Definitie van dyslexie (BVRD) Wanneer extra, planmatige en intensieve didactische maatregelen en extra ondersteuning nauwelijks leiden tot een verbetering van de lees-/spellingvaardigheid, dan kan er van hardnekkigheid worden gesproken. Dit wordt ook wel didactische resistentie genoemd.
Er is sprake van Ernstige Enkelvoudige Dyslexie (EED) als de leerachterstand in lezen en/of spellen erg groot is, ondanks extra instructie op school. Ook moet er in onderzoek zijn aangetoond dat er sprake is van ernstige dyslexie. Een orthopedagoog of psycholoog kan vaststellen of iemand ernstige dyslexie heeft.
Zoals eerder benoemd is dyslexie vooral gerelateerd aan leestaken en heeft het geen bewezen invloed op intelligentie.
Bij ernstige dyslexie kan uw kind dyslexiezorg krijgen. Dit valt onder de Jeugdwet. Gemeenten zijn daarvoor verantwoordelijk. De zorgverzekeraar heeft geen rol bij dyslexiezorg, ook niet in aanvullende verzekeringen.
Gelukkig zijn er ook vaardigheden waar dyslectische mensen meestal juist erg goed in zijn, zelfs beter dan de meeste mensen zonder dyslexie. Het gaat dan om visuele, visueel-analytische en ruimtelijke vaardigheden.
Er is geen bekende manier om de onderliggende hersenverschillen die dyslexie veroorzaken te corrigeren . Vroege detectie en evaluatie om specifieke behoeften en passende behandeling te bepalen, kunnen echter het succes verbeteren. In veel gevallen kan behandeling kinderen helpen om competente lezers te worden.
In werkelijkheid zijn de twee – dyslexie en intelligentie – niet gerelateerd . De misvatting dat kinderen met dyslexie niet intelligent zijn, komt voort uit een paar factoren: Misinterpretatie van prestaties: aangezien dyslexie voornamelijk lezen en schrijven beïnvloedt, kunnen kinderen met dyslexie moeite hebben met academische taken.
Het antwoord hierop is ja. Het is opvallend dat er zo veel vragen zijn over het vaststellen van dyslexie bij hoogbegaafde kinderen. Dyslexie staat namelijk los van intelligentie en er is dus geen verschil met beneden gemiddeld of gemiddeld begaafde kinderen bij het vaststellen van dyslexie.
Er is niet één enkel "dyslexie-gen"; momenteel zijn er meer dan 40 genen gekoppeld aan dyslexie, elk waarschijnlijk met een klein effect op zichzelf. Er is in geval van dyslexie geen enkel "dominant" of "recessief" gen.
Dyslectici maken meer spelfouten dan leeftijdsgenoten: 'luisterfouten', (bijv.verspeken in plaats van verspreken), 'onthoudfouten' (bijv.ou-au of ei-ij) of regelgebaseerde fouten (bijv.dt-fouten).
Borderline dyslexie is een term die soms wordt gebruikt om personen te beschrijven die enkele kenmerken van dyslexie vertonen, maar niet aan de volledige criteria voor een diagnose voldoen . Deze personen kunnen milde problemen ervaren met lezen, schrijven of spellen.
Natuurlijk is het mogelijk dat de drie theorieën voor verschillende individuen gelden. Er zouden bijvoorbeeld drie gedeeltelijk overlappende subtypen van dyslexie kunnen zijn, die elk een onafhankelijke bijdrage leveren aan leesproblemen: fonologisch, auditief/visueel en cerebellair .
Een persoon met dubbeldeficiëntie dyslexie worstelt met twee aspecten van het lezen. Deze twee aspecten omvatten vaak het benoemen van de snelheid en het identificeren van de klanken in woorden. Dit type dyslexie is een combinatie van snelle benoeming en fonologisch en is niet ongewoon; het wordt echter over het algemeen beschouwd als het meest ernstige type dyslexie.
Positieve kanten van dyslexie
Zo zijn mensen met dyslexie vaak erg goed in visuele verwerking. Ook zijn hun visueel-analytische vaardigheden vaak sterk ontwikkeld. Ze zien bijvoorbeeld hoe iets is opgebouwd (een gebouw of een wiskundig probleem). Ook zijn ze over het algemeen goed in driedimensionaal denken.
“Dyslexie is een specifieke leerstoornis die zich kenmerkt door een hardnekkig probleem in het aanleren van accuraat en vlot lezen en/of spellen op woordniveau, dat niet het gevolg is van omgevingsfactoren en/of een lichamelijke, neurologische of algemene verstandelijke beperking.”
Vaak vrezen ouders dat een dyslexiediagnose aangeeft dat hun kind minder intelligent is dan leeftijdsgenoten. Toch is dyslexie niet exclusief voor een bepaald intelligentieniveau; het kan individuen treffen met een gemiddeld, bovengemiddeld en hoogbegaafd intellect.
Welk deel van het brein is verantwoordelijk voor dyslexie? Onderzoekers denken dat genetisch afgeleide verschillen in de hersenen van mensen met dyslexie kunnen bijdragen aan de aandoening. Maar er is niet één specifiek deel van de hersenen dat de aandoening veroorzaakt.
100 is het gemiddelde dat overeenkomt met mavo/vmbo-denkniveau. Vanaf een score van 130 spreekt men van hoogbegaafdheid. Met een IQ score tussen de 120 en 130, wordt vaak gesproken over 'meerbegaafd'. Een score van 145 of meer valt in de categorie 'uitzonderlijk begaafd'.
Hierbij wordt, voor de diagnose dyslexie, de ondergrens van een totaal IQ van 70 gehanteerd. Onder deze grens kunnen we niet meer van dyslexie spreken, maar kunnen de achterstanden op leergebied verklaard worden door de lage verstandelijke vermogens.
Personen met leerproblemen zijn over het algemeen (maar niet noodzakelijkerwijs) bovengemiddeld intelligent. Er ontstaat altijd een discrepantie tussen het gemeten IQ van het individu en het prestatie-IQ. Bijvoorbeeld, het individu kan een gemeten IQ van 125 hebben, maar als gevolg van dyslexie, leesvaardigheden die onder het gemiddelde liggen .
Ben je leerling op het atheneum? Dan kun je in bepaalde gevallen vrijstelling krijgen voor een 2e moderne taal naast Engels. Bijvoorbeeld als je dyslexie hebt of een andere taal dan Nederlands of Fries als moedertaal. De vrijstelling is geen recht, het schoolbestuur beslist hierover.
Dyslexie gaat relatief vaak samen met andere ontwikkelingsstoornissen, zoals ADHD, ASS, OCD, DCD en TOS. Onderzoek laat zien dat bij 40% tot 60% van de kinderen met dyslexie sprake is van ten minste één andere ontwikkelingsstoornis.
Dyslexie is een levenslange aandoening, maar met de juiste interventies kunnen individuen effectieve strategieën leren om hun symptomen te beheersen. Therapeutische benaderingen: Orton-Gillingham-therapie : Orton-Gillingham is een gestructureerde, multisensorische benadering die speciaal is ontworpen voor individuen met dyslexie.
Als je daar onvoldoende aandacht aan besteedt, kan dat probleem in de loop van de tijd steeds erger worden en kan het kind op meerdere gebieden vastlopen. Als je er wél aandacht aan besteedt, kun je de negatieve spiraal doorbreken.