Wat is leverbot? Leverbot is een parasiet (platworm) die schade aan de lever van vee veroorzaakt. Maar doordat paarden steeds vaker op land staan waar runderen of schapen hebben gegraasd is de kans op besmetting bij paarden toegenomen.
Voor behandeling is triclabendazol en closantel beschikbaar. Triclabendazol geniet de voorkeur omdat het zeer jonge leverbotjes bestrijdt waardoor het de kans op acute leverbot voorkomt.
Leverbot leeft in de galwegen en produceert eitjes die met de gal in de darmen komen en vervolgens met de mest op het weiland. De eitjes komen uit en de larve ontwikkelt zich in het water tot een besmettelijke larve voor het zoetwaterslakje (Galba truncatula). Dit slakje wordt ook wel het leverbotslakje genoemd.
Leverbot, Fasciola hepaticia, is een parasiet die niet alleen voorkomt bij herkauwers zoals runderen, schapen en geiten maar ook bij paarden, hazen, reeën en soms bij de mens. Daarnaast komt soms de kleine leverbot Dicrocoelium dendriticum, voor.
Deze parasiet vindt zijn habitat in de galgangen van een gastheer. Als gastheer kunnen diverse diersoorten optreden, waarvan de voornaamste zijn: rund, schaap, geit, haas en ree. Ook de mens kan fungeren als gastheer; leverbot wordt daarom gerekend tot de zoönosen.
Leverbot wordt veroorzaakt door een platworm die in de lever en galgangen van herkauwers leeft. Mensen kunnen ook besmet raken.
Leverbot wordt veroorzaakt door een vrij grote parasiet die leeft in de galgangen van de lever van het schaap. In tegenstelling tot wormen, die voor hun levenscyclus alleen een schaap nodig hebben, heeft de leverbot een waterslakje nodig als 'tussengastheer'.
De leverbot is een parasiet die voorkomt bij graseters zoals rund, schaap, geit, haas en ree. De volwassen leverbot is een platworm van 2 à 4 cm die leeft in de galgangen van de lever van de gastheer. De eieren van de leverbot worden met de mest uitgescheiden.
De eitjes van de spoelworm zitten in varkens- of mensenpoep. Via besmette grond of groente komen de eitjes in uw mond. Was uw handen extra goed als u met uw handen in de grond heeft gezeten.
Een lintworm bestaat uit een lang lint van witte of lichtgele stukjes. De stukjes zijn 1 tot 2 centimeter lang en 0,5 centimeter breed. Er zijn 2 soorten lintwormen die bij mensen voorkomen: Runderlintwormen kunt u in Nederland krijgen.
Wormpjes komen veel voor, vooral bij kinderen. Soms ziet u de wormpjes in de poep bewegen. Wormpjes zijn heel besmettelijk, maar kunnen geen kwaad. Bij goede hygiëne verdwijnen de wormpjes vanzelf, meestal binnen 6 weken.
Volwassen wormen kunnen gevaarlijk zijn als ze migreren naar de darm, lever en galwegen. Het weefsel wordt dan beschadigd en geïnfecteerd. Zo kan een buikvliesontsteking ontstaan, een zeldzame complicatie die, indien niet meteen behandeld, levensbedreigend kan zijn.
mebendazol. Mebendazol doodt wormen, wormeieren en larven, doordat het de opname van voedingsstoffen verhindert. Het is te gebruiken bij verschillende worminfecties, zoals aarsmaden, spoelworm, zweepworm, mijnworm en (varkens)lintworm.
Bij een infectie met aarsmaden zijn de volgende hygiënische maatregelen belangrijk: de handen regelmatig met zeep wassen: voor en na het slapengaan, voor het eten, na het spelen en na wc-bezoek. nagels kort knippen vanwege orale/fecale besmetting.
Ze hebben een levensduur van circa acht weken en zijn kommavormig. De eitjes bevinden zich op de huid van de anus. De eitjes van de aarsmade kunnen buiten het lichaam (bijvoorbeeld in kleren, in stof of onder de vingernagels) lang in leven blijven.
De spoelworm (Toxocara canis)
Spoelwormen zijn geelwit tot roze gekleurd. Vaak zijn ze niet te zien in de ontlasting van de hond, in braaksel zijn ze soms wel zichtbaar. Opgedroogde wormen zien eruit als opgerolde elastiekjes. De volwassen wormen leven in de dunne darm en leggen daar eitjes.
De reden hiervoor is dat er de laatste jaren bij spoelworm resistentie voorkomt tegen ivermectine en moxidectine. Daarom is het voor de bestrijding van deze wormen vaak effectiever om een ontwormingsmiddel te kiezen uit één van de andere twee groepen: pyrantel of fenbendazol.
Paarden worden besmet door tijdens het grazen eitjes op te nemen. Uit de opgenomen eitjes ontwikkelen larfjes die op trektocht gaan en via de lever na enkele weken in de longen terecht komen. In de longen vervellen de larfjes en worden vervolgens via de luchtpijp opgehoest en opnieuw doorgeslikt.
Het is verstandig om bij paarden ouder dan drie jaar twee tot drie keer per jaar mestonderzoek te doen (maart, juni, september) en ze één keer per jaar, in het najaar (november), standaard te ontwormen met een middel dat ook tegen lintworm werkt. Bij een mestonderzoek is het belangrijk om verse mest te gebruiken.
Bij het preventief geven van een wormkuur wordt er iedere 8-12 weken ontwormd, waarbij het lichaam van het paard flink belast wordt. Een chemisch ontwormmiddel vergiftigd niet alleen de wormeitjes, maar ook de goede bacteriën in de darmen raken hierdoor beschadigd.
Eitjes van lintwormen komen in ons lichaam via rauw vlees, zoals filet americain, rauw gehakt en niet goed doorbakken biefstuk. Kan het kwaad? Wormen kunnen over het algemeen weinig kwaad. De jeuk van aarsmaden rond de anus kan vervelend zijn.
Er zijn verschillende soorten wormen, zoals aarsmaden, lintwormen en spoelwormen. Wormen bij mensen ontstaan door besmetting van dier op dier, dieren op mensen of andersom, of mens op mens. Bekende symptomen zijn buikpijn, misselijkheid, diarree of jeuk rond de anus.
Een lintworm geeft meestal geen klachten. Een lintworm wordt vrijwel altijd opgemerkt doordat men kleine witgele stukjes in de ontlasting aantreft. Deze stukjes zijn afgebroken segmenten van de achterkant van de lintworm. Meestal zijn ze één tot drie centimeter lang.
Diagnose van aarsmaden
De diagnose wordt vaak gesteld door de patiënt zelf of door de huisarts op grond van de klachten en waarneming van de patiënt of de ouder. Aarsmaden zijn terug te vinden in de ontlasting als kleine, bewegende witgele wormpjes. Daarnaast is jeuk bij de anus gedurende de nacht kenmerkend.