Taz.
De lijst wordt dit jaar voor de dertiende keer gepresenteerd door Stichting Dierenhulp. Griekenland is ook dit jaar weer lijstaanvoerder, gevolgd door Spanje. Op de derde plaats staan de Nederlandse Antillen.
In tegenstelling tot de grote kuifeenden, die in het verleden in verschillende landen in Europa zijn ontstaan, is de dwergkuif- eend een Nederlandse creatie.
Jaren geleden, toen ons land nog een stuk minder dichtbevolkt was, leefden er meer wilde grote zoogdieren in ons land. Dieren die je nu alleen tegenkomt op een vakantie in het buitenland - zoals wolven, elanden, lynxen en bruine beren - konden toen prima uit de voeten in Nederland.
Helaas zijn er ook verschillende ondersoorten van de tijger al uitgestorven. Het gaat hier om de Balinese tijger, Javaanse tijger en Kaspische tijger.
De Tasmaanse buidelwolf, of Tasmaanse tijger, leefde tot ongeveer tweeduizend jaar geleden in Australië en Nieuw-Guinea. Daarna verdween hij uit deze gebieden. Wel overleefde deze soort langer op Tasmanië, een eiland ten zuiden van Australië.
Naar schatting leven er zo'n 1,2 miljoen dromedarissen in Australië.
In heel Europa is de wolf aan een opmars bezig. Na eeuwen van vervolging keert het dier terug, mede dankzij een Europese afspraak om wolven te beschermen. De wolf (Canis lupus) is een zoogdier dat behoort tot de roofdieren (Carnivora) en de familie hondachtigen (Canidae).
Soorten van mishandeling
Het verminken van dieren in een weiland. Het neerknuppelen van zeehonden. Het vangen van dieren met behulp van een voetklem. Huisdieren op straat zetten denk hierbij aan zwerfhonden of katten of andere dieren.
U meldt dierenmishandeling of verwaarlozing bij meldpunt 144 Red een dier via telefoonnummer 144. De Landelijke Inspectiedienst Dierenbescherming (LID), Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) en de politie behandelen de melding.
Nederlandse cijfers ontbreken, maar afgaande op buitenlands onderzoek moeten hier jaarlijks naar schatting 150 duizend dieren worden mishandeld, een paar procent van de miljoenen honden, katten, knaagdieren, vogels en paarden die in Nederland worden gehouden.
Vogelbekdieren hebben geen maag. Het eten gaat direct vanuit de slokdarm naar de darmen. Mannetjes vogelbekdieren hebben een giftige stekel aan de achterpoten waarmee zij zich kunnen verdedigen.
Cloacadieren. Samen met enkele soorten spitsmuizen en de solenodons, die giftige speekselklieren hebben, zijn de cloacadieren de enige giftige zoogdieren. Vogelbekdier, mannelijke vogelbekdieren hebben aan beide achterpoten sporen waarmee ze gif kunnen injecteren.