Een chemisch wapen is een niet-explosieve chemische stof die wordt gebruikt om mensen buiten gevecht te stellen, te verwonden of te doden. Het wordt onderscheiden van een biologisch wapen, dat organismen of toxinen daarvan afkomstig bevatten. In dit laatste geval is het onderscheid onduidelijker.
Indicaties voor een aanval met chemische wapens zijn het verschijnen van poeder, rook, vloeistof of een vreemde geur. Als je vermoedt dat er sprake is van een CBRN/E-aanslag, kun je het volgende doen: Ga zo snel mogelijk weg van de locatie met de gevaarlijke stof .
Chemische wapens zijn niet-explosieve chemische stoffen die worden gebruikt om mensen buiten gevecht te stellen, te verwonden of te doden. Naast nucleaire wapens en radiologische wapens behoren chemische wapens ook tot de categorie massavernietigingswapens.
“Chemische wapens leiden in het algemeen niet tot veel doden. Ze vallen daarom niet onder de categorie van massavernietigingswapens. Een biologische aanval met het pokkenvirus kan heel veel doden veroorzaken, en met één kernwapen kun je in een klap honderdduizenden mensen doden.
Nederland bezit geen chemische wapens, maar wel worden in het Prins Mauritslaboratorium in Rijswijk op kleine schaal conform het verdrag stoffen, die op Lijst 1 staan, voor onderzoeksdoeleinden gemaakt.
Rusland beschikte over 40.000 ton chemische wapens. Het gaat bijvoorbeeld om gassen die de longen beschadigen en ernstige blaren veroorzaken, zoals mosterdgas, en zenuwgassen als sarin en VX.
Bij contact met de ogen kan mosterdgas tot tijdelijke of definitieve blindheid leiden. In hoge dosissen kan het de huid wegbranden tot op het bot. Bij inademing vreet het gif de slijmvliezen van de ademhalingswegen weg en staat het slachtoffer een pijnlijke dood te wachten.
Biologische wapens, vaak gebaseerd op levende organismen zoals virussen en bacteriën, worden al gebruikt sinds mensen begrijpen dat zieke mensen besmettelijk kunnen zijn. Chemische wapens, meestal gebaseerd op giftige moleculen, kwamen op tijdens de Eerste Wereldoorlog.
De term 'biologische wapens' is een verzamelnaam voor microbiologische en toxine wapens. Microbiologische wapens verspreiden virussen, bacteriën of schimmels die zich kunnen vermenigvuldigen in mens, dier of plant. Toxinen zijn giftige stoffen geproduceerd door levende organismen.
Genetische wapens. – Volgens een redactioneel commentaar in The Lancet (1996;348:1183) moet genetische oorlogvoering als een reëel gevaar worden beschouwd. Bij dit soort oorlogsvoering worden biologische wapens gericht tegen bepaalde individuen en bevolkingsgroepen.
Het gaat hierbij onder meer om Syrië, Pakistan, Iran en Noord-Korea. Behalve landen kunnen ook terroristische groeperingen of individuele terroristen interesse hebben voor dergelijke wapens.
Een biologisch wapens wordt geproduceerd door het onttrekken van een giftig bestanddeel aan een organisme, terwijl een chemisch wapen in een fabriek wordt geproduceerd en niets met levende organismen van doen heeft.
Mosterdgas of 1,1'-thiobis(2-chloorethaan) is een vloeistof die als zij op de huid of in de ogen komt of wanneer de damp of nevel wordt ingeademd, sterk, prikkelend en blaartrekkend werkt. De huid wordt rood en bij voldoende blootstelling vormen zich na verloop van tijd blaren.
Giftige stoffen kunnen na binnendringing via huid, longen of maagdarmkanaal schade veroorzaken. De stof kan zich verspreiden over het hele lichaam en kwetsbare organen aantasten. LD's en LC's geven de schadelijkheid weer.
Bij inademing kunnen de luchtwegen ontsteken en kan het centrale zenuwstelsel worden aangetast. Enkele symptomen zijn rillingen, misselijkheid, braken, hoofdpijn en maagpijn. Ernstige gevallen kunnen zelfs leiden tot een coma of de dood.
Voorbeelden van chemische wapens zijn blaartrekkende gassen zoals mosterdgas, zenuwgassen zoals VX en irritantia zoals pepperspray.
Een vuile bom (Engels: dirty bomb) of meer in het algemeen radiologisch wapen is een wapen dat zijn vermogen om te doden en te verwonden ontleent aan ioniserende straling maar zonder gebruik te maken van explosieve kernreacties, zoals in een "echt" kernwapen.
Biologische oorlogvoering is een manier van oorlog voeren met gebruik van levensvormen (planten, schimmels, insecten, virussen, bacteriën) of giftige organische stoffen die door levensvormen worden geproduceerd. De materialen om deze organismen te produceren zijn relatief goedkoop en gemakkelijk verkrijgbaar.
Ook chemische wapens – daarbij gaat het om niet-explosieve chemische stoffen zoals zenuwgassen en mosterdgas – behoren tot de massavernietigingswapens. En dus biologische wapens. In Nederland hebben we geen biologische wapens, vertelt hij.
Nu is gifgas een verzamelnaam. Wat het Duitse leger op de Russen afschoot waren artilleriegranaten gevuld met xylyl bromide. Klinkt giftig, is het ook, maar het is in wezen slechts traangas.
Zenuwgassen zijn stoffen die in het menselijk lichaam de overbrenging van signalen via zenuwen verstoren, en die daarvoor speciaal zijn geproduceerd. Deze stoffen veroorzaken bij een slachtoffer een verlamming die uiteindelijk tot de dood leidt. Zenuwgassen zijn ontwikkeld voor chemische oorlogsvoering.
Gasmaskers tegen gifgas
Tijdens de Eerste Wereldoorlog wordt er door Duitsland voor het eerst gifgas gebruikt. Niemand had vooraf gedacht dat je er in één keer zoveel soldaten mee dood kan maken. Honderden soldaten tegelijk sterven tijdens zo'n gifgas-aanval een verschrikkelijk pijnlijke dood.
Gevolgen van een kernoorlog
Als gevolg van de enorme branden zou er zoveel stof in de atmosfeer kunnen komen dat daardoor de atmosfeer zou verduisteren en een paar jaar een nucleaire winter zou heersen. Hierdoor zou er geen landbouw mogelijk zijn en de overlevenden verhongeren.
De aarde kan een nucleaire winter tegemoet zien. Waar het dan nog het veiligst is? Op Antarctica. Niet alleen is dit continent overal mijlenver vandaan, het is ook de locatie van 's werelds eerste nucleaire wapenovereenkomst in 1959.